Не ведаю я,
Дзе ты быў пахаваны,
Ды знаю:
Магілы няма, бо над ёй —
Не крыж,
А разросся палын з дурнап’янам
I горб надмагільны
Зраўняны з зямлёй.
***
Калі-небудзь назіралі вы,
Як танцуюць двое закаханых?
Вочы ў вочы позірк агнявы,
Злучаны ў адзін абодва станы.
Беражна нясе рука руку,
I пяшчотна цешыцца другая
На крутым плячы
ці на баку,
Покуль такт музыка выцінае.
Бляск вачэй.
Узмахі ног і рук.
Сполахі то ўсмешак,
то румянцу.
Плаўны
ці імклівы кожны рух,
У залежнасці ад рытму танца.
Лашчаць гукі сэрца незнарок,
Рукі іх суадпаведны нотам.
Музыка бунтуе ў жылах кроў,
Працінае іхнія істоты.
Слава іх святому пачуццю,
Марам іх,
жаданням і імкненням!
Танец іх —
хвала і гімн жыццю
Сэрцаў і палёт, і захапленне.
***
Міхасю Казакову
Пяцьдзесят гадоў мінула міма.
Кожны быў і ў радасці, і ў скрусе.
Палавіна праляцела ў Крыме,
Праплыла палова ў Беларусі.
Знаю:
Не ўспрымаеш ты цвяроза
Краявідаў казачных абрысы...
Ведама ж,
Алівы — не бярозы
I не сосны —
Пальмы й кіпарысы.
Але як-ніяк,
А ты ж не ў прымах,
Хоць жывеш
I не ў бацькоўскім краі.
Ты ж прапісан пастаянна ў Крыме,—
Не абы-дзе,
А ў прыморскім раі.
***
Праз палі ды пералескі,
Міма будкі на зары
Праляціць цягнік кур’ерскі,
Абганяючы вятры.
На імгненне
ярка-жоўты,
Выстаўлены,
як жазло,
3 цемры выхапіць сцяжок твой
Ліхтара твайго святло.
Ціш агорне шлях сібірскі,
Покуль не падасць гудок
Стрэчны поезд пасажырскі,
Што імчыць у іншы бок.
Ярка высвеціць ля будкі
Сонечны агністы шар
Твой сцяжок, і стан твой гнуткі,
I прывабны мілы твар.
Ды за цягніком не ўгнацца,
Хоць ён будзе зноў ісці...
Сцежкамі свайго юнацтва
Ты не пройдзеш у жыцці.
То шчабечуць дзеці ў будцы,
То ля станцыі ў гаі,
Цёхкаюць, як на пабудцы,
Безупынку салаўі.
***
У прыморскім горадзе,
дзе вокны
Ззяюць звечара,
бы ў сотах —
мёд;
Дзе прапахла соллю ўсё навокал
I лісцём лаўровым навылёт,
Весняю парой неспадзявана
Выпаў снег, зашэрхнула вада.
Долу з пералётных караванаў
Лебедзяў асела чарада.
Ну і што б вы думалі?..
Стыхіяй
3 панталыку збітыя зусім,
Ўсё-такі не засталіся тыя
На вадзе
пры беразе марскім,
Дзе жыруюць на выгодзе мірна
Качкі й чайкі
тлумнай чарадой,
А знайшлі сабе
басейн-градзірню
3 падагрэтай
грунтавой вадой.
Перад вокнамі гарвыканкома,
Побач з Домам гандлю і кіно,
Дзе шматлюдна,
корм —
у гастраноме,
I прыгляд начальства заадно.
Значыць,
мысляць лебедзі цвяроза,
Думаюць не горш,
як чалавек,
Хоць сярод людзей
птушыны розум
Выклікае кпіны,
нават здзек.
***
То кольцо надела мне цыганка.
Сняв с руки, я дал его тебе...