Але слоў адпаведных мала
Для падзякі ў мове знайсці...
Дый табе падзякаваць,
мама,—
Пасаромеўся я ў жыцці...
Ты дала ўрок мудрай навукі.
Спасцігаць складана яе.
Навучыць ёй дзяцей і ўнукаў
Сіл і ўмельства ў нас не стае.
***
Івану Шамякіну
Помніш,
колькі ўваходзін
(Ды ў якія дамы!)
I радзін,
ці народзін
Разам справілі мы?
Наглядзець без абвесткі
Мелі шанц,
бо з рукі:
Ты —
для сына нявестку,
Зяця — я для дачкі.
Праўда,
хоць наваселлі
I радзіны былі,—
Разам справіць вяселле
Дзецям
мы не змаглі.
Мабыць,
выпрабавання
Не хапіла тады
На трываласць кахання
У кагось з маладых.
Бо ўзялі
ды ў нядзелю
У аднолькавы час
Два згулялі вяселлі,
Як знарок
напаказ.
Як нам быць,
не спыталі
Ні ў цябе,
ні ў мяне,
Што не станем сватамі
Мы па іхняй віне.
Не анёл жа ты боскі,
Ды і я не святы...
Але ўсё ў нас па-свойску,
Хаця мы не сваты.
МЕТАМАРФОЗА
3 самага ўступлення ў піянеры
3 праўдай жыць пачаў я не ў ладах:
Па наіўнасці дарослым верыў,
Што раскоша — страшная бяда.
Вырас я няўклюдай даўгавязым,
Танцаваць які — ні ў зуб нагой...
Гальштук юнаком не ўмеў завязваць
Дый саромеўся насіць яго.
Бо за танцы, гальштукі, маністы,
За пярсцёнкі і духі тады
Насміхаліся ў нас камуністы
Як з дарослых, так і з маладых.
Бо лічылі ўборы перажыткам,
Падае што прыклад ім благі
(Хоць і елі хлеб таксама з жыта
І з мукі пшанічнай — пірагі).
Узаконенай ілжэнавукі
Кандыдаты ўсе і дактары
У галовы ўдзёўбвалі прынукай
Адмаўленне ісцінаў старых.
Ва ўнісон ім з раніцы да ночы
Камісары і палітрукі
Не заплюшчвалі ад стомы вочы,
Балбаталі, як цецерукі.
I ўсялілі ў нас надоўга пільнасць,
Да падманнага давёўшы сну...
Выкралі ў вайскоўцаў і ў цывільных
Казнакрады нашу ўсю казну.
Выстаўлялі напаказ іх жонкі
Крадзенае гэтае дабро:
3 плаціны кулоны і пярсцёнкі,
Ды хрусталь, фарфор і серабро.
У асабняках у казнакрадаў
Золата й каштоўных камянёў
Не на унцыі,
не на караты,
А ў мільёнах лічыцца рублёў.
Мабыць, адтаго і слова «краты»
Нездарма на ўвазе меў народ,
Ёміста назваўшы партакратамі
Крымінальна-палітычны зброд.
***
Алегу Лойку
Напэўна,
не апошні і не першы
Я ўпадабаў даўно твой родны кут,
Пасля чытання палымяных вершаў,
Што напісаў Таўлай калісьці тут.
Стаў для мяне ён райскаю знаходкай,
Як пасля трэцяй мірнае зімы
Прыехалі ў Вялікую Кракотку
3 Уладзіславай Францаўнаю мы.
Нязвычна ўразіў
краявід швейцарскі:
Узгоркі,
пералескі ды лугі,
I рэк малочных
у застоллях царскіх
Кісельныя здзівілі берагі.
Я зразумеў,
што гэтыя мясціны —
А для цябе яны —
сапраўдны рай —
Людзей працалюбівых
і гасцінных
Прыродаю багаславёны край.
Адкуль табе на бровары,
мой дзеду,
Прыродны дэгустатар без прынук,
Падазраваць даўней было
ці ведаць,
Што будзе тут дэгуставаць унук.