Вада ў каналах брудная, як у канавах.
З Людмілай зайшлі ў індыйскую кавярню і адзначылі дзень народзін.
Начавалі ў прыгарадзе Амстэрдама ў пакоі №14. Ён горшы, чым папярэдні.
Дзень трэці. Амстэрдам. Парыж
6.07.2015. Начавалі ў гатэлі ў 50-і кіламетрах ад Амстэрдама. Прачнуліся а сёмай. Паснедалі. Выехалі ў Амстэрдам напачатку дзявятай. На вуліцы змрочна. Неба ў аблоках, як кажухах.
На полі авечкі, як аблачынкі. Пасуцца каровы без пастушак.
Кукуруза, як асака.
Амстэрдам. Веластаянка. На ёй недзе каля дзвюх тысяч ровараў.
У межах горада наведалі сыраварню. Тут і сыры гатуюцца і драўляны абутак робіцца. Паглядзелі на галандскіх кароў, а каровы на нас.
Гаспадар сыраварні вясёлы мужык гадоў сарака. З сырамі, як з дзецьмі.
На сыраварню следам за намі прыехалі кітайцы. Фатаграфаваліся з каровамі. Вакол фермы хоць і чыста, але смуроду хапае. Праўда, мух няма.
Пасля фермы наш куратар Зміцер павёз нас глядзець на брыльянты. Мы з Людмілай прабегліся па залах і пайшлі ў Музей Ван Гога, які быў у метрах ста ад брыльянтаў. Чарга. З намі стаялі яшчэ дзве нашы вандроўніцы, але яны не дастаяліся, бо пасля брыльянтаў была экскурсія па каналах Амстэрдама. У музей трапілі праз хвілін сорак. Тры паверхі. На першым — аўтапартрэты
Ван Гога. На другім — сярод іншых выдатных работ галоўная карціна «Сланечнікі». На трэцім работы мастака і яго папярэднікаў і паслядоўнікаў. Мы з Людмілай да «Сланечнікаў» падыходзілі некалькі разоў. Узгадаўся Язэп Драздовіч. Ён наш Ван Гог, у якога яшчэ няма такога вялікага музея.
У Музеі Ван Гога былі гадзіны паўтары. Сярод наведвальнікаў у большасці немцы і рускамоўныя. Кітайцы, як гаспадары.
На першым паверсе музея ёсць вялікая крама, дзе ўсё прадаецца з партрэтамі Ван Гога і рэпрадукцыямі яго карцін. Тут жа можна набыць вопратку для сабачак з сюжэтамі карцін мастака.
Ад Музея Ван Гога пайшлі на пляц Мадам, арыентуючыся па мапе, шлях на якой нам пазначыў Зміцер.
Прайшлі праз рынак цюльпанаў. Кажуць, што калі хто вынайдзе новы гатунак цюльпанаў, таму адразу ў Амстэрдаме даюць кватэру і для абжытку нейкія грошы.
Прыйшоўшы на пляц Мадам, дзе мы павінны былі сабрацца ўсе, маючы яшчэ шмат вольнага часу, з Людмілай схадзілі ў каралеўскі палац. Білеты па 10 еўра. Чаргі няма.
Хадзілі па Музеі-палацы цэлую гадзіну. Узгадаўся Нясвіжскі палац. Бачылі карціны Клода Манэ, Пісара, Манэ, Радэна, Рафаэля, Дэга, Гагена і іншых цудоўных мастакоў.
Пасля палаца папілі гарбаты. Яшчэ да ад’езду быў вольны час, і я прапанаваў Людміле пахадзіць па квартале чырвоных ліхтароў. На гэты раз у вітрынах прастытутак было шмат. Апрануты, як на конкурсах прыгажосці, у міні-бікіні. Пры нас нейкі мужык гадоў пяцідзесяці спакусіўся і зайшоў у пакой да прастытуткі. Тут жа шкло было зашторана і, думаю, тут жа праца пачалася.
У вітрынах сэкс-шопаў усякай-усячыны. Словам, усё для сэксу, усё для перамогі!
На вуліцах моладзь, седзячы пры сценах дамоў, курыць і, чутна па паху, не проста цыгарэты.
Ровары ў Амстэрдаме ў большасці, як у нас «Запарожцы», паіржавелыя.
У 16.30 стомленыя Амстэрдамам выехалі ў бок Парыжа.
Каровы ідуць на ферму адна за адной, як у чарзе, аддаць сваё малако.
Каля дарогі побач з каналам ходзяць дзікія гусі з гусянятамі, як у казцы.
Цэлае поле цюльпанаў, нібы карціна Ван Гога.
На акне аўтобуса побач са мной уладкаваўся нейкі чорны жучок і ўжо другую гадзіну едзе з намі з Амстэрдама, як нелегал.
Едзем праз Бельгію. Усё змянілася, нават пакрыццё дарогі.
Каля дарогі ветракі, як мёртвыя з космасу, стаяць.
У Бельгіі наш Максім у свой час цэлы месяц жыў.
Чорныя авечкі, як камінары.
Антверпэн. Храмы. Шмат. Едзем, на жаль, не спыняючыся.
У горадзе на ўскрайку сквера заяц сядзіць і думае, як зварыць піва.
Да Бруселя 31 кіламетр. Чорны жучок на акне яшчэ ўсё сядзіць. Куды ж ён з намі едзе? Няўжо і ён у Парыж?
Брусель. Аэрапорт. Самалёты садзяцца і ўзлятаюць.
Праехалі Ватэрлоа. Курган. На ім леў.
Указальнік на Парыж. Да горада 254 кіламетры.
Горад Монс. Храмы.
І тут ветракі. Дон Кіхоту ёсць дзе разгуляцца.
Вось і Францыя. На гадзінніку дзевяць вечара. Жучок усё яшчэ сядзіць на шыбіне.
На полі каровы колеру кавы з малаком.
У Францыі ўжо жніво.
Едзем па дарозе, а следам за намі па палях скачуць мушкецёры з Баярскім. Нас не дагоняць.
Аэрапорт Шарля дэ Голя. Свеціцца, як уваход у іншы свет.
Перад уездам у прадмесце Парыжа Іль дэ Франс Зміцер настрашыў нас: «Беражыце грошы! Тут поўна бандытаў і злодзеяў!»