***
Быццам бы зусім нязначная прычына,
А цябе на роздум
раптам падштурхне...
У трамваі сёння раніцай
дзяўчына
Ветліва ўступіла месца мне.
Бач,
старэчыя пашкадавала ногі,
Паважае мой узрост
і сівізну,
Мо баіцца,
што звалюся ад знямогі
Ці,
крый божа,
часам,
стоячы,
засну.
А не ведае,
што я аслеплым кротам
Пад зямлёй аб чорны вугаль
тыцкаў твар,
Юнаком ссівеў
ад гора і ад поту,
Маладосць
праседзеў за калючым дротам
І пралежаў
на паверхні мулкіх нар.
Я падзякаваў
русалачцы-дзяўчыне, —
Пастаяць люблю
і пешкі пабрысці...
Хай благое ўсё
міне яе ў жыцці!
Лішні раз ёй адпачыць
я даў прычыну,
Бо жыццё пражыць —
не поле перайсці.
***
Васілю Зуёнку
1
Рэчка Нача цячэ ў акіян.
Нездарма яе ўславіў Зуёнак.
«Начу», кнігу яго,
як-ніяк
Браў у космас з сабой Кавалёнак.
2
Чалавек па абліччы відзён.
Як паэт,
Майстра ён адмысловы,
Што ашчадны
I змалку жадзён
Да крамянага свежага слова.
Нават цяжка такога знайсці:
Дабрачынны, спакойны, няшкодны,
I сумленны, і сціплы ў жыцці,—
Чалавек памяркоўна-лагодны
I ў пісьменніцкім нашым двары,
I ў сям'і,
I ў вандроўках заморскіх...
Недарэмна ж на Лысай гары
Сябраваў з ім Вядзьмак-Лысагорскі.
3
Па п’янцы
Карцёжнікі два
з азартам
(Карціна незнаёмага мастака)
Платформу вагонкі
выйгралі ў карты
І не знаюць,
як вывезці з тартака.
ДОЧКАМ
Каб знаў я,
Што вас будзе трое,—
У паслядоўнасці любой
Даў кожнай бы
Імя другое:
Надзея, Вера і Любоў.
На вас надзея
I ў вас вера,
Любоў да вас,
А не да іх,
Кіраўнікоў-функцыянераў
I крывадушнікаў ліхіх,
Якія прадвяшчалі новы
Лад і парадак навакол
I выганялі нашу мову
3 дзіцячых садзікаў і школ.
Яны ўхітрыліся злаўчыцца
Так скіраваць хаду падзей,
Што пахавалі як злачынцу
Купалу ўпотай ад людзей.
А я хацеў,
Каб ён і Колас
Між вас жылі з гадоў малых,
Таму вас перавёў у школу,
Дзе тут гучала слова іх.
Таму штодзённа я з маленства
Да іх магіл прыводзіў вас,
Як з могілкамі па-суседску
Жылі мы ў доме доўгі час.
І я хачу,
Каб вашы дзеці
Таксама ведалі,
Дзе ён,
I дбайна зберагалі ў свеце
Свайго народа пантэон.
НАДПІС НА КНІЗЕ
Навек праславілі сваю старонку
Сыны і дочкі Нарачы пявучай:
Уладзімір Дубоўка ў вершах звонкіх
I Танк Максім —
у песнях неўміручых.
Па радыё
хвалу вяшчае ёй пяшчотна
Марыі Захарэвіч мяккі голас,
I пэндзлем услаўляе на палотнах
Яе красу
Васіль Шаранговіч.
МАЙМУ АНЁЛУ-ЗАХАВАЛЬНІКУ
В. I. Навуменка
Сябрукова вяселле
I радзіны дачкі
Адзначалі не зеллем
За сталом дружбакі.
На радзінах вясёлых
Я не знаў, не чакаў,
Што самому
анёлам
Стане сябра дачка.