Wyrzuciłaś wszystko przez okno!
Nie miałeś z tym nic wspólnego.
Opiera głowę na krześle i zamyka oczy.
– Nie.
Tata powiedział mu, że nie wrócę do szpitala. Wszyscy już wiedzą. Philippa przyjdzie rano, żeby omówić dalsze postępowanie, ale nie sądzę, żeby miało ono coś zmienić. Dzisiejsza transfuzja już nie jest wstanie mi pomóc.
– Jak było na uniwersytecie?
Wzrusza ramionami.
– Wielki kompleks, mnóstwo budynków. Zgubiłem się.
Ale cieszy się namyśl o rozpoczęciu studiów. Widzę to w jego oczach. Wsiadł do pociągu i pojechał do Nottingham. Tyle miejsc zobaczy beze mnie.
– Spotkałeś jakieś dziewczyny?
Nie!
Czy nie po to ludzie idą na uniwersytet? Żeby kogoś poznać?
Wstaje z krzesła i siada na krawędzi łóżka. Patrzy na mnie bardzo poważnie.
– Wybieram się na studia dzięki tobie. Zanim cię poznałem, życie wydawało mi się pozbawione sensu. Wyjadę, bo nie chcę tu zostać, kiedy ciebie nie będzie. Nie chcę mieszkać z mamą i żyć tak, jak do tej pory. Gdyby nie ty, nie zdecydowałbym się na to Założę się, że zapomnisz o mnie do końca pierwszego semestru.
Nie zapomnę.
Tak już jest.
Przestań! Czy muszę zrobić coś szalonego, żebyś mi wreszcie uwierzyła?
Tak.
Uśmiecha się.
– Co proponujesz?
Spełnij obietnicę.
Wyciąga rękę, żeby unieść kołdrę, ale powstrzymuję go.
– Najpierw zgaś światło.
Dlaczego? Chcę cię widzieć.
Zostały ze mnie tylko kości. Proszę.
Wzdycha, gasi górne światło i siada na łóżku. Chyba go wystraszyłam, bo nie próbuje się zbliżyć, tylko gładzi mnie przez kołdrę po nodze, od biodra do kostki, i po drugiej. Jego ręce są takie pewne. Wygląda to tak, jakby stroił instrument.
– Mógłbym spędzać całe godziny przy każdym fragmencie twojego ciała – mówi i śmieje się, próbując w ten sposób ukryć zmieszanie. – Jesteś niesamowita!
Pod jego dłońmi. To jego palce nadają kształt mojemu ciału.
– Mogę cię tak dotykać?
Kiwam głową, a on zsuwa się z łóżka, klęka na dywanie i ujmuje w dłonie moje stopy, rozgrzewając je przez skarpetki.
Masuje mnie tak długo, że prawie usypiam, ale budzę się, kiedy zdejmuje mi skarpetki, unosi moje stopy na wysokość ust i całuje. Oblizuje każdy palec z osobna. Leciutko kąsa pięty. Wodzi po nich językiem.
Myślałam, że moje ciało nie potrafi już zdobyć się na namiętność, wykrzesać z siebie pragnienia, które ogarniało mnie dawniej w obecności Adama. Jestem zdziwiona, gdy to przychodzi. Wiem, że on czuje to samo. Zdejmuje koszulkę i zrzuca buty. Patrzymy na siebie, kiedy rozpina dżinsy.
Jest nieskończenie piękny – ostrzyżonymi włosami, krótszymi niż moje, linią pleców wygiętych w łuk, którą podziwiam, kiedy zdejmuje spodnie, z mięśniami wykształconymi dzięki pracy w ogrodzie.
– Wejdź do łóżka – mówię.
W pokoju jest ciepło, kaloryfery są rozkręcone do granic możliwości, a mimo to dygoczę z zimna, gdy unosi kołdrę i kładzie się obok. Jest ostrożny, nie chce mnie przygnieść swoim ciężarem. Opiera się na łokciu i całuje delikatnie w usta.
– Nie bój się mnie, Adamie.
Nie boję się.
Ale to mój język odnajduje jego. To ja naprowadzam jego rękę na swoje piersi i zachęcam go, żeby rozpiął mi guzik.
Wydaje gardłowy, głęboki jęk, kiedy całuje mnie coraz niżej. Ujmuję w dłonie jego głowę. Głaszczę go po włosach, gdy delikatnie ssie moje sutki, tak jak mogłoby to robić niemowlę.
– Bardzo za tobą tęskniłam.
Przesuwa rękę po moim ciele do talii, brzucha i ud. Za dłonią podążają pocałunki, coraz niżej i niżej, aż jego głowa znajduje się między moimi nogami. Wtedy patrzy na mnie, pytając wzrokiem o pozwolenie.
Wstrząsa mną myśl o tym, że mógłby mnie tak pocałować.
Jego głowa leży w cieniu, ramiona znajdują się pod moimi nogami. Czuję ciepły oddech na udach. Zaczyna bardzo powoli.
Gdybym potrafiła wierzgać jak zwierzę, wierzgałabym. Gdybym umiała wyć do księżyca, zawyłabym. Tylko w ten sposób mogłabym wyrazić uczucie, które mną zawładnęło. A kiedy już pomyślałam, że jest po wszystkim, moje ciało zasnęło. Więcej nie przeżyję takiej rozkoszy.
Dostąpiłam łaski.
– Chodź tutaj. Podejdź do mnie.
Widzę niepokój w jego oczach.
– Wszystko w porządku?
Skąd wiedziałeś, jak to się robi?
Podobało ci się?
Byłam zachwycona!
Uśmiecha się, wyraźnie zadowolony.
– Widziałem to kiedyś na filmie.
A ty? Nie zadbałeś o siebie?
Wzrusza ramionami.
– Nie szkodzi, jesteś zmęczona. Nie musimy robić nic więcej.
Mógłbyś sam się sobą zająć.
Przy tobie?
Patrzyłabym na ciebie?
Rumieni się.
– Serio?
Dlaczego nie? Będę potrzebowała wspomnień.
Uśmiecha się nieśmiało.
– Naprawdę chciałbyś?
Naprawdę.
Klęka. Nie mam już siły, ale mogę patrzeć.
Nigdy nie dzieliłam z nikim tak intymnej chwili, nie widziałam jeszcze takiego miłosnego oszołomienia, kiedy usta otwierają się a oczy patrzą szeroko.
– Kocham cię, Tesso! Cholernie cię kocham!
Rozdział 37
– Opowiedz mi, jak będzie.
Philippa kiwa głową, jakby spodziewała się takiego pytania. Ma dziwny wyraz twarzy – profesjonalny, chłodny. „Zaczyna się wycofywać” – myślę. Co innego mogłaby zrobić? Jej praca polega na pomaganiu umierającym, ale jeśli zanadto się zaangażuje, może spaść w otchłań.
– Nie będziesz miała apetytu, za to pewnie zechcesz więcej spać. Przejdzie ci ochota na długie rozmowy, chociaż niewykluczone, że znajdziesz w sobie dość siły na krótkie pogawędki między drzemkami. Może nawet przyjdzie ci do głowy, żeby zejść na dół wyjść na dwór, jeśli będzie ciepło albo jeśli tata da radę cię wynieść. Przeważnie jednak będziesz spała. Za kilka dni pojawią się chwile utraty przytomności, ale cały czas będziesz zdawała sobie sprawę z obecności ludzi i słyszała, co do ciebie mówią. Na koniec po prostu odpłyniesz, Tesso.
Czy będzie bolało?
Myślę, że z tym damy sobie radę.
W szpitalu wciąż czułam ból. Przynajmniej na początku.
Tak – przyznaje. – Mieli problem z doborem odpowiednich leków. Ale mam dla ciebie siarczan morfiny, który stopniowo uwalnia się w organizmie. Dostałam też oramorph, który możemy stosować w razie potrzeby. Nie powinnaś odczuwać bólu.
Myślisz, że będę się bała?
Wydaje mi się, że nie da się w tej sytuacji mówić o dobrych lub złych reakcjach. – Widzi po mojej minie, że zaczyna pleść bzdury.
Sądzę, że masz cholernego pecha, Tesso, i gdybym znalazła się na twoim miejscu, bałabym się jak diabli. Wierzę jednak, że jakko9lwiek się zachowasz w ciągu ostatnich dni, będzie to właściwe.
Nie mogę znieść, kiedy mówisz o dniach.
Marszy brwi.
– Wiem. Przepraszam.
Philippa opowiada jeszcze o środkach znieczulających i pokazuje mi tabletki oraz fiolki z lekami.
Ma łagodny głos. Jej słowa nie docierają do mnie, nie słyszę jej zaleceń. Czuję się tak, jakby wszystko redukowało się do poziomu zera, a całe moje życie było dziwacznym wytworem wyobraźni. Urodziłam się i dorastałam po to, by usłyszeć, jak przebiega proces umierania, i dostać leki z rąk tej kobiety.
– Pragniesz jeszcze o coś zapytać, Tesso?
Zastanawiam się, czy chciałabym dowiedzieć się czegoś więcej, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Czuję się niezręcznie, tak, jakby Philippa przyszła na stację, żeby mnie pożegnać, i jakbyśmy obie czekały, aż przyjedzie pociąg i uwolni nas od przymusu podtrzymywania rozmowy.