1.10.2016. На вуліцы заплакала дзіця. Міёна тут жа падышла да мяне і загаўкала, нібыта запатрабавала ісці на вуліцу і суцішыць малое..
2.10.2016. А шостай гадзіне раніцы на Мухлі, месцамі асветленай ліхтарамі, Міёна разбудзіла варон, і яны ўсчынілі такі гвалт, што на азярыне папрачыналіся качкі, а на лаўках бамжы. З дрэў падала лістота, і Міёна лавіла яе. Я ішоў услед і час ад часу паглядаў на захмаранае неба, спадзеючыся ўбачыць зоркі. Праз паўгадзіны шпацыру з Міёнай узышоў на ўзгорак, каб сустрэць світанне. І сонца ўзышло. Вялікае, як наша чаканне бабінага лета.
2.10.2016. Алесь Квяткоўскі рыхтуецца да выставы ў Чырвоным касцёле, дзе прадставіць карціны пчалінай тэматыкі. Думае над назвай. Я прапанаваў «Пчолы ў Храме» і да назвы верш:
у Храм заляцела пчала
а следам за ёй другая
і трэцяя і сёмая і дванаццатая
і Храм напоўніўся
пчалінымі малітвамі
як мёдам
напоўнена сонца
якое над намі як Бог
Конскі гной
3.10.2016. Мінулай зімой на каляды Алег узяў на лецішча паўтарагадовага аляскінскага маламута Алана. Сабака ўжо добра ведаў суседзяў, і таму Алег без боязі выпускаў яго пагуляць на вуліцу. І на той раз, як толькі машына спынілася каля брамы, Алан тут жа быў адпушчаны да знаёмых сабак, што хадзілі побач. Адбегшыся ад машыны, Алан спыніўся каля конскага гною і пачаў яго есці, бо ў горадзе неяк яму давалі корм, які пах падобна, сенам. Гаспадар убачыў непарадак. Паклікаў да сябе сабаку. Алан да гаспадара падышоў не адразу. Хлопец раззлаваўся і, узяўшы гадаванца на павадок, пачаў яму тлумачыць, што гной есці нельга. Алан не слухаў і ўвесь час рваўся да сяброў. Скончылася ўсё тым, што маламут пракусіў руку свайго гаспадара. Перавязаўшы рану, Алег сеў у машыну і газануў з лецішча, аж снег закурэў над палявой дарогай. Алан, убачыўшы, што гаспадар пакінуў яго, кінуўся ўслед. Алег ехаў не спыняючыся кіламетраў пяць і ўсю дарогу за ім бег Алан. Калі сабака стаміўся і спыніўся, Алег прыцішыў ход. Алан, пастаяўшы хвіліну, павярнуўся і, апусціўшы галаву, пайшоў назад у вёску. Алег адчыніў дзверцу і даў задні ход. Праз некалькі хвілін Алан сядзеў у машыне. З таго дня Алан болей не есць конскі гной.
4.10.2016. На лаўцы кляновы ліст. Ён не даляцеў да зямлі і цяпер ведае, што такое адзінота...
4.10.2016. Каля сцяжыны раса на дроце калючым, як кроў вячэрняга туману, што сышоў лугавінай за небакрай...
5.10.2016. Калі Нехта не любіць мяне, як пісьменніка, і не паважае, як чалавека, гэта не падстава для мяне Некага за гэта не любіць і не паважаць...
5.10.2016. Сённяшні дождж не ведае, што яго многія не любяць...
6.10.2016. Пасля двухдзённага дажджу высветлілася, што золата апалай лістоты было фальшывым...
6.10.2016. Вечар. Перад маім акном на клёне лісце, як залатыя кажаны...
6.10.2016. Снілася вёска. Высока ў небе ляцелі птушкі. Я глядзеў ім услед і мне было сумна-сумна аж да слёз. «Трэба прачынацца! Я ж сплю!» — сказаў я і прачнуўся. Ізноў убачыў неба, а ў ім птушак, якія ляцелі, і мне было сумнасумна аж да слёз. «Трэба прачынацца! Я ж сплю!» — сказаў я і прачнуўся. Ізноў убачыў неба. Чыстае, як шкло на іконе ў хаце, у якой цяпер жывуць мае бацькі...
7.10.2016. Восеньская раніца. На вуліцы ідзе нудотны дождж. Я прачнуўся ў роднай хаце. Чую, як мама пячэ бліны. Чакаю, што яна, як звычайна гэта было ў дзяцінстве, пакліча снедаць. Мінула хвілін пяць. Мама не кліча. Я ляжу далей. Мінула дваццаць. І яшчэ праляцела цэлая вечнасць. Я ўстаў з канапы і прыйшоў на кухню. Мамы няма. Я спазніўся...
7.10.2016. У скверы ў вялізарнай калюжыне каштаны, як жабурынне, з якога выведуцца апалонікі, што потым стануць прыгожымі жабкамі. Ніхто гэтага не ўбачыць акрамя цябе і мяне, бо гэта наша таямніца.
7.10.2016. Бацька газет не чытаў. Ён імі распальваў дровы ў печцы. Бацька не быў чалавекам, якому не падабалася тое, што пішыцца ў газетах. Проста ў яго быў толькі адзін клас адукацыі, які ён закончыў яшчэ пры паляках...
7.10.2016. Люблю збіраць жоўтую лістоту, якая прытварылася залатой...
7.10.2016. Ты амаль заўсёды добры для таго, хто друкуецца час ад часу, ці чый хаця б рукапіс ляжыць у рэдакцыйнай шафе. І заўсёды знойдзецца некалькі чалавек, якія ні разу да цябе на працу не заходзілі, не тэлефанавалі і рукапісаў нават па пошце не прапаноўвалі, але ты для іх дрэнны, бо ты займаеш пасаду.