Мой анёл-захавальнік,
3 цемрай у барацьбе
3 неба
выратавальнік,
Бог, паслаў нам цябе.
Мой анёл-захавальнік,
Выратоўваў мой зрок
Скальпель твой,
як паяльнік,
Папрапальваў ён змрок.
Дык дазволь жа хоць кветкі
Прыпаднесці табе,
Як удзячнасці сведкі.
А каб стрэс
зняць з сябе,
Мой анёл-захавальнік,
Зноў я выпіць гатоў
Горкай чарку дазвання
За цябе і бацькоў.
***
У мясцінах горных
3 доўгажыхарамі
Ёсць курортны горад
3 ціхімі дварамі.
Дзеці ў школьнай форме
Каля дрэў зялёных
Там вавёрак кормяць
Са сваіх далоняў.
Каб было і сталым
Гэтак жа прыемна
Клапаціцца дбала
Пра сябе ўзаемна
Ды пад мірным небам
Не цурацца спорту,—
Дык было б не трэба
Ездзіць на курорты.
***
Максіму Танку
Не жадаў бы я анікому,
Каб на схіле гадоў людскіх
Давялося, як нам, выконваць
Спецыяльнасцей шмат якіх.
Нарыхтоўшчыка правіянту,
Санінструктара і ўрача,
Кухара і афіцыянта
Абавязаны мы сумяшчаць.
I ў адной асобе ўсё гэта,
Адначасна і задарма.
А для творчай працы паэта
Ні хвіліны вольнай няма.
Ноччу звалішся з ног ад зморы,
Як насноўдаешся за дзень,
Быццам бы невылечна хворы,—
Не паэт,
А ягоны цень.
Хай на свеце святых і грэшных
Доля гэткая абміне...
Дзякуй Богу яшчэ,
што вершы,
Хоць і зрэдку,
ды сняцца ў сне.
***
Здавалася б,
звычайнае здарэнне,
А перайначыла яго настрой.
Яна яму ў няўтульным сутарэнні
Здалася міласэрнаю сястрой
У белым,
накрухмаленым халаце —
За столікам на нікельных нагах,
Што ў колбачках шкляных,
прабірках, ваце,
Дзе спірту з ёдам адчуваўся пах.
Ён стаў шпурляць ёй праз акно
букеты,
3 паклонам,
ледзь прыкметным на хаду,
Як быццам мётламі пахучых кветак
Стыдаўся вымятаць нячысты дух.
I кут,
што ёдам патыхаў ды спіртам,
Язмінам расквітнеў з усіх бакоў,
I, быццам водарам духмяных міртаў,
Прапах ён мёдам руж і гваздзікоў.
А кветкі ў фортку ўсё ляцелі звонку —
I ўжо ўзялі ў палон яе сілком.
3 плафонам столь
здавалася рамонкам,
А сценаў сінь —
блакітам васількоў.
***
Памяці бацькі
3 Мазурскіх азёраў
I з кодраў румынскіх
Ты выбраўся ў часе сусветнай
Жывы
I на грамадзянскай
У Польшчы і ў Мінску
Таксама ўцалеў
I не склаў галавы.
Нябожчык мой бацька,
Дабрак і дружака,
Спакойны характарам,
Знешне мажны,
Сумленны ў жыцці
Беспартыйны служака,
Таму і кароткі
Твой спіс паслужны.
Вясковы пастух,
Сакратар сельсавета,
Нязменны ў калгасе сваім
Старшыня
I стараста сельскай абшчыны
Тым летам,
Калі вызваленне
Сустрэла радня.
Не знаў ты, што служыш
Прыгоннаму праву,
Што нас рабавала
I люд за мяжой:
Калгасы —
Уласная наша дзяржава,
Абшчыны —
Прышэльцы з краіны чужой.
Даруй,
Што сябе адчуваў я нязручна
Ў руках з перадачай табе
Не адной:
У зале судовым,
Калі я быў вучнем,
Студэнтам —
У лагернае прахадной.
Каб знаў, дзе ўпадзеш,
Абмінуў бы свядома.
Плывец не адолее вадаварот.
Бяда,
Калі правай руцэ невядома,
Што левая робіць —
I наадварот.
Ну, шго мне з таго,
Што пацвердзіў Цанава,
Што быццам бы ты
Па заданні служыў,
Калі ён раней
Не даведаўся нават,
Што ў лагеры ты
Галаву ўжо злажыў.