26.10.2016. У час перапынку на занятках у РІВШ падышоў да акна і ўбачыў дзіцячую пляцоўку, засыпаную рознакаляровай лістотай. Пад бярозай, на якой яшчэ месцамі на галінах трапяталася восеньскае золата, спынілася ў кароткай чорнай спаднічцы і ў блакітай куртцы, з доўгімі распушчанымі валасамі дзяўчына і курыла. Па ўзросце студэнтка. Магчыма, тут у дзяцінстве яна корпалася ў пясочніцы, збірала апалае лісце, бегала з сяброўкамі. Цяпер стаіць пад бярозай і курыць. Праз некалькі хвілін міма дзяўчыны прайшла жанчына, а яшчэ праз некалькі бабулька. Дзяўчына дакурыла цыгарэту і, кінуўшы ў калюгу, няспешна пайшла. На дзіцячай пляцоўцы зноў стала бязлюдна, як было пяць хвілін таму.
27.10.2016. На занятках у РІВШ па тэме «Забеспячэнне пажарнай бяспекі» пачуў: «Кожны год у свеце гіне 7 мільёнаў дзяцей ва ўзросце да пяці гадоў». Двух аднолькавых пажараў не бывае.
Северус і Міёна
28.10.2016. Нашаму папугаю Северусу шэсць гадоў. Ён прыйшоў да ўлады пасля таго, як у час хатняга перавароту загінуў Маркус. Северус разумны беларускі хлопец. Паводзіць сябе прыстойна. Не страшыць мяне, як ягоны папярэднік, што ён пра ўсё, што я раблю, раскажа маме. Ранкам, калі я з Міёнай вяртаюся з Мухлі, Северус гучна патрабуе печыва. Перш, чым даць папугаю, прапаную Міёне. Яна адварочвае пысу. Нават не нюхае. Даю Северусу, які сядзіць у клетцы. Печыва заціскаю паміж пруткоў. Не паспяваю адысціся, як Міёна зубамі выцягвае з пруткоў ласунак, ад якога нядаўна адмовілася. Северус злуецца. Яму зноў даю печыва. Міёна забірае і тут жа з’ядае. «Нельга так рабіць!» — кажу Міёне. Яна падсоўвае пысу да клеткі, і Северус дзяўбе ейны нос. І, калі я іду на працу, заўсёды прашу Міёну і Северуса, каб жылі дружна. Северус нешта крычыць мне ў адказ, а Міёна ідзе ўслед за мной і кладзецца каля парога.
28.10.2016. Хочацца нешта такое геніяльнае напісаць, каб аж дождж на вуліцы перастаў ісці!
29.10.2016. З Міёнай ідзём па вуліцы Купрыянава. Праходзім каля дзіцячага садка, куды ў свой час хадзілі Вераніка і Максім. Уздоўж агароджы стаяць вялізарныя мяшкі, напоўненыя лістотай. Сёння субота. У садку няма дзяцей. Гледзячы на мяшкі, узгадалася, як у дзяцінстве страшылі ў вёсцы малых: «Не будзеш слухацца, прыйдзе Баба Яга з вялізарным мяшком і забярэ цябе!»
29.10.2016. У скверы паблізу крамы на лаўцы цэлымі днямі сядзяць то мужыкі, то жанчыны розных узростаў і выпіваюць. Сёння, калі я праходзіў праз сквер, сядзелі дзве жанчыны з пляшкай таннага віна і курылі. На спінцы чырвонай лаўкі сіняй фарбай вялікімі літарамі было напісана: «Сорам».
29.10.2016. Яму ўжо некалькі гадоў кепска ад таго, што памерлі бацькі. І нават не прыцішвае боль тое, што яны ўжо не могуць прачытаць і ніхто ім не перакажа, як і што пра яго і ягоную сям’ю пішуць некаторыя Гражданы.
30.10.2016. Збіраюся на вечарыну выпускнікоў Пугачоўскай васьмігодкі, якую арганізавала настаўніца рускай літаратуры Ефрасіння Сяргееўна Скамарошчанка. Яна хоча, каб наша сустрэча прайшла ў форме ўрока. Трэба будзе па памяці прачытаць верш, які яна даслала па сеціве. Вучу і адначасова збіраюся ў школу. Твор сучаснага рускага паэта, для мяне невядомага, не запамінаецца. У ім шаснаццаць радкоў. Прыходжу ў вялікі клас. Па сярэдзіне стаіць стол, вакол якога крэслы. На сустрэчу прыйшлі ўсе — жывыя і памерлыя. Усе цёпла апранутыя — некаторыя ў футры, а некаторыя ў ватоўкі. Ефрасіння Сяргееўна кажа: «Не бойцеся, што я мёртвая. Я тут не адна такая. Мы ўсе тут роўныя. Мы выпускнікі Пугачоўскай школы. Раней уся школа была, як гэты прасторны клас». Я слухаю настаўніцу, а сам думаю, як мне апраўдацца перад ёй за нявывучаны верш. І вырашаю: «Скажу, што гэты верш напісаны графаманам і таму яго нельга вучыць!» Звініць званок на ўрок і я. прачынаюся. А палове шостай раніцы. На вуліцы дождж. Міёна, пачуўшы, што я прачнуўся, пачала скрэбціся ў дзверы, каб я хутчэй збіраўся на шпацыр.
30.10.2016. На Мухлі ў азярыне ад кляновай лістоты дно залатое.
30.10.2016. У гарбаце цукар, як снег, растаў. І ты п’еш гарбату, як цёплы восеньскі вечар, які павінен яшчэ быць перад тым, як прыйдзе зіма. І ты будзеш ісці па скверы па лісці, якое ўжо забылася, што яно было жывым і хацела паляцець да зорак, такіх жа залатых, як яно само. І ў цябе будзе цудоўны настрой. А можа, у гэтым годзе ўжо больш ніколі не будзе цёплага вечара? І заўтра выпадзе снег белы, як цукар, які хвіліну таму ты сыпаў у гарбату. Што ж будзе заўтра? А заўтра будзе заўтра! І заўтра заўсёды будзе заўтра!
30.10.2016. Калі ты пускаеш чалавека ў жытло сагрэцца, ты саграешся і сам.