Рабіна
30.10.2016. У гэтым годзе рабіна ў нашым двары чырвоная, як ніколі. Часам, калі бачу яе, узгадваю рабіну, што расце на ўзмежку нашых сотак у вёсцы, а іншым разам Васіля Шукшына і ягоную «Каліну (рабіну) чырвоную». І мне не сумна ад гэтых успамінаў. І я люблю рабіну, якая расце ў нашым двары. Праўда, я ніколі не спыняўся каля яе і не кранаўся ствала. Я люблю яе на адлегласці, бо ў мяне ёсць рабіна, якая расце на ўзмежку нашых сотак у вёсцы.
30.10.2016. Усё навокал прыдуманае некім. І дамы, і дарогі, і платы, і машыны, і мы. І ты нічога не можаш новага прыдумаць акрамя вершаў. Часам з рыфмамі, як з крыламі, а часам без рыфмаў. Нерыфмаваны верш, як вусень, які паўзе, вымалёўваючы тваю думку на паперы. І ты часцей рыфмуеш, бо ты сам, часам, адчуваеш сябе крылатым. Праўда, калі ўяўляеш сябе з крыламі, то тут жа твая фантазія малюе табе свінню з крыламі. Ты не хочаш быць свіннёй! І ты кідаеш выдумляць новы верш, бо і старых дастаткова, каб чарнавікамі распаліць дровы ў вясковай печы.
31.10.2016. Пайшоў на працу здаровы, а вярнуўся з тэмпературай за 38. Пакуль Людміла прыйшла, каля мяне сядзела Міёна з пытаннем у вачах: «Чым табе дапамагчы?»
31.10.2016. У Мінску моладзь Гэлаўін спраўляла, а наш Максім 40 км прайшоў з аўтаматам, ахоўваючы беларускую мяжу.
Лістапад
1.11.2016. Хварэю. Ноч была бясконцай. Увесь час мне было то горачагорача, то холадна, як на лёдзе. І я то спаў, то не. Міёна на кухні за зачыненымі дзвярыма ўздыхала, як чалавек.
1.11.2016. Прыходзіла дакторка. «Ай, як добра вы па-беларуску гаворыце!» — адразу ж адзначыла жанчына. Змерала ціск. 140 на 80. Паслухала дыханне, сэрца. Распытала, як захварэў і чым лячуся. Выпісала бюлетэнь да канца тыдня і рэцэпт на лекі. Словам, гэта будзе мой першы ў жыцці бюлетэнь. Раней я хварэў і лячыўся без дактароў. І амаль заўсёды хадзіў на працу цалкам не выздаравеўшы. Для чаго было такое геройства? Добра, што ўсё добра канчалася.
1.11.2016. У сённяшнім снезе ёсць лістападаўская цеплыня. Ён, як першыя зімовыя кветкі, якіх хутка мінецца пара.
Аспірын
2.11.2016. Мама гадоў сорак адпрацавала даяркай. І ні разу не была ні ў адпачынку, ні на бальнічным. Няўжо не хварэла? Хварэла. Вып’е аспірыну і пайшла на працу. Вернецца з фермы, накорміць усіх і, крыху паспаўшы, зноў працаваць. Хворага бацьку, ляжачым у ложку цэлы тыдзень, не памятаю. Дзень, другі і пайшоў. Акрамя аспірыну больш ніякіх лякарстваў у нас не было. Лячыліся малінай, гарачым малаком з мёдам, часнаком, цыбуляй. Цяпер у мяне на століку цэлая аптэчка лякарстваў. Аспірыну няма. Ёсць і мёд, і маліна, і розныя травы. П’ю не першы дзень, але пакуль мала дапамагае.
3.11.2016. Тэмпература больш-менш нармалізавалася. Гэтую ноч спаў, не прачынаўся праз кожныя дваццаць хвілін. П’ючы лекі, уявіў сябе хворага ў роднай хаце ў Пугачах. Відаць, там не паправіўся б. Памёр бы. Не таму, што бацькоў няма і хата старая і недагледжаная як трэба, а проста ад адзіноты і непатрэбнасці. Колькі ўжо разоў думаў, што вось паеду ў вёску і буду там жыць, як хачу. І ніхто не будзе дурыць мне мазгі, што я заняў пасаду і нікога не друкую, хто хоча, але рукапісу не нясе. І не буду я членам нейкай міфічнай касты, якая ўладарыць у літаратуры. Мяне ўсе будуць шкадаваць: «Такі геніяльны паэт прападае ў адзіноце!» — «Ну няхай і прападае!» — нехта выкажа думку, бо мае права на яе. І я нікуды не паеду! І ніхто мне не скажа: «Ну няхай і прападае!» Я сам не прападу і не дам нікому прапасці, бо памятаю сябе, пятнаццацігадовага хлопца, які прыехаў у Мінск вучыцца, і да вучобы ў Маскве прайшоў такую дзесяцігодку, што іншым і не снілася. Я не герой, але стараюся быць справядлівым да кожнага, хто кантактуе са мной. І ў мяне няма ворагаў. Я памятаю, як дзед (я кватараваў у яго сем гадоў), які прайшоў сталінскі ГУЛАГ, казаў мне: «Не шукай ворагаў, бо сам будзеш ворагам!»
3.11.2016. Прачнуўся. Выйшаў з кватэры на Цэнтральнай плошчы. Да мяне падышоў высокі мужчына (падобны на Маякоўскага) у чорным скураным паліто і сказаў: «Вы тут не жывіцё! Пакажыце пашпарт!» Я вярнуўся ў пад’езд. Дзверы маёй кватэры прачынены. Міёны няма. Я выбег на леснічную пляцоўку і пачаў клікаць сабаку. Лесвіца вінтавая. Вядзе ўніз. Паверхаў дзесяць. Хутка адгукнулася Міёна — вярталася з першага паверха. І я прачнуўся.
4.11.2016. У сеціве з’явілася вельмі балючая інфармацыя: «Пісьменнік і даследчык сталінскіх рэпрэсій Леанід Маракоў знаходзіцца ў хоспісе. У яго пухліна галаўнога мозгу. Пра гэта паведаміў сын пісьменніка Дзмітрый.
Па словах Дзмітрыя Маракова, пухліна была прычынай таго, што на пачатку года Леанід перажыў інсульт. Цяпер ягоны стан цяжкі. Пра яго клапоцяцца сын і дачка.