Запрашэнне да роздуму

Матулінае калыханкі
Лагодна пазвоньваў званок:
«Здаровенькі будзь,
                                мой Іванка,
Вялікі расці,
                    мой сынок!

Расці-падрастай,
                          мой Іванка,
Матулю парадуй і ўцеш.
Куплю я табе маляванку,
Іванка,
           калі падрасцеш.

А станеш дараслы,
                              Іванка,
Уцеха і радасць мая,
Кашулю табе вышыванку
Пашыю і вышыю я.

Ты пад калыханку матулі,
Іванка,
           расці і дужэй!
Пагушкаю я:
                    лю-лі, лю-лі,
Засні,
          мой сыночак,
                               барзджэй!»

Хлапчук успрымаў адмыслова
Па матчыных нават губах
Не толькі
                сэнс кожнага слова,
А колер яго,
                    смак і пах.

Салодкім ён быў задаволены,
Як мацерыным малаком,
Ад кіслага слова
                          міжволі
Сціскаўся малютка маўчком.

Здзіўляўся,
                  што ў іхніх мясцінах
Птушына балотная —
                                 драч,
А ў іншых,
                 як венік з галінак,
Яе называюць —
                          дзяркач.

Пасля зразумеў паступова,
Што слова —
                    вастрэй ад ляза,
Што слова —
                    ліхая абмова,
Згарае яно,
                  як сляза.

Што песня без слова —
                                     нямая,
Як гучна яна ні звініць.
Што словы ў жыцці паміраюць,
Як дзеці ў галодныя дні.

I ўжо прарасталі ў самога
Яны па загаду рукі,
Нібыта ад ліўня грыбнога —
Праўдзівікі-баравікі.

Ды словамі ўжо гандлявалі,
А ён заклікаў,
                      каб яны
Зняволеных ператваралі
У птахаў крылатых зямных.

Каб вязні з астрогаў праклятых
Уміг разляцецца маглі,
Каб турмы і ўсе казематы
Пустыя былі на зямлі.

Калі б заклінапнем вось гэткім
Мяне акрыліў ён калісь,
Не тое
           што з лагернай клеткі
Узняўся б я птушкай увысь,

А словам гаючым,
                             як зеллем,
Узбуджаны,
                   катам назло,
Я нават з глыбінь падзямелля
Змог выпырхнуць бы на святло