Мікола Аўрамчык
Запрашэнне да роздуму
Рэдактар К. Я. Жук
Мастак А. Н. Карповіч
Мастацкі рэдактар А. М. Малышава
Тэхнічны рэдактар I. I. Дуброўская
Карэктар I. М. Паланейчык
***
Мае настаўнікі і вучні,
Мае калегі і сябры,
Без вас,
Як без прыдатка — злучнік,
Я з некаторае пары
Тут,
За гарамі і лясамі,
У чужадальняй старане,
Дзе,
Як вы ведаеце самі,
Лягчэй глядзець і дыхаць мне.
Але,
Наколькі гэта можна,
Перад усімі на вачах,
Я за паўсвету,
3 вамі з кожным
Гаворку шчыра распачаў.
I ўжо становіцца відушчы
Пагляд знявечаных вачэй,
I грудзі не сціскае ўдушша,
I сэрцу робіцца лягчэй.
***
Я скажу: «Не надо рая,
Дайте родину мою».
Памагчы не могуць
Праклёны і маленні.
Кажуць:
«Трэба жыць, як набяжыць».
У прыморскім раі,
На вечным пасяленні,
Без прытулку вымушаны жыць.
Сузіраць міжвольна
Высадку дэсанта
3 сушы
ды з паветра і з вады —
Стомленых курортнікаў,
Жвавых экскурсантаў,
Што імкнуцца адусюль сюды.
Дзівяцца Ай-Петры
На сонечным сугрэве,
Аглядаюць кожны парк і пляц,
Стройныя секвоі —
Мамантавы дрэвы,
Царскі белакаменны палац.
Дзесяць год бадзяюся
Ў экзатычным раі
Ды ў людзей
прыстанішча прашу...
Думкі і ўспаміны
Аб мілым родным краі
Дзень і ноч
вярэдзяць мне душу.
Засланіць не здолелі
Велічныя горы
На радзіму запаветны шлях.
Гул марскі нагадвае
Шум вячысты бору,
А секвоі —
хвоі на палях.
Íгліцы калючай
Вечназялёны неруш,
Як шыпшыны параснік густы.
То чабор напомняць,
То дзеразу,
то верас
Размарыну дробныя кусты.
Вечным сном спачыў бы я
Пад бярозай ніцай,
Адбіваючы паклон зямны
Краю,
дзе, як бомы,
Пазвоньваюць крыніцы
I азёры звоняць,
як званы.
ЛЁС
Аскаду Мухтару
Ці помніш ты мяне,
Аскад,
Калега мой і аднагодак?..
Цябе,
далёкі ўзбекскі брат,
Успамінаю я заўсёды.
Бо не забыць пары тае,
Калі
як госцю дарагому
Мы родныя краі свае
Паказвалі адзін другому.
Цымбалаў тонкі перазвон
I гукі хрыплыя карнаяў1
Здымалі стому,
гналі сон,
За сэрца,
за душу краналі.
У цеснаце застольных месц
Цякла гамонка мірным ладам.
Быў зразумелы сэнс і змест
Чужых нам слоў без перакладу.
Ды, як на зло,
якраз тады
Працяглы рокат землятруса
Давёў узбекаў да бяды,
Азваўся ў сэрцах беларусаў.
За Беларусь
каля Дняпра
Загінуў твой настаўнік строгі,
Паэт-салдат Султан Джура,
Што спіць у вёсцы Казярогі.
Дзе Казярогі й Сабалі
Чакаюць коз і сабаліхаў,
Злавесна звісла на палі
Крыло чарнобыльскага ліха.
Мо боскі суд —
гэта бяда?..
Ці ж мала войнаў беларусам?
Няўжо алаху не шкада
Узбекаў мучыць землятрусам?
ТРЫ КОЛЕРЫ
На палях, у лузе і пад клёнамі
Змалку,
з маладых яшчэ гадоў,
Кланяўся я колеру зялёнаму
I сягоння кланяцца гатоў.
Ён адзін з загадкавымі тайнамі,
Мае асаблівасці свае —
Першыя зачаткі жыццядайнасці,
Што прыродзе ўсёй
жыццё дае.
Колерам блакіту жыццядзейснага
Захапляўся я з юнацкіх дзён,
Бо пад ім
не бачыў месца цеснага,
Знаў:
жыццю садзейнічае ён.
~ 1 ~