Толькі праз сем кіламетраў ад мяжы мы напаткалі зверскі супраціў крывавых капіталістаў. Напэўна, нехта з польскай заставы здолеў уцячы, выкарыстаўшы цемру, і паведаміў буржуазіі, што ідзе непераможная армія пралетарыяту. Нехта крыкнуў нам нешта на сабачай польскай мове. Мы не зразумелі што, толькі адказалі гучна і пагрозліва, ажно рэха лесам пайшло:
– Здавайся, фашыст, а не то знішчым!
Перад намі толькі загуло. Мы, значыцца, па хмызах, па равах: як вайсковая тактыка раіць – схованкі шукаць. Потым падцягнулі машынкі і давай сыпаць чэргамі. Толькі лес заенчыў. З дзве гадзіны білі мы так з кулямётаў. Ніхто не адгукнуўся. Але заўсёды трэба асцярожна. Вораг хітры: можа стаіўся і чакае.
Тым часам развіднела. Бачым: на дарозе перад намі наладаваны сенам воз стаіць, а пры ім забіты конь ляжыць. Больш нікога… Тады мы рушылі наперад асцярожна, каб у засаду не трапіць. Але ўсё скончылася шчасліва. Несумненна, што вораг зразумеў, з якой сілай дачыненне мае, і ганебна ўцёк.
Такім вось чынам я, малодшы лейтэнант непераможнай Чырвонай Арміі, пакрочыў на чале майго ўзводу ў буржуазную Польшчу. А адбылося тое ўночы 17 верасня 1939 года. Ура! ура! ура!
Запіскі гэтыя я пачаў у горадзе Вільнюсе. Пішу іх у гонар нашай магутнай Чырвонай Арміі і – перадусім – яе ВЯЛІКАГА правадыра, таварыша Сталіна. Яму таксама, натуральна, прысвячаю іх. Добра разумею, што пяро маё бяссільнае, калі хачу апісаць вялікасць нашага правадыра і маё каханне да яго. Дзеля гэтага патрэбна пяро Пушкіна альбо Маякоўскага. Я ж магу толькі дакладна занатаваць тое, што бачыў і чуў у тыя вялікія гістарычныя дні, якія вызвалілі некалькі прыгнечаных народаў з капіталістычнай няволі.
Калі думаю аб нашым вялікім ПРАВАДЫРЫ і ВУЧЫЦЕЛІ, дык адчуваю, як мне на вочы наплываюць слёзы. Кім бы я быў без яго? Царскім вязнем, зганьбаваным і эксплуатаваным нялюдкам. А зараз я, чый бацька быў звычайным рабочым, афіцэр. Маю гонар належаць да камсамолу. Скончыў дзесяцігодку. Умею чытаць і пісаць амаль без памылак. Здолею таксама і па тэлефоне паразмаўляць. Знаю палітасвету. Ем штодзённа сапраўдны хлеб. Хаджу ў скураных чаравіках. З’яўляюся чалавекам адукаваным і культурным. Да таго ж карыстаюся найвялікшай вольнасцю, якую можа мець чалавек на зямлі. Вольны называць нават ЯГО – нашага правадыра – таварышам. Толькі падумайце сабе як след: я маю права свабодна і паўсюль называць ЯГО таварышам! Таварыш Сталін! ТАВАРЫШ СТАЛІН!… Вось гэта і ёсць мой найвялікшы гонар і радасць!… Ці можа грамадзянін капіталістычнай дзяржавы назваць свайго прэзідэнта альбо цара таварышам? Ніколі! Хіба толькі іншы крыважэрны прэзідэнт альбо азвярэлы цар. А я… Адчуваю, што слёзы радасці і гонару наплываюць мне на вочы… Мушу спыніць пісанне і перапаліць, бо не стрываю празмернага шчасця, і сэрца маё разарвецца.
23 верасня 1939 года.
Вільнюс.
Зараз я знаходжуся у Вільнюсе. Накіравалі нас сюды з Маладзечна. Прыехалі мы цягніком, бо нашы танкісты апярэдзілі пяхоту і першымі занялі горад. Але адзначу, што непрыяцеля перамаглі менавіта мы – пяхота са мною на чале, бо мы першымі перасеклі мяжу і нагналі такога страху на паноў, што тыя толькі пяткамі мігцелі.
Батальён наш стаіць у казармах па вуліцы Ваўкамірскай. Нам, афіцэрам, камендатура дала дазвол на прыватнае кватараванне паблізу казармаў. Я ўладкаваўся на вуліцы Кальварыйскай у доме нумар чатыры. Прыйшоў туды ўчора зранку з ордэрам ад камендатуры і пытаюся старшыню дамкаму. А мне сказалі, што ніякага дамавога камітэту ў іх няма і не было. Тады я спытаўся:
– Вось дык парадкі! Як жа вы тут жылі?
Мне адказваюць:
– Нармальна. А ўсялякія там справы ўладжваў дворнік.
Пайшоў я да дворніка. Паказалі мне ягонае сутарэнне. Сыходжу долу і так сабе думаю: “Нарэшце ўбачу хаця б аднаго эксплуатаванага пралетара”. Але дзе там! Бачу я, у вялікім пакоі сядзіць тлусты, добра апрануты пан. Я толькі на ногі ягоныя зірнуў і адразу ўбачыў: боты з халявамі! А ён сабе нічога так. Сядзіць і каву п’е. На стале хлеб сапраўдны ляжыць і цукар у слоіку стаіць. Нават каўбасу на талерцы заўважыў. Злосць мяне вялікая агарнула, што такі капіталіст дворнікам прыкідваецца. Але я нічога не сказаў, толькі так сабе падумаў: “Прыйдзе і на цябе час! Скончыцца тваё каўбаснае жыццё, і на боты таксама забудзешся!” А тым часам кажу:
– Дзень добры!
– Дзень добры! – прамовіў той і рукой на стул паказаў. – Сядайце, – дадаў.
Усеўся я і кладу яму на стол “ордэр” з камендатуры.
– Гэта – кажу, – датычыцца кватэры для мяне ў гэтым доме.
Узяў ён паперку ў руку. Акуляры на нос усадзіў. Зірнуў на паперу і так, і гэтак. А потым балбоча:
– Я па-расейску размаўляць умею, але літар вашых не ведаю. Прачытайце мне самі, што там пазначана.
Прачытаў я яму. А ён кажа:
– Маю ажно тры вольныя кватэры. Пяць пакояў і кухня. Гэта адна. А дзьве маюць па тры пакоі з кухняй. Бярыце, якую хочаце.
Але я кажу яму, што мне толькі адзін пакой патрэбны. Аднак хацеў бы ў далікатных людзей пасяліцца, каб не абакралі. А за пакой згодна з “нормай” будзе плаціць камендатура.
Ён задумаўся і кажа:
– Мусіць, тады найлепш вам будзе ў вучыцелек. Кабеты яны лагодныя, на пенсіі. Хочуць здаць два пакоі, але можаце ўзяць адзін.
Гэта мне спадабалася. Кабеты заўсёды менш небяспечныя. Можа, і не нападуць знянацку, не зарэжуць. Мусяць быць троху больш культурным элементам.
Пайшлі мы разам да вучыцелек. Яны былі ўсе дома. А адна з іх добра па-руску гаворыць.
– Мы з задавальненнем, – кажа яна, – на кватэру вас возьмем. Бо для нас яна занадта дарагая. А так і нам кватэрная плата знізіцца.
– А дзе ваш гаспадар? – пытаюся я. – Пэўна, з іншымі капіталістамі ўцёк?
– Тут гаспадара няма. Дом магістрацкі. Быў адміністратар, але яго ў войска прызвалі. На нямецкі фронт пайшоў. А кватэрную плату мы заўсёды плоцім у магістрацкую касу.
Паказалі яны мне свае пакоі. Ніколі ў жыцці я такой раскошы не бачыў. Папросту распуста! Дываны нават на падлозе ляжаць. І кветкі розныя. І птушка жывая, падобная да вераб’я, але толькі цалкам жоўтая, у клетцы пасвіствае. І розныя там столікі, паліцы, палічкі, шафы, шафкі, табурэткі, стулля, крэслы… Там былі і такія рэчы, што чорт ведае як іх назваць! Але нічога. Я раблю выгляд, што ўсё гэта мяне зусім не здзіўляе, і быццам не разумею таго, што трапіў я ў капіталістычнае логава эксплуататараў працоўнага люду. У самае гняздо буржуйскай змяі.
Аказалася, што тыя тры бабы ў трох пакоях пражывалі! Вучыцелькі!!!… Але нічога: савецкая ўлада іх выкрые. І “дворніка” таго таксама. Няхай пачакаюць трошкі. Для ўсіх адпаведнае месца знойдзецца.
Дамовіўся я з “вучыцелькамі”, што вечарам усялюся. Аддалі яны мне кутні пакой з балконам. Спыталіся ў мяне, ці шмат я рэчаў маю. Але я ім кажу: “Якія баявы афіцэр можа рэчы мець? Нічога не маю. Дык жа вайна”. Тады яны сказалі, што дадуць мне пасцель. Я згадзіўся, але падумаў сабе: на чорта яна мне трэба?
Развіталіся мы дужа спакойна і культурна, і пайшоў я аглядаць горад. Іду па вуліцах і бачу, што ў сапраўднае буржуйскае логава трапіў. Публіка на вуліцах прыбраная, як на баль. Кожны ў скураных чаравіках, а некаторыя дык нават у ботах. Таксама гальштукі і каўнерыкі шмат у каго заўважыў. І амаль усе ў капелюшах. Вось дармаеды!… А самае дзіўнае дык гэта кабеты. Кожная мае валасы ўчасаныя, як у кінаакторак. На нагах тонкія панчохі, пэўна, у Парыжы набытыя: гладкія, бліскучыя. Сукенкі лёгкія, каляровыя… як кветкі. У жыцці сваім такіх не бачыў. Гожа буржуйскія сцервы прыбраныя. Я іду і думаю сабе так: “Можа, сюды з усёй Польшчы капіталісты з жонкамі і дочкамі з’ехаліся? Такое багацце!”
Мне нават троху страшна зрабілася. Столькі тых крывасмокаў навокал бадзяецца! Але бачу, што і нашых хлопцаў нямала. Ходзяць па вуліцах і таксама форс трымаюць. Кожны напарфумаваны так, што здалёк чуваць. Няхай буржуі пераканаюцца, якая ў нас культура! Шкада, што і я не напарфумаваўся. Не было часу. Іншым разам.
У адным месцы бачу: пякарня. Заўважыў у вакне крамы хлеб і булкі. Нават пірожныя былі. Я ніколі ў жыцці нічога падобнага не бачыў. Думаю сабе: альбо гэта буржуйская прапаганда, альбо спецыяльная крама польскага “Інтурысту”. Стаў каля вакна і назіраю. Людзі ўваходзяць, купляюць, выходзяць. А я намагаюся разгледзець: ці спецыяльныя стаханаўскія “боны” яны маюць, ці звыклыя карткі? Але гэта было цяжка зразумець. Тады думаю сабе: “Паспрабую і я. А раптам прададуць?” Уваходжу ў сярэдзіну, адкашляўся і кажу, нібы спакойна: