21.09.2016. Раніца. Холадна, як на бязлюдным востраве...
21.09.2016. Дождж. Гляджу праз акно з сёмага паверха, як з сёмага неба. На вуліцы парасоны, як кветкі, якія распускаюцца толькі ў час дажджу...
21.09.2016. У шыбах люструецца восень і вокны, як жывыя карціны на сценах дамоў...
21.09.2016. Час ад часу па пытаннях выдання кніг мне тэлефануюць рускамоўныя пісьменнікі з Амерыкі, з Германіі, з Францыі, з Ізраіля. Сёння патэлефанаваў цыган. Ён сам сказаў, што ён цыган, яму 80 гадоў і ён напісаў вялікую кнігу пра сваё жыццё ў Магадане, у Варкуце, на Кубе, у В’етнаме. На маё пытанне: «Колькі ж у вашай вялікай кнізе старонак?» аўтар адказаў: «Дваццаць...»
21.09.2016. Трапіў пад дождж без парасона і вымак, як дарога дадому...
22.09.2016. Сніўся Парыж. Непадалёку ад сабора Парыжскай Багамацеры ў Сене я лавіў рыбу. Побач каля самай вады сядзеў Віктор Гюго. Адпіўшы з чорнай пляшкі, паэт спытаўся ў мяне: «Ты даўно бачыў Караткевіча?» — «Учора!» — адказаў я. «Ён прыносіў у «Крыніцу» новы раман. Хоча, каб надрукавалі да ягонага 100-годдзя!» — «І што, надрукуеце?» — пацікавіўся Гюго. «Не! Ён жа яшчэ з Вашага «Узвышша» не выйшаў!» — сказаў незнаёмы, які побач праплываў па Сене, трымаючыся за Збор твораў у пазалочаных вокладках...
22.09.2016. Прыходзіў Адам Глобус. Падпісаў дамову на публікацыю бацькавага твора ў зборніку пра маму. Казаў, што выдавецкімі справамі больш не займаецца, бо ў людзей няма грошай на кніжкі. Збіраецца ў Парыж па нейкім гранце. Паўгода ўжо як афармляе дакументы. Паедзе маляваць. Шчаслівы чалавек Глобус — мае магчымасць жыць, не думаючы дзе і як зарабіць грошы на пражыццё, а ты тут корпайся ў чужой пісаніне і чакай выхадных, як вольную волю.
22.09.2016. Бывае часам думаеш: «Шчаслівыя тыя людзі, што памерлі...»
23.09.2016. Сённяшняй ноччу на Мухлі лістота вучылася лётаць. Цяпер шмат якая ляжыць у людзей пад нагамі.
23.09.2016. Калі ноччу доўга глядзець у зорнае неба, можна адчуць, як адзінокія аблокі заплываюць у твае вочы. І знічка, пралятаючы праз тваю душу, на міг асвечвае яе. І ты адуваеш сябе небам, якім некалі станеш, калі памрэш. Калі памрэш.
23.09.2016. Не кожны дурань сапраўдны.
23.09.2016. У метро зайшло больш людзей, чым выйшла.
23.09.2016. Паэтычны тэатр «Арт.С» у бібліятэцы імя Цёткі ў вечарынефарсе «Восень і іншыя коткі» прэзентаваў кнігу серыі «Беларуская аўтарская казка» «Адзін кот і адзін год», чым распачаў свой адзінаццаты сезон. Вядоўцы Яраш Малішэўскі і Аксана Спрынчан давалі слова Сержу Мінскевічу, Людміле Шчэрбе, Уладзіміру Сіўчыкаву, Юрасю Нератку, Ірыне і Максіму Клімковічам. Хораша пад гітарны акампанемент у вобразе чорнай коткі спявала Альжбэта Малішэўская-Спрынчан. Акрамя вершаў і песень была віктарына на каціную тэму. На пытанне «Колькі ў дарослага ката зубоў?», мой зямляк Мікола Ліннік выгукнуў: «Дванаццаць!» Некаторыя прысутныя, пачуўшы гэтую лічбу, задумаліся, нібыта пачалі пералічваць свае зубы. Доўга ніхто правільна не мог адказаць. Высветлілася, што ў ката трыццаць зубоў. У час свайго выступу я прачытаў верш «Кот». Ён быў напісаны шэсць гадоў таму. Новых твораў пра катоў у мяне няма, хоць цяпер кожны мой дзень на вуліцы, калі я выгульваю Міёну, пачынаецца сустрэчай з катамі. Словам, у раёне, дзе я жыву, мяне ведаюць усе Каты, Сабакі і Гражданы.
24.09.2016. Раптам прыдумаўся новы літаратурны герой — Рабінзон Кукуруза. Хвалюся Людміле. Яна тут жа вяртае мяне на зямлю: «Думаю, што Рабінзон Кукуруза не табе першаму і не апошняму прыйшоў у галаву!» Я сумна ўздыхаю і выкрэсліваю з нататніка Рабінзона Кукурузу.
24.09.2016. Пасля вечарыны пра котак а палове дзявятай вяртаўся дадому на метро. Выйшаў на вакзале. Адчыняю дзверы ў падземны пераход і бачу перад сабой тры шарэнгі па чалавек дваццаць дэсантнікаў. Многія стаяць з расшпіленымі каўнярамі, нібыта спецыяльна, каб бачыліся цяльняшкі. Самі стомленыя, у выцвілай добра паношанай форме, з заплечнікамі. Іду паўз строй і ўзгадваю, што ў нашага Максіма была перспектыва па здароўі трапіць ці ў дэсант, ці ў спецназ, ці ў памежнікі. Служыць памежнікам. Міма дэсантнікаў праходзяць хлопцы і дзяўчаты. Ніхто не спыняецца. Некаторыя людзі майго ўзросту прыцішваюць хаду, прыглядаюцца да вайскоўцаў. Магчыма, іх сыны ці пляменнікі служаць. Прамінулі суткі, як пабачыў на вакзале дэсантнікаў, а яны і цяпер стаяць у мяне перад вачыма стомленыя, у выцвілай, добра паношанай форме, з заплечнікамі, нібыта едуць з фронту...
25.09.2016. Сёлета не бачыў ніводнага жывога грыба, калі не лічыць пару суседзяў.
25.09.2016. Холадна. Змрочна. Адзінока. І куча праблем, як лістоты апалай, у якой не бачна сцяжыны. З’явіўся пачатак верша, але не буду пісаць далей, бо слова «сонца» рыфмуецца з «бясконца»: