Апошні ў той далёкі час апальны стаў
У бюракратаў і кіраўнікоў
(Ва ўладароў жа не ў пашане таленты
Былі ва ўсе часы, спакон вякоў).
Каб перайсці з той кузні не прымусілі
У іншую,
я ў ёй бы век каваў.
У каваля праслаўленага, мусіць, я
Малатабойцам бы і звекаваў.
***
Анатолю Вярцінскаму
Гавораць,
кожны можа стаць паэтам,
Хто папрацуе некалькі гадоў,
Здавалася б,
у непрыкметным гэтым
3 раённых
беларускіх гарадоў.
У рай і ў пекла ад яго парога
Да Бога й чорта
як падаць рукой
Чыгункаю,
асфальтнаю дарогай,
Славутаю славянскаю ракой,
Якая іншыя ўвабрала рэкі,
Каб не згубіўся ў лесе і ў палях
Вялікі водны шлях
з вараг у грэкі,
Цераз які пралёг Варшаўскі шлях,
Што ад Масквы братэрскай,
праваслаўнай,
Ідзе ў далёкі каталіцкі Рым
I ўскраінай перабягае здаўна
Цераз чыгунку
з Пецярбурга ў Крым.
Змяніўся горад з выгляду
і з твару:
Быў зборышчам студэнтаў да вайны,
А зараз па ягоных тратуарах
Бадзяюцца курортнікі адны.
Уздоўж і ўпоперак яго,
вядома,
Ты пехатою выхадзіў наўпрост.
Ад роднага мне
матчынага дома
Ён усяго за пяць дзесяткаў вёрст.
Алесь Жаўрук у ім уславіў поймы,
I вершы сніў Мікола Сурначоў.
Дзе Друць з Дняпром
злучаюцца ў абдоймах,
Стаіць зялёны горад Рагачоў.
МАТЧЫНА НАВУКА
Ледзь не стаў я калісь аторвай:
Пакідаў самавольна дом,
Рэдкіх птахаў яйкі выпорваў,
Руйнаваў гняздо за гняздом.
Ды пачуў,
што ты змалку,
маці,
Узлюляла ў сэрцы любоў
Да буркуючых дзень на хаце
I ў падстрэшшы
ручных галубоў.
Галубятніцаю — дзяўчынка?
Адмаўляць было не з рукі
Верагоднасць такога ўчынку,—
Ды ўсумніліся дружбакі.
Дрогкім голасам ты аднойчы
Супакоіла іхні тлум...
Адвяла вільготныя вочы,
Расказала пра здзек і глум.
Калі немцы забралі вёску
3 камінамі дымных клубоў
Яшчэ ў тую вайну,
іх войска
Забаялася галубоў.
Ні гарматаў іх,
ні вінтовак
Не пужаліся галубы,
I таму здаваўся паштовым
Немцам гэты голуб любы.
Каб не вылецеў аніякі,
Не аднёс шпіёнскіх папер,
Свой прысуд
выконваць ваякам
Загадаў хутчэй афіцэр.
У падстрэшшы
і на гарышчы
Парастрэльвалі галубоў.
Так крывавым ліхім ігрышчам
Растапталі тваю любоў.
Твой расказ скалануў дазвання.
У мяне галубіны стрэс
Абудзіў па іх шкадаванне,
Аднавіў да іх інтарэс.
Галубятнікам стаў прыродным
Я сярод хлапчукоў сяла
I не ставіў ужо ніводнай
Птушкалоўкі або сіла.
Спеў прывычны твой
пра дзяўчыну,
Што аплаквала смерць бяроз,
Стала слухаць мне немагчыма:
Ён за сэрца кранаў да слёз.
Не лавіў тады ў садзе, знаю,
Ні сініцаў,
ні снегіроў
I ў няволі
ні папугаяў
Не трымаў я,
ні кенароў.
Абсадзіў я нашу сялібу
Шапаценнем не толькі бяроз,—
Маладых ясакараў і ліпак
Ды асінак і ніцых лоз.
Колькі я змайстраваў для птушак
I развешана колькі мной
У зімовыя дні —
кармушак
I шпакоўняў —
ранняй вясной!