У горадзе яшчэ раз наведалі вулачкі, якія нам спадабаліся. Зайшлі ў Храм. Потым паабедалі ў кавярні, якая непадалёк царквы.
Да нашай вандроўнай суполкі дадалося яшчэ чатыры чалавекі: Васіль («Крумкач»), ягоная жонка і дзве дзяўчыны. Калі мы звярталіся да Васіля, ён з намі гаварыў па-беларуску.
У 14.00 на прыпынку «Дыскатэка СССР» загрузіліся ў аўтобус. Амаль у два разы паболела валіз і розных торбаў. З Лларэт дэ Мар выехалі ў 14.40. Цяпер у нас новы куратар. Вадзім. Мужчыну за сорак. Едзем у Швейцарыю.
На палях Іспаніі жніво. Усё зжата. Навокал колеры самотна-залатыя, амаль родныя.
Чамусьці падумалася, што самае чыстае месца на зямлі — гэта пустыня.
Едзем па Іспаніі. Уяўляю часы Калумба.
Горы. Дробны лес, як мох.
Удалечы праехала электрычка, як вусень прапоўз.
Адзінокі замак у гарах. Відаць, захоплены Дон Кіхотам.
Горы здрабнелі. Вінаграднікі і больш нічога. А дзе бульба?
Ветракі. Нібы просяць застацца і клічуць да сябе.
Зноў у аўтобусе паказваюць кіно. Зноў пра каханне, зноў секс.
Праехалі дзве гадзіны. Сонца засталося каля мора.
Горы. Аблокі. Змрочна, як перад навальніцай.
Праязджаем раён Праванс. Гэта гістарычная вобласць на паўднёвым усходзе Францыі, цяпер складовая частка рэгіёна Праванс-Альпы-Лазурны бераг. У цяперашні час на тэрыторыі Праванса знаходзяцца дэпартамэнты Вар, Ваклюз і Буш-дзю-Рон...
Праехалі Авіньён. Гэта адміністрацыйны цэнтар дэпартамента Ваклюз у Правансе на левым беразе ракі Роны. Адзін з найвыбітнейшых і адначасова прыгажэйшых гарадоў Францыі.
Удалечы Марсель. Перад намі Ліён. Рака Рона.
Францыя. Горы. У гарах замкі, нібыта едзем праз далёкія мінулыя стагоддзі.
Рэчка Рона цячэ следам за намі.
Едзем у Ліён. Збудаваны яшчэ да нашай эры.
Начуем у Ліёне. Гатэль «ВіВі». Пакойчыкі малыя, але ўтульныя.
Дзень чатырнаццаты. Ліён. Жэнева
17.07.2015. Сніўся Парыж. Потым Пугачы. Хата дзеда Юзі і бабулі Параскі. Пустая хата.
Снедалі ў сем гадзін. Едзем у Жэневу. Убачым Альпы. Да Жэневы ад Ліёна 150 кіламетраў.
Гледзячы з аўтобуса на поле з каровамі, побач са мной мужчына сказаў: «Шчаслівыя швейцарскія каровы...»
Сувенірная карова.
Кароў у Швейцарыі дояць пад музыку.
Самае вялікае швейцарскае свята — Свята кароў.
Едзем праз горы на вышыні больш як 500 метраў над узроўнем мора.
Каля дарогі выпаленая трава. Узгадалася чыгунка з Мінска на Маладзечна. Кожны год абапал яе нехта выпальвае траву.
У 10 гадзін уехалі ў Швейцарыю.
Жэнева. Удалечы гара Манблан. Вышыня — 4810 метраў.
Жэнеўскае возера з фантанам. Вада ўзлятае да 140 метраў. Кажуць, што некалі цікаўны мужчына суну руку ў фантан і вада злупіла яму ўсю скуру з рукі. Цяпер каля фантана вартаўнік.
Гарачыня. 35 градусаў. Павандравалі па старым горадзе. Паглядзелі гатычную царкву Дэ-ла-Мадлен. Наведалі сабор Святога Пятра і капліцу XIII стагоддзя Адзітуар-дэ-Кальвін.
Крэсла Кальвіна. Як дзіцячае.
Гарматы. У адной паўнютка смецця, нібыта яна страляе смеццем.
Дом Жан Жака Русо. Як помнік.
Паглядзелі на ратушу. Пасядзелі на самай доўгай у свеце лаўцы (126 метраў).
Амаль на кожным доме вялікія швейцарскія сцягі. Здаецца, што яны не вывешаны, а самі павырасталі са сцен і дахаў.
У Жэневе вада і прыбіральні бясплатныя. Аўтобусны вакзал. Прыбіральня. Дзверы не зачыняюцца. Чарга. Стаяць палякі, незадаволеныя.
З невялічкага фантана каля вуліцы набраў вады. Чыстая і халодная. Можна піць.
Былі ў вялізарнай краме. Сёе-тое набылі па зніжках для дзяцей. Купілі есці. Дарагое і нясмачнае.
Паліцэйскі дапамог нашаму аўтобусу выехаць з тупіка, у які мы трапілі, а мог жа аштрафаваць.
Пакінулі Жэневу. Не лепшы горад Еўропы. Маленькія вангогоўскія сланечнікі з-за дратоў агароджы глядзяць нам услед.
Раптам з’явіліся радкі:
Па вулачках начное Барселоны
З табою мы самотныя ідзём.
У нас з табою беларускія мільёны,
Мы з імі тут да ранку прападзём.
Праязджаем Лазана. Узгадалася калекцыя матылькоў Набокава.
Вільгельм Тэль — забойца і нацыянальны герой, які жыў у канцы ХІІІ — пачатку ХГУ стагоддзя.
Праязджаем Берн. Тут жыў Альберт Эйнштэйн.
Над дарогай мост парослы лесам. Гэта мост для лясных жыхароў.
Цюрых. Тут жылі ды працавалі Рабіндранат Тагор, Ёган Штраўс, Віктор Гюго, Рыхард Вагнер, Фёдар Шаляпін, Альберт Эйнштэйн. Тут пахаваны Томас Ман.
Адзінокі бусел ходзіць па ўзараным полі, як філосаф.
Швейцарыя сапраўды падобная на Беларусь.
На ўездзе ў паселішча пад бярозай вялікі драўляны крыж. Узгадалася роднае.