Са шланга,
а не з конаўкі
ці з пляшкі,
Ці з туравых,
ці з зубравых рагоў
Не спірт-сырэц
і не сівуху-бражку —
Гаючае пітво саміх багоў?
Якіх я тут не каштаваў прысмакаў?!
Бацвінне з маладое крапівы,
Вяндліну,
паляндвіцу,
здобу з макам,
Кампот з дароў лясных і палявых.
Прывет,
багаславёны слаўны Слонім,
Цяністы сад,
знаёмы дом і склеп!..
На вышываным ручніку разломім
I з соллю
пакаштуем зноў твой хлеб.
ЗАПРАШЭННЕ ДА РОЗДУМУ
Народ, Веларускі народ!
Ты — цёмны, сляпы, быццам крот.
Табою ўсягды пагарджалі,
Цябе не пушчалі з ярма
I душу тваю абакралі,—
У ёй нават мовы няма.
I з крыўдаю,
і з недаверам
Успрымаў я кожны
гэты сказ,
Чытаючы іх на паперы
У роднай школе
першы раз.
Але пазней,
калі на поўдні,
Каля падножжа Крымскіх гор
Яму мы адкрывалі помнік
Ці дошку
там, дзе ён памёр;
Ці з прозвішчам паэта ў Ялце
Бібліятэку бачу я,
Ці дом,
дзе жыў ён у юнацтве
На вуліцы яго імя;
Ці на яго магілу кветкі
Прыношу ўвосень
і вясной,
Я кожны раз
у момант гэткі
Узрушан думкаю адной:
Які мець талент
быў павінен
Юнак
у дваццаць два гады,
Дый то
пражытых на чужыне,
Каб выказацца
гэткім чынам
Пра наш народ яшчэ тады.
***
Уладзіміру Паўлаву
У Плёсах маіх
I ў тваім Замошшы
Як толькі ў садах
Сабралі апад,—
і ўдзень і ўначы
Залатыя грошы
Чаканіў і штампаваў
Лістапад.
Дый снежань прыйшоў
Не ў адзенні зрэбным,
На зіму ён
Назапасіў дабра:
3 кудасы напраў
Белых нітак срэбных
I грыўняў
Наштампаваў з серабра.
А студзень прыйшоў,
Астудзіў паветра,
На ўток узяў жэмчуг
I паркалю
Сумёты-сувоі па кіламетру
3 тых нітак наткаў
I склаў на зямлю.
А люты сшыў саван
Дый прыбірае Зямлю,
Што мароз закаваў наўкруг.
Яе зіхаценне зрок адбірае,
Яе мерзлата пераймае дух.
Магілу ў ёй выкапаць —
Цяжка, гора,
Дый мёртвы
Замерзне ў цеснай глушы.
Таму і прыдумалі
Крэматорый,
Дзе — горача целу,
Вольна — душы.
ЗОНЫ АДЧУЖЭННЯ
Сваёй карыслівай,
уласнай мэце
Пакорлівы і верны з веку ў век,
Чаго толькі не выдумаў на свеце
Сам для сябе
практычны чалавек.
То лепразорыі для пракажоных,
То рэзервацыі для чужаніц...
Дзе выгарадзіў гета,
а дзе зоны
Нейтральныя
зрабіў каля граніц.
Ён,
быццам пуцявы абходчык нейкі
Шлагбаўм падыме
і апусціць вам,
Цягнік сустрэне і агледзіць рэйкі,
Хоць і жыве
у зоне адчужэння сам
ВЫЗВАЛЕННЕ
Занадта доўгае маўчанне
Нарэшце
мне парушыць час
I расказаць,
як англічане
3 палону вызвалілі нас.
Тым красавіцкім днём зялёным
Збыліся многіх вязняў сны,
Бо ён
для тысячаў палонных
Стаў святам волі і вясны.