8.10.2016. На жаль, у двары дзеці часцей і гучней плачуць, чым смяюцца.
8.10.2016. З Граждана можна зрабіць дубіну, а можна і абраз...
8.10.2016. Восень. Адзінокая сяліба каля пачырванелага лесу. Яшчэ нядаўна тут жылі людзі. Цяпер цішыня. Я спыніўся непадалёку і гляджу на сялібу, як на карціну, над якой працуе вечнасць.
9.10.2016. Нядаўна паказвалі чарговы сіквэл «Тэхаскай разні бензапілой». Залы былі поўныя. На гэты фільм хадзілі падлеткі. У камп’ютарных гульнях шмат «герояў» з бензапілой, якія ўсіх запар пілуюць, а потым бяруць сякеру... Учора ў сеціве з’явілася інфармацыя: «Сёння ў гандлёвым цэнтры «Еўропа» ў цэнтры Мінска 18-гадовы хлопец з бензапілой і сякерай напаў на наведвальнікаў. Адна жанчына была параненая, яшчэ адна загінула.
Малады чалавек 1998 года нараджэння прынёс сякеру ў футарале ад музычнага інструмента, а ў руцэ трымаў бензапілу.
З заведзенай бензапілой ён напаў на дзвюх работніц ГЦ каля «Тэра піцы». Адну жанчыну хлопец параніў, яна ў бальніцы. Пасля чаго нападнік накінуўся на іншую жанчыну. Ёй выратавацца не ўдалося, яна загінула».
Словам, калі ў галаве падлетка сядзіць не Робін Гуд, не рыцар Айвенга, не мушкецёры, не Алесь Загорскі з «Каласоў» Караткевіча, тады ён можа стаць працягам фільма «Тэхаская разня бензапілой».
Р. S. Хто быў каля цела загінулай жанчыны, казалі, што ўвесь час у яе надрываўся тэлефон. На экране смартфона было бачна, што тэлефанаваў «Сынуля».
9.10.2016. Вецер вырывае з неба хмары з карэннем маланак...
9.10.2016. Ізноў дождж. Іду па Мухлі пад парасонам. Клічу Міёну схавацца ад дажджу, але яна не хоча. Быў час, калі я хадзіў без парасона. Упершыню я трымаў яго ў руках у 1986 годзе недзе ў пачатку кастрычніка ў Маскве, калі Людміла прыйшла на спатканне і сыпануў дождж. Яна дала парасон, каб я раскрыў яго. Але толькі з дапамогай Людмілы я справіўся з заданнем. Потым мы ішлі па Цвярскім бульвары. Я трымаў парасон амаль на галаве сваёй зямлячкі, бо мне думалася, што толькі так я хаваю яе ад дажджу. Наступнай вясной Людміла мне падарыла парасон, і з таго часу ў мяне перабыло іх каля дзясятка...
Холад
10.10.2016. Холад — гэта адсутнасць цяпла. Распалі агонь і ён дасць табе цяпла столькі, колькі ты яму дасі дроў. Але дровы могуць скончыцца, а жаданне быць у цяпле не знікне. Падтрымоўвай агонь, бо холад — гэта адсутнасць цяпла. Нічога новага ў сказаным няма, але яшчэ раз паўтараю, што холад — гэта адсутнасць цяпла. Холад — гэта адсутнасць. Холад.
10.10.2016. У кніжцы, як у доміку, жылі вершы. Кніжку спалілі і вершы сталі дымам Айчыны...
10.10.2016. Пакаранне дажджом...
10.10.2016. У маім мабільным з’явіліся тэлефонныя нумары, якія пазначаны імёнамі сабак — Джэк, Джэсі, Гарыныч...
11.10.2016. Мужчына баяўся ездзіць у ліфце. Калі ліфт падымаўся з першага паверха, мужчыну здавалася, што ён не спыніцца на апошнім, дзе ён жыў, а праб’е дах і паляціць у неба. Калі ж ліфт спускаўся на першы, мужчына баяўся, што ён праб’е дол і паляціць у пекла. Мужчыну падабалася неба. Яму не хацелася ў пекла і ён усё часцей і часцей хадзіў з апошняга на першы паверх, пакуль не памёр. І паляцела душа мужчыны ў неба, а цела закапалі ў зямлю.
11.10.2016. Па выдавецкіх справах ездзіў да сына Петруся Броўкі Юрыя. Яму хутка 85. Учора патэлефанаваў, каб дамовіцца пра час візіту. «А на чым вы прыедзіце?» — пацікавіўся Юрый Пятровіч. «На аўтобусе!» — адказаў я. Дамовіліся на тры гадзіны. Прыехаў раней. Да дамафона ніхто не падыходзіць. «Відаць, дома няма. Забыўся пра сустрэчу», — хукаючы на застылыя пальцы, падумаў я. Праз хвілін пяць дзверы адчыніліся, і з пад’езда выйшла дзяўчына. Я скарыстаўся момантам зайсці. Юрый Пятровіч жыве на другім паверсе. Званю ў дзверы. Якраз тры гадзіны. Праз хвіліну гаспадар адчыніў і адразу запытаўся: «На чым вы прыехалі?» — «На аўтобусе!» — адказаў я. Далей вітальні Юрый Пятровіч мяне не пусціў, і я зразумеў, што ён не памятае мяне. Для сябе міжволі ўзгадаў, што 26 сакавіка 1980 года я быў на пахаванні Петруся Броўкі. У той дзень мне споўнілася 20 гадоў.
12.10.2016. Холадна дома. Холадна на вуліцы. Холадна на працы. Холадна. Пра холад усе гавораць і амаль усе яго не любяць. Ты няспешна п’еш гарачую гарбату. Напачатку апякаеш вусны, а самая апошняя кропля амаль халодная.
I рукі ў цябе халодныя, як ледзяныя. I толькі ў вачах цепліцца святло, як у небе, дзе жыве сонца, якое схавалася ад нас, каб мы пасумавалі па ім. Аднак мы не сумуем, бо нам холадна на працы, на вуліцы і дома. Мы хочам цяпла. I ўсё ж дома цяплей, чым на працы і на вуліцы. Ты няспешна п’еш гарбату. Напачатку апякаеш вусны, а самая апошняя кропля цёплая, як ўспамін пра нядаўняе лета...