16.09.2016. Доўгі час не было бачна суседа Дзімы. На пытанне «Дзе ты прападаў?» сусед махнуў рукой і папрасіў напісаць пра яго верш. І я выканаў просьбу:
Дапіта апошняя пляшка віна
І грошай няма, каб ізноўку купіць
Атруту, якую ты любіш да дна,
Не знаючы дна, бы ў апошні раз піць.
Я грошай табе зноў апошні раз дам
Хоць ты нам, суседзям, жыцця не даеш,
Бо побач з табою не п’ём мы «Агдам».
Цвярозых не любіш, і спаліш мой верш,
Які я табе за нішто прысвяціў.
Няхай гараць вершы — сагрэюць цябе.
Галоўнае — хату б сваю не спаліў
І сам не згарэў у агдамнай журбе...
16.09.2016. У апалым лісці, як у пяску, схавалася дажджавая вада. Ты ідзеш па лісці і яно прыклейваецца да падэшваў твайго абутку, губляючы сваю прыгажосць. Заўтра было лета.
16.09.2016. Каля дарогі каштан. З яго падаюць каштаны і некаторыя коцяцца пад колы машын, як самагубцы, якія ведаюць, што ўпаўшы ў траву, яны там згніюць.
17.09.2016. Сёння была поўня, як люстэрка, у якое глядзелася восень...
17.09.2016. Учора прыходзіў майстра з Белтэлекама па замене звычайных тэлефонных дратоў на шкловалаконныя. Мяняюць ва ўсім нашым раёне, што каля Мухлі. Цяпер у нас новыя нумары тэлефона, сеціва і набор тэлеканалаў. Мужчына гадоў сарака, зрабіўшы справу, папрасіў мяне: «Паклічце сваю жонку ці дзевушку, няхай прыме працу!» Прыйшла Людміла і, агледзеўшы зробленае, падпісала патрэбныя паперы, што прынёс з сабой майстра. Міёна хадзіла па пакоі і час ад часу незадаволена гаўкала.
17.09.2016. У скверы ліхтар прытварыўся поўняй. Я іду, а ён свеціць і не міргае.
18.09.2016. Алесь Квяткоўскі малюе карціну па маім вершы «Валун». На палатне яшчэ цяжка зразумець, што будзе, але ўжо бачна, што ствараецца непаўторны свет, у якім будзе жыццё, а магчыма, і не будзе. У бліжэйшых планах Алеся патрэт Рыгора Барадуліна для Чырвонага касцёла. На стале сярод фарбаў і пэндзлікаў ляжыць «Маладосць» № 8. У ёй вялікі артыкул Вітаўта Чаропкі і іншыя матэрыялы пра Анатоля Сыса. Пачытаў. Сумна. Сумна не таму, што няма Сыса сярод нас, а таму, што няма таго, што раньш было. Наша жыццё сыходзіць у паперу, як вада ў пясок.
18.09.2016. Сусед Дзіма, адобрыўшы верш, які пару дзён таму я прысвяціў яму, папрасіў: «Напішы яшчэ! Ён мне душу асвеціць!» Верш для суседа атрымаўся сумнаватым, але няхай Дзіма сам вырашае, што з ім далей рабіць.
Па збялелым лісці пад каштанам,
Быццам бы пад замерзлым фантанам,
Вецер пляшку качае ў двары,
Бы гаворыць табе: «Падбяры!»
Пляшка гэта, бы злеплена з лёду,
Сагравала нядаўна басоту,
А цяпер не патрэбна нікому.
З пляшкай гэткай не прыйдзеш дадому.
І ты міма прайшоў, не спыніўся,
Бо ты ўчора, як бэйла, напіўся
На збялелым лісці пад каштанам,
Быццам бы пад замерзлым фантанам.
19.09.2016. Амаль гадзіну правёў у Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь. Незважаючы на тое, што многія карціны бачыў па сто разоў, а мо і болей, з цікавасцю глядзеў на іх і сёння. Я не памыліўся, назваўшы лічбу сто. Проста быў час, калі кожную суботу гадоў пяць запар вазіў дачку, а потым і сына ў музей у студыю «Цюбік». Заўсёды з сабой браў шмат паперы, бо, бывала, што малыя, зрабіўшы пару рухаў пэндзлікам па аркушы, казалі, што гэта ўжо гатовая карціна. Пакуль дзеці вучыліся быць мастакамі, дарослыя знаёміліся з пастаяннай экспазіцыяй і рознымі часовымі выставамі. Цяпер, ходзячы па залах музея, я прыпыняўся на тых месцах, дзе Вераніка і Максім, лежачы, малявалі. Разглядаючы раскладзеныя па падлозе малюнкі, я не пераступаў праз іх, я іх абыходзіў, стараючыся не пашкодзіць...
20.09.2016. Зламаны не зламаецца...
20.09.2016. Міёна не хоча вучыцца ў сабачай школе. У яе ў галаве яшчэ ўсё дзіцячыя гулі. Сёння натузаўся з ёй і цяпер левая рука баліць. Сабачы настаўнік казаў, і ўжо не першы раз, што я занадта добры, а з Міёнай трэба строга. Няўжо дабрыня і з сабакам — гэта кепска? Мне на працы ў свой час у характарыстыцы Мачульскі пісаў, што я занадта добры з людзьмі, а гэта дрэнная рыса, і добры чалавек не можа прэтэндаваць на вялікія пасады.