12.10.2016. Учора вечарам Міёна, пачуўшы здалёку сваіх сяброў, тузанула мяне так, што я, паслізнуўшыся на каштанах, упаў і на левай руцэ моцна пабіў пальцы. 1х цяпер без болю не выпрастаць. Трымаю ў кулаку. Учора ж, падняўшыся, я пачаў сварыцца на Міёну. I раптам пажылая жанчына, якая не бачыла мяне ляжачым на зямлі, спынілася непадалёку і на ўсю вуліцу пачала выхоўваць мяне. Я ж моўчкі з Міёнай пайшоў далей. Пасля майго траўміравання мінулі суткі. Пальцы распухлі, а ў галаве стаіць крык пажылой жанчыны. Крык мацнейшы, чым боль пальцаў.
12.10.2016. Вобразы некаторых памерлых класікаў адны пісьменнікі, якія залічваюць сябе ў класікі, носяць перад сабой, як іконы, а другія пісьменнікі робяць з тых жа памерлых пудзілаў...
12.10.2016. Хачу ў Парыж! «Чаго?» — пытаецца восеньскі вецер. Каб на правым беразе Сены паміж садам Цюільры і царквой Сен-Жэрмэн-л’Аксеруа стаяць у чарзе ў Луўр. Стаяць і дастаяцца! I каб перад самым уваходам у музей прыбегла з парыжскіх крам Людміла і мы з ёй на цэлую вечнасць зніклі сярод сусветных шэдэўраў і забыліся хоць на некалькі гадзін пра нашу халодную дажджлівую восень, працу і пра свет, у якім няма спакою і парадку. Хачу ў Парыж! Калі нельга перанесціся ў Парыж, дык хаця б да мора ў !спанію, дзе ў мінулым годзе мы былі. «I што там будзеш рабіць?» — пытаецца восеньскі вецер. Я маўчу, як набраўшы ў рот віна.
13.10.2016. Учора вечарам у гатэлі «Рэнесанс» адбылася цырымонія ўганаравання лаўрэатаў Літаратурнай прэміі Ежы Гедройца за 2015 год. Сядзеў за адным столікам з трыма намінантамі, таму зблізку бачыў іх рэакцыю на ўсё, што пра іх гаварылася са сцэны. На тварах, нібыта на масках, быў спакой і тое, што тварылася ў іх галовах і душах, амаль не адлюстроўвалася. Словам, прысутныя намінанты да аб’яўлення вынікаў літаратурнага марафона паводзілі сябе, як пераможцы. Праўда, твары некаторых пісьменікаў, якія прыйшлі паглядзець цырымонію, пры аб’яўленні імён лаўрэатаў перакошваліся, чырванелі, нібыта іх білі ботамі. Было шмат моладзі. Шкада, што не ўручалі прыза чытацкіх сімпатый, як у мінулы раз. Думаю, што перамог бы Альгерд Бахарэвіч. Фрагменты з кніг шорт-лістараў гучалі ў выкананні акцёраў Купалаўскага тэатра, у прыватнасці, Рамана Падалякі, дзякуючы прысутнасці якога ўся цырымонія выглядала як добры спектакль, дзе ў многіх у зале была свая імпрывізацыйная роля. Хапала і масоўкі.
13.10.2016. Пасля цырымоніі ўганаравання лаўрэатаў Літаратурнай прэміі Ежы Гедройца праз хвілін дзесяць мы з Людмілай пайшлі дахаты. У гатэлі «Рэнесанс» на другім паверсе за святочнымі столікамі яшчэ засталося шмат людзей. !грала музыка. Праз метраў сто ад «Рэнесанса» я азірнуўся, і мне асветлены агнямі гатэль падаўся «Тытанікам», які ўжо сутыкнуўся з айсбергам.
13.10.2016. Калі камусьці з пісьменнікаў даюць літаратурную прэмію, адразу некаторыя браты па пяры пачынаюць яго любіць, як маці родную, а некаторыя — не любіць, як ворага народа.
14.10.2016. Сёння свята. Дзень маці. Факультэт сацыяльна-педагагічных тэхналогій педагагічнага ўніверсітэта ўшаноўваў пераможцаў конкурсу творчых прац «Гімн матулі». Я ўдзельнічаў у гэтым мерапрыемстве — чытаў вершы, уручаў граматы і падарункі. Тут жа сустрэўся з намеснікам старшыні Беларускага саюза жанчын Рэгінай Давідовіч. Яна ўзгадала, як гадоў пятнаццаць таму ў Палацы Рэспублікі на рэспубліканскім святкаванні Дня маці па запрашэнні БСЖ была мая мама. I я быў з ёй. Памятаю, як я тэлефанаваў у вёску маме і баяўся, што яна адмовіцца ехаць. Мама не адмовілася. Ёй у вёсцы ўсе сказалі: «Ніна, едзь! Ты заслужыла!» I мама прыехала. Я сустрэў яе на вакзале, і мы пайшлі па праспекце да Палаца Рэспублікі. Усю дарогу я маму трымаў за руку і распавядаў пра горад. У Палацы нас чакалі. Дапамаглі маме распрануцца, правялі ў залу за столік. Памятаю, што мы сядзелі з мамай насупраць тагачаснага члена ўрада Рэспублікі Беларусь Аляксандра Казуліна. Усім давалі слова. Мама таксама выступала. Атрымала падарунак і вялікі-вялікі букет. Мама была шчаслівая. Быў шчаслівы і я. I сёння я таксама адчуваў шчасце. !дучы дадому па апалай залатой лістоце, я ў думках дзякаваў маме, што Яна была, ёсць і будзе ў мяне.
14.10.2016. У апалым лісці, як у прыску, варона дзюбай перакочвае каштан, нібы глядзіць ці спёкся.
Дзіма і Дзілан
14.10.2016. Сустрэў каля крамы суседа Дзіму. Паведамляю навіну: «Бобу Дзілану далі Нобелеўскую прэмію!» — «О-о-о! Пайшлі ў госці! Няхай прастаўляецца!» — радуецца сусед. «Дык гэта не нашаму Бобу!» — расчароўваю Дзіму, які тут жа кідае цыгарку і злуецца: «Дык пайшоў тады ён у баню той Боб са сваёй прэміяй!» Праз хвіліну, супакоіўшыся, сусед папрасіў у мяне пяць рублёў на аздараўленне перад халоднай зімой.