Запрашэнне да роздуму

«Полымя» ж яе не спапяліла,
Хоць не ліў ты ў «Полымя» вады.
«Маладосць» мяне падмаладзіла,
Мы паразумеемся заўжды.

У альтанцы пачытаем зычна
3 вершамі старонку не адну,
Пакланіўшыся ёй,
                            як язычнікі
Кланяліся богу Перуну.

За губу кульну з табой
                                    ці толькі
Каліва адно
                   вазьму на зуб,
Але рыжыкам тваёй засолкі
3 хрумстам,
                   апетытна загрызу.

Горды галубятняю-хацінай,
Ты мне ў ёй
                    пакажаш летуноў:
3 белым капюшонам —
                                    капуцынаў,
3 шапкай да вачэй —
                                 рагатуноў.

Дутышаў,
               якія зыркім шарам
Раздзімаюць спераду валлё...
Потым турманаў нястомных пару
Хвацка выправадзіш у палёт.

Помніш,
             як яны ў маім партфелі
Сталі буркаваць у ранні час,
А швейцар маскоўскага гатэля
Палічыў за рэзідэнтаў нас?

Турманы,
               як дзве стралы,
                                        тым часам
Паляцяць імкліва ў сіняву,
Паімчацца па прамой адразу,
Закуляюцца праз галаву.

Будзеш ты сачыць на небасхіле,
3-пад сваёй параненай рукі,
Як яны распасціраюць крылле
I лунаюць,
                 быццам «ястрабкі».

То пікіруюць,
                     то ўверх ад долу
Узлятаюць,
                  робячы віраж.
Прыгадаеш ты авіяшколу,
Паказны вышэйшы пілатаж.

Дожджык-грыбасей
                                табе прысніцца,
Разам — леснікі,
                          лесавікі.
Слых адчуе,
                   як праз мох
                                      з грыбніцы

Прарастаюць каласавікі.
Беручы радоўкі й падрадоўкі
У цяні прысадаў бальшака,
Прыгадаеш іншую радоўку
У жыцці падпаска-хлапчука.

Цераз сетку забароннай зоны,
Дзе грыбніца ўспора сцежцы плеш,
Ты не ў снах і ў марах,
                                    а з разгону
Па грыбы на яве сіганеш.