8.11.2016. Еду ў аўтобусе, у які зайшоў, не паглядзеўшы, ці мой гэта нумар. Заходзілі людзі, якіх я кожны ранак бачу на прыпынку ў гэты час, таму і зайшоў. Раз яны едуць, значыць, і мне трэба ехаць у гэтым аўтобусе. А можа, ўсё-ткі гэта не мой маршрут? Спытаць? Не, не буду! Еду далей. На наступным прыпынку некалькі чалавек выйшлі з салона. Яны кожную раніцу тут выходзяць. Значыць, дакладна гэта мой аўтобус. І вось так кожны раз еду ў аўтобусе, не ведаючы, ці гэта мой маршрут ці не, калі на прыпынку думаю пра бацькоў, якіх ужо няма ў гэтым свеце...
8.11.2016. Засвяціла сонца, і з’явіліся колеры ў маім аўторку. І я ўжо радуюся жыццю, як дзіця цукерцы, якую дала маці, каб не плакаў...
8.11.2016. На вербах, што на Мухлі, яшчэ трымаецца лісцё. Яно ўжо не такое зялёнае, як было да снегу і маразоў, але яно яшчэ жывое. Яно адно, магчыма, сёлета і дацягне да сярэдзіны лістапада, а магчыма, і далей, каб, ападаючы, напомніць нам, што гэта яшчэ лістапад, а не снежань. І ў Лягезах, дзе жыве мой васьмідзесяцітрохгадовы дзядзька Віця, на вербах таксама, спадзяюся, трымаецца лісцё, якога я сёлета не бачыў, бо не быў у Лягезах. Вербы, што на Мухлі, мне яшчэ не сталі блізкімі і, магчыма, ніколі не стануць, бо ёсць вербы ў Лягезах, дзе прайшло маё дзяцінства і яшчэ там жыве мой дзядзька.
9.11.2016. Шэсць гадоў таму ў гэты дзень я занатаваў: «Сёння тры гады, як не п’ю. Адчуванне, нібыта прайшло тры гады пасля вайны, з якой я вярнуўся жывым.» Адчуванне вяртання засталося. У наступным годзе юбілей маёй перамогі над зялёным зміем. Трэба будзе падрыхтаваць святочны парад усіх пляшак, якія будуць на той час у нашай кватэры, і вечарам зладзіць салют з дзесяці пляшак шампанскага. Камандаваць парадам буду сам! А частаваць заўсёды ёсць каго!
9.11.2016. Ранкам, ідучы на Мухлю, Міёна сустрэла сваю сяброўку Джэсі, з якой з-за маёй хваробы не бачылася амаль тры тыдні. Сабакі падбеглі адна да адной, абняліся лапамі, пацалаваліся. І ў мяне сёння цэлы дзень быў добры настрой.
10.11.2016. На снезе кляновы ліст. Скукожаны, але залацісты. Праходзячы міма, я прыпыніўся на міг і пайшоў далей па снезе, як па прыску, у якім яшчэ ёсць залацістае вуголле.
10.11.2016. Са школы ў некаторых з нас у памяці сядзіць радок: «Мама мыла раму.» Чаму мыла раму? А чаму не падлогу? А чаму б не машыну? Для мяне ж найлепшы варыянт: «Мама мыла неба.»
11.11.2016. Лёд пад нагамі, як лапікі неба, што сталі лёдам. І ты ідзеш па лёдзе, як па небе. І баішся ўпасці.
11.11.2016. У бібліятэцы імя Цёткі ўдзельнічаў у імпрэзе паэтычнага тэатра «Арт.С», які прадстаўляў паэтычна-міфалагічны праект «Сакральная Беларусь». На гэты раз галоўнай тэмай выступаў быў шэры колер. Аксана Спрынчан і Яраш Малішэўскі з будзённай шэрасці зрабілі шматколернае свята паэзіі і музыкі. Першым выступаў Юрась Пацюпа. Ён прывёў лічбы колькі разоў, якія колеры ўжываліся ў першай кніжцы і цяпер. І мой выступ з падобнымі лічбамі ўжо быў не арыгінальным. Аднак я зрабіў аналіз сваіх твораў за апошнія дзесяць гадоў. У амаль пяцістах вершах, якія складаюцца з 69 827 слоў, мной ужыты колеры: ружовы — 2 разы, срэбны — 2 разы, блакітны — 3 разы, руды — 12 разоў, сіні — 26 разоў, зялёны — 27 разоў, белы — 43 разы, жоўты — 46 разоў, шэры — 46 разоў, чырвоны — 47 разоў, залаты — 81 раз, чорны — 91 раз. Словам, дзякуючы падрыхтоўцы да выступлення ў тэатры «Арт.С», я даведаўся, што мой любімы колер — чорны. І яшчэ цяпер ведаю, што слова «самота» за дзесяць гадоў у вершах я ўжыў толькі 24 разы. Праўда, слова «вясёлы» — 13 разоў, а «журба» — 1 раз.
12.11.2016. Быў у «Кароне». У гэтай краме, праходзячы каля араматызаваных свечак, адчуў, што хутка ўжо Новы год. Захацелася купіць торцік. І я купіў торцік. Жоўты, як сонца. Дома яго далі пакаштаваць Міёне. Няхай і ў сабакі будзе сонечны настрой!
13.11.2016. Неба глыбокае і чыстае. Снег і сонца. І той тыдзень змроку і снегападу быў часам стварэння сённяшняга светлага зімовага дня.
13.11.2016. Азярына на Мухлі зацягнулася лёдам. І без качак, якія на ёй былі да маразоў, яна выглядае мёртвай. Вакол азярыны ходзяць людзі, нібыта развітваюцца.
14.11.2016. Сёння поўня, як пусты медзяны тазік, які плыве па небе, як па вадзе сусветнага патопу.
14.11.2016. Дзякуючы паэтцы, маёй зямлячцы Кацярыне Роўдзе прымаў удзел у пасяджэнні клуба аматараў мастацкага слова «КЛУмБа», заснаванага на базе Фундаментальнай бібліятэкі БДУ. Г аварылі пра цяперашнія праблемы выдання першых кніг, пра графаманію, пра славу, пра пісьменніцкія будзённыя справы. Ідучы да маладых студэнтак-паэтак (іх была большасць), думаў, што буду адзіным госцем. Ды не! Прыйшоў Анатоль Зэкаў, які вельмі дарэчы прыйшоў, бо мне трэба было да 18 гадзін забраць у банку картку. На жаль, не з усімі пазнаёміўся, бо маладыя аматары мастацкага слова прыходзілі яшчэ і пасля таго, як я пакінуў гасцінную «КЛУмБу». Спадзяюся, што Зэкаў без мяне не папсаваў кветкі, якія растуць на «КЛУмБе».