Пасля выступлення Роза Канстанцінаўна звадзіла нас да месца, дзе стаяў ешабот. На вуліцы, па якой мы ішлі, захаваўся брук. Я ішоў па ім, і ў маіх вушах чуўся грукат колаў фурманак, а ў кроках дваццаці перад намі мне бачыўся чарнявы кучаравы хлапчук Самуіл, які ішоў вучыцца, каб з цягам гадоў стаць беларускім пісьменнікам.
***
21.04.2016. Маладзік як залаты апостраф, што выпаў са Скарынавай Бібліі.
***
21.04.2016. На ТОТ.ВУ змешчаны артыкул Алены Зуевай «Дом писателей “Ислочь” превратился в загородный клуб со СПА-центром», у якім скарыстаны мой расповед пра Дом творчасці, якім ён быў у 90-я гады. Па просьбе Алены я даў (мог і не даваць) дзясятак маіх першых «Сабачых гісторый», што былі напісаныя ў «Іслачы», з якіх яна на свой густ выставіла для прачытання тры. Цяпер на форуме ананімшчыкі абмяркоўваюць (крытыкуюць па поўнай праграме!) толькі мае «Сабачыя гісторыі», быццам больш ніякага тэксту і няма. Я задаволены такой рэакцыяй ананімшчыкаў, бо разлічваў на яе, калі аддаваў гісторыі для публікацыі.
***
21.04.2016. На Цэнтральным аўтавакзале купіў білет на родны Валожын. Прыйшоў на прыпынак пад нумарам 11 і заўважыў, што з гэтага ж месца можна паехаць у Парыж. І згадаўся верш, напісаны 5 жніўня мінулага года пасля таго, як мы з Людай былі ў Парыжы:
Ты прачынаешся ў старым Парыжы,
Нібыта ў небе, дзе жывуць анёлы,
Дзе зоры — кроплі залатое цішы,
Якую мастакі парыжскай школы
Бяруць і ў фарбы дабаўляюць смела,
Малюючы Парыж, дзе ты не жыў,
Дзе над Парыжам уначы ляцела
Пылаючая Жанна на крыжы.
Ты прачынаешся ў старым Парыжы,
І напаўняецца святлом Парыж,
Нібы віном, і сонца, нібы глыж,
Ляціць табе ў вакно, і ты крычыш:
«Парыж! Парыж! Парыж!.»
Сыс напомніў пра сябе
22.04.2016. Сёння выпадкова (а можа, і не? Хутка ў траўні будзе чарговая гадавіна са дня смерці Анатоля Сыса) у інтэрнэце натрапіў на свой дзённікавы запіс «Звязаны Сыс», што быў змешчаны ў «Жывым часопісе» 7 снежня 2010 года. Пры ім захаваліся каментары.
«Андрэй Федарэнка:
«Па-першае, сястра, наадварот, была супраць, каб адчынялі труну. Проста з натоўпу цікаўныя пачалі пі.ець, што, перад тым як закапваць, трэба адкрыць. На самай справе проста хацелася паглядзець, наколькі ён страшны. Адкрылі, паглядзелі, хуценька закрылі.
І другое. Забіраць езьдзілі вы з Пашкевічам, а хаваць — мы з Наварычам. Адзіныя, дарэчы, зь Менску. Акулін быў там, на радзіме, і пад’ехаў на другі дзень.
Так што ня трэба тут нічога і нікога дзяліць. Тым больш рабіць вінаватай сястру.
Рукі-ногі сапраўды не разьвязвалі — вельмі цяжкі быў пах і ўвогуле жудкаватае відовішча».
Уладзімір Сцяпан:
«Напісаў бы ў такім стылі..».
Андрэй Федарэнка:
«Я напісаў, не падумаўшы, грубаватую «Сечку», на мяне моцна пакрыўдзіліся, у суд хацелі падаваць... Я проста баюся, і мне не вельмі цікава.
Мой Сыс — у «Рэвізіі», яго зоркавы час».
Віктар Шніп:
«Усё ведаю і памятаю, што ты з Наварычам ездзіў. Малайцы. Ніхто сястру ні ў чым не вінаваціць! Гэта жыццё. Цяпер проста трэба пакласці нажніцы — і ўсё!»
Андрэй Федарэнка:
«Мы з Наварычам не хвалімся, Віця. Проста я выдатна запомніў тое адкрыванне труны. І нажніцы, Бог зь імі, пакласьці...»
Паліна Сцепаненка:
«Навошта такія падрабязнасці?»
Юрый Гумянюк:
«Віця, табе прывід Сыса не дае супакою? Ты выпіваеш?»
Віктар Шніп:
«Успомніў Сыса, бо кніжку Г анны Кандрацюк прачытаў, з якой зразумеў, што Сыса пахавалі са звязанымі рукамі і нагамі. Нельга так хаваць! Душа Сыса цяпер пакутуе і трэба выправіць гэтую недарэчнасць... Пачытай Ганну Кандрацюк. Як ты там жывеш-творыш?»
Юрый Гумянюк:
«Ганна Кандрацюк абяцала мне перадаць кнігу з аўтографам. Таму пакуль не маю. Ведаю, што там ёсць і мой здымак. Што твару? Пішу фельетоны і раблю рэпартажы на Радыё Рацыя».
Віктар Шніп:
“Нармальна. Даўно не бачыліся!!!”»
Пасля публікацыі ў фэйсбуку «Сыс напомніў пра сябе» Г аліна Сташкевіч напісала: «Адпусціце гэту сітуацыю. Тыя бінты-путы даўно згнілі, альбо іх Толік разарваў, каб падняцца і пайсці да каго-небудзь у госці..». Я адказаў Галіне: «Сітуацыя адпушчана, але Сыс напамінае пра сябе... Я не спецыяльна... Ён, магчыма, спецыяльна...»
***
22.04.2016. «Сёння ў нас надвор’е мяняецца, як пальчаткі!» — сказала супрацоўніца выдавецтва, гледзячы ў акно на мокры снег, што раптам сыпануў пасля сонца, якое пару хвілін таму свяціла, выглянуўшы з дажджавой хмурыны.