Бураціна падбег да тоўстай цёткі і прапішчаў:
— Паслухайце, дайце мне ў першым радзе білет на адзіны спектакль тэатра лялек.
У час паказу камедыі лялькі пазнаюць Бураціна
Бураціна сеў у першым радзе і з захапленнем глядзеў на апушчаную заслону.
На заслоне былі намаляваны чалавечкі, якія танцавалі, дзяўчынкі ў чорных масках, страшныя барадатыя людзі ў каўпаках з зоркамі, сонца, падобнае на блін з носам і вачыма, і іншыя цікавыя малюнкі.
Тры разы ўдарылі ў звон, і заслона паднялася.
На маленькай сцэне справа і злева стаялі кардонныя дрэвы.
Над імі вісеў ліхтар у выглядзе месяца і адбіваўся ў кавалачку люстэрка, на якім плавалі два лебедзі, зробленыя з ваты, з залатымі насамі.
З-за кардоннага дрэва выйшаў маленькі чалавечак у доўгай белай кашулі з доўгімі рукавамі. Яго твар быў абсыпаны пудрай, белай, як зубны парашок.
Ён пакланіўся шаноўнай публіцы і сказаў сумна:
— Добры дзень, мяне завуць П'еро… Зараз мы пакажам вам камедыю пад назвай: «Дзяўчынка з блакітнымі валасамі, або Трыццаць тры разы па карку». Мяне будуць лупцаваць палкай, даваць аплявухі і біць па карку. Гэта вельмі смешная камедыя…
З-за другога кардоннага дрэва выскачыў другі чалавек, увесь у клетку, як шахматная дошка.
Ён пакланіўся шаноўнай публіцы:
— Добры дзень, я — Арлекін!
Пасля гэтага павярнуўся да П'еро і даў яму дзве аплявухі, такія звонкія, што ў таго са шчок пасыпалася пудра.
— Ты чаго хныкаеш, дурніца?
— Я сумны таму, што я хачу жаніцца, — адказаў П'еро.
— А чаму ты не ажаніўся?
— Таму што мая нявеста ад мяне збегла…
— Ха-ха-ха, — зайшоўся ад смеху Арлекін, — бачылі дурніцу!..
Ён схапіў палку і адлупцаваў П'еро.
— Як завуць тваю нявесту?
— А ты не будзеш больш біцца?
— Ну не, я яшчэ толькі пачаў.
— У такім выпадку яе завуць Мальвіна, або дзяўчынка з блакітнымі валасамі.
— Ха-ха-ха, — зноў зайшоўся Арлекін і тройчы ўдарыў П'еро па карку. — Паслухайце, шаноўная публіка… Ды хіба бываюць дзяўчынкі з блакітнымі валасамі?
Але тут ён, павярнуўшыся да публікі, раптам убачыў на пярэдняй лаўцы драўлянага хлапчука з ротам да вушэй, з доўгім носам, у каўпачку з кутасікам…
— Глядзіце, гэта Бураціна! — закрычаў Арлекін, паказваючы на яго пальцам.
— Жывы Бураціна! — залямантаваў П'еро, узмахваючы доўгімі рукавамі.
З-за кардонных дрэў выскачыла мноства лялек — дзяўчынкі ў чорных масках, страшныя барадачы ў каўпаках, калматыя сабакі з гузікамі замест вачэй, гарбуны з насамі, падобнымі на агурок…
Усе яны падбеглі да свечак, што стаялі ўздоўж рампы, і, углядаючыся, загаманілі:
— Гэта Бураціна! Гэта Бураціна! Да нас, да нас, вясёлы дураслівец Бураціна!
Тады ён з лаўкі скочыў на суфлёрскую будку, а з яе на сцэну.
Лялькі схапілі яго, пачалі абдымаць, цалаваць, шчыпаць… Потым усе лялькі заспявалі «Польку Птушку»:
Птушка польку танцавала
На палянцы ў ранні час.
Нос налева, хвост направа, —
Гэта полька Карабас.
Два жукі — на барабане,
Жаба дзьме у кантрабас.
Нос налева, хвост направа, —
Гэта полька Барабас.
Птушка польку танцавала,
Бо вясёлаю жыла.
Нос налева, хвост направа, —
Вось дык полечка была…
Гледачы былі расчулены. Адна мамка нават усхліпнула. Адзін пажарнік плакаў наўзрыд.
Толькі хлапчукі на задніх лаўках злаваліся і тупалі нагамі.
— Хопіць лізацца, не маленькія, працягвайце спектакль.
Пачуўшы ўвесь гэты шум, з-за сцэны высунуўся чалавек, такі страшэнны з выгляду, што можна было здранцвець ад жаху, калі толькі зірнуць на яго.
Густая нячэсаная барада яго валаклася па падлозе, вылупленыя вочы круціліся, велізарны рот ляскаў зубамі, нібы гэта быў не чалавек, а кракадзіл. У руцэ ён трымаў сяміхвосты бізун.
Гэта быў гаспадар тэатра лялек, доктар лялечных навук сіньёр Карабас Барабас.
— Га-га-га, гу-гу-гу! — зароў ён на Бураціна. — Дык гэта ты перашкодзіў паказу маёй цудоўнай камедыі?
Ён схапіў Бураціна, занёс у кладоўку тэатра і павесіў на цвік. Вярнуўшыся, пагразіў лялькам сяміхвостым бізуном, каб яны працягвалі спектакль.
Лялькі сяк-так закончылі камедыю, заслона закрылася, гледачы разышліся.
Доктар лялечных навук сіньёр Карабас пайшоў на кухню вячэраць.
Запхнуўшы ніжнюю частку барады ў кішэню, каб не замінала, ён сеў перад камінкам, дзе на ражне смажыўся цэлы трус і двое куранят.
Паслініўшы пальцы, ён пакратаў смажаніну, і яна здалася яму сырой.
У камінку было мала дроў. Тады ён тры разы пляснуў у далоні.