15.11.2016. Ідучы па вуліцы Шпалернай на Юбілейную плошчу, не мог не ўспомніць, што ў гэтым раёне я кватараваў у стрыечнай сястры Ніны сорак гадоў таму. З яе мужам Віцем па выхадных хадзіў у лазню, якая была за домам, што цяпер на вуліцы Танка, дзе жыў Васіль Быкаў. Мы выходзілі з дому якраз у той час, калі адчынялася піўнушка (цяпер там нейкі «Сакваяж»). Пілі піва, куплялі пляшку гарэлкі, закусіць і ішлі ў лазню. Там з мясцовай «інтэлігенцыяй» мыліся да самага вечара. Мужыкі ўсе былі мінчане, якія нарадзіліся каля Юбілейнай плошчы, і яны шмат чаго пра горад распавядалі. Мне тады было шаснаццаць гадоў і я мала піў і мала ўнікаў у тое, што кажуць старыя. Цяпер шкадую, што нічога з пачутага не запісаў пра Мінск пасляваенны і даваенны. А слухаць расповеды было вельмі цікава!
Леанід Маракоў
15.11.2016. У сеціве напаткаў інтэрв’ю з Леанідам Мараковым за 15 красавца 2016 года, зробленае Анастасіяй Зелянковай. Асабліва ўражваюць апошнія адказы Леаніда:
«— Знаете, написав биографии более 25 тысяч людей, живших в 20 веке (больше, наверное, никто не написал), я понял одно: память остается, только когда тобой что-то создано — например, написано или снято. Миллионы людей вкусно и красиво жили: покупали шикарнейшие дома, несколько раз в сезон отдыхали где-то на Канарах. И что? Где они сейчас? О них ничего не осталось.
Деньги — ничто, главное — память. Либо о тебе остается память, либо ничего. Я, кстати, когда зарабатывал много денег, в какой-то момент начал бояться смерти. Казалось бы, все есть, а чего нет — могу купить, но при этом меня преследовала какая-то постоянная боязнь умереть.
А когда появилась моя первая книжка о дяде и посыпалось множество положительных отзывов о ней, причем от известнейших литераторов, все изменилось. Я стал спокойнее относиться к смерти.
— Есть еще что-то, чего в своей жизни не сделал Леонид Моряков?
— Каждый день я просыпаюсь с мыслью, что есть еще одна глобальная книга, которую я никак не издам — про главную площадь Минска. Я уже начал над ней работу, но закончить не хватает средств. Мне даже пришлось продать собственный последний том «Главной улицы Минска», чтобы просто элементарно купить еды в магазине.
— Инсульт, который вы недавно перенесли, был чем-то спровоцирован?
— В последнее время я очень много работал, писал. На спор освоил Фейсбук и начал публиковать свои статьи, которые пользуются у народа популярностью. За несколько лет вышло более 700 текстов: рассказы (от любви до политики). Параллельно увлекся микробиологией, прослушал около полутысячи лекций по новейшим достижениям в этой области. В общем, перепахал.
А еще любовь. Она тоже серьезно изматывает. Но без любви в нашей жизни — никак».
У гэтых радках увесь Леанід Маракоў! Дай Бог яму ачуняць! Ягонае працагольства нам яшчэ о як вельмі патрэбна!
16.11.2016. Абедаць хаджу ў сталоўку, што ў гасцініцы «Юбілейная». Кожны дзень амаль у адзін час. Заўсёды, а гэта ўжо некалькі гадоў запар, стаю ў чарзе, а потым абедаю з аднымі і тымі ж людзьмі. І часам у сталовай, гледзячы на знаёмыя постаці, думаецца, што мы толькі і стаім у чарзе па яду і ядзім, і ядзім, і ядзім.
16.11.2016. «Гутарка як вада, а ў гутарцы адна вада...» — сказаў сябра, а я занатаваў...
17.11.2016. Некаторыя аўтары баяцца да мяне заходзіць, а калі заходзяць, дык стараюцца паменей гаварыць, бо ведаюць, што я магу пра іх напісаць у сваім дзённіку.
18.11.2016. Яшчэ на пачатку траўня, вяртаючыся з працы і падыходзячы да свайго дома, я глядзеў на акно ў сынавым пакоі і, калі там гарэла святло, не спяшаўся зайсці ў пад’езд. Гарыць святло — сын дома і наша Міёна выгуляна і накормлена, а калі ў акне было цёмна, то прыспешваў крок. І вось ужо сёння роўна паўгода, як наш Максім служыць у Пінскім памежным атрадзе.
І, вяртаючыся з працы, я і сёння глядзеў на сынава акно, думаючы пра святло ў ім і пра Міёну.
18.11.2016. Удзельнічаў у святкаванні 50-годдзя бібліятэкі імя Цёткі. Усё было цудоўна. Асабліва спадабалася выступленне сямейнай пары чытачоў. Жанчына гадоў за шэсцьдзясят распавядала пра свае адносіны да кніг і бібліятэкі хвілін дзесяць. І здавалася, што муж прамямліць, што жонка ўжо ўсё сказала і ён проста далучаецца да яе слоў, але мужчына, прызнаўшыся, што да пенсіі амаль нічога не чытаў, агучыў сваё назіранне: «Раней мы жылі ў Савецкім Саюзе і мала хто з яго вылучаў Беларусь, як асобную краіну. Цяпер, дзякуючы выданням, якія мы чытаем у бібліятэцы, у нас усё больш умацоўваецца разуменне таго, што мы маем сваю краіну, у якой усё ёсць, і нам трэба нашу краіну ўмацоўваць і ўмацоўваць, каб яна была ўжо заўсёды незалежнай!»