22.11.2016. Не павінна быць рамка даражэйшай за карціну! Але, на жаль, на сённяшні час за паліграфічныя паслугі і паперу, на якой надрукавана кніга, плаціцца больш, чым выплачваецца ганарару пісьменніку.
22.11.2016. Ранкам поўня, як адтуліна ў ванне, праз якую сцякае начная вада...
22.11.2016. Усе нешта робяць. Стараюцца. Як мурашкі. Як пчолы. А табе ўсё абрыдла і ты нічога не хочаш. Але жыць хочаш і хочаш добра жыць, але не як мурашкі і пчолы. І трутнем не хочаш быць. Ты хочаш быць пенсіянерам. Але ж табе ўсяго 30. І ты ідзеш на працу, як на пакаранне за тое, што ты малады і здаровы.
22.11.2016. У пакоі цішыня. За акном гудзіць горад. Па шыбе паўзе павучок, як кропка для верша, які ты пішаш.
22.11.2016. Зноў ніхто не прыйшоў. А магчыма, і ніхто і не павінен быў прыйсці. Проста ты прыдумаў, што да цябе прыйдуць. Прыдумаў, каб сядзець і чакаць. Мінула гадзіна. Сонца схавалася за дамамі. Яно хавалася так, нібыта прапаноўвала табе пагуляць з ім у хованкі. А ты не пайшоў. Ты чакаў. Каго? Не прызнаешся. Не таму, што табе сорамна прызнавацца, а таму, што ты яшчэ не перастаў чакаць. А можа, праз хвіліну яны прыйдуць?.. Двое з насілкамі і адзін з рыдлёўкай...
23.11.2016. Патэлефанавала былая супрацоўніца выдавецтва. Яна даўно на пенсіі. Пацікавіўшыся, як тут у нас справы, папрасіла: «Адшукайце ў маім былым кабінеце маю Ганаровую грамату, якую я не забрала дамоў!»
23.11.2016. Сцямнела. І здаецца, што так ужо будзе заўсёды. Ты ўключаеш святло, і ў пакоі робіцца дастаткова светла, каб цябе бачылі праз акно з вуліцы. Ты не карыстаешся фіранкамі. Твой пакой — вітрына тваёй адзіноты...
23.11.2016. У табе жывуць галасы жывых і памерлых. Ты, як ракавінка, у якой шуміць мора.
23.11.2016. Ён сказаў, што нічога не памятае. Ён сказаў гэта, каб забыцца пра ўчарашні дзень. А што было ўчора? Яму сорамна ўспамінаць, таму ён кажа: «Я нічога не памятаю!» І ён будзе паўтараць гэта, пакуль не пераканае сам сябе, што ён сапраўды нічога не памятае. Ён нічога не памятае, а я не памятаю, як яго завуць.
23.11.2016. Мама чытала газеты. З маімі надрукаванымі вершамі і складала ў шуфляду стала. Калі я прыязджаў з горада, мама казала, што ў шуфлядзе ляжаць газеты для мяне. Хутка будзе пяць гадоў, як у шуфлядзе ляжыць газета. Я не дастаю яе, нібыта чакаю, калі мама скажа. А мама ўжо даўно ўсё сказала.
24.11.2016. А восьмай раніцы. Еду на працу. Паўнюткі аўтобус людзей. Побач са мной мужык гадоў сарака пяці ціскае саракагадовую кабету і пытаецца: «Калі ты ўжо за мяне замуж пойдзеш?» — «Як зубы пастаўлю, тады і пайду!» — чуецца адказ. «Нашто зубы ставіць? Я іх табе ўсё роўна павыбіваю!» — кажа мужык і цалуе каханку.
24.11.2016. У некалькіх кіламетрах за горадам. Вечарэе. Туман. Горад, як вожык у тумане.
24.11.2016. «Выдавецтва — гэта хоспіс для рукапісаў. Тут рукапіс ці памрэ канчаткова, ці выйдзе падлечаны ў белы свет.» — сказаў пісьменнік і прапанаваў для друку новы раман.
24.11.2016. Сёння тэлефанавалі ў асноўным пісьменнікі ў вельмі паважаным узросце. «Вас турбуе паэтэса Валянціна Пчолка. У мяне ў 1976 годзе ў вашым выдавецтве выходзіла кніжка вершаў для дзяцей. Мне 87-ы год. Хутка паміраць. Хачу выдаць новую кнігу, што напісалася за апошнія сорак гадоў», — так пачала размову паэтка. Потым пачытала некалькі вершаў. Запомніўся радок: «Зайцы гуляюць у хакей уноч пад Новы год». Дамовіліся, што яна з дапамогай родных падрыхтуе рукапіс і мы паглядзім, што там атрымалася. Пасля Пчолкі патэлефанаваў Іван Муравейка. Яму нядаўна споўнілася 95. Пасля размоў з Пчолкай і Муравейкам я з усмешкай падумаў: «А цяпер павінна патэлефанаваць Стракозка ці Мушка.» Не! Патэлефанаваў Анатоль Верабей і абяцаў на наступным тыдні прынесці матэрыялы ў 15 том Уладзіміра Караткевіча.
24.11.2016. Мой бацька, калі памёр дзед, некалькі гадоў час ад часу заходзіў за хлеў, каб ніхто яго не бачыў, і плакаў. Быў бы я мастаком, дык намаляваў бы карціну «Бацькавы слёзы».
25.11.2016. Музейны дзеяч, паэт-сатырык Іван Курбека ведаў і распавядаў шмат цікавых гісторый пра пісьменнікаў. Ён памёр, і памерлі гісторыі ў ягоным аўтарстве. У маёй памяці засела прыдуманае Курбекам пра Яўгенію Янішчыц. Іван Сцяпанавіч казаў: «У Яўгеніі Янішчыц вельмі арыгінальныя імя і прозвішча. Імі паэтка паэтычна сцвярджае: «Я — геній, я — нішчая...»
26.11.2016. Патэлефанаваў Алесь Квяткоўскі. Пачаў адразу з пытання: «Каму і што такое з мастакоў ты зрабіў, што маю карціну, дзе ты з сабакам, не пусцілі на выставу? Усіх павесілі, а мяне не. Выстава перадз’ездаўская. Лепшыя работы за два апошнія гады». І я не змог нічога канкрэтнага адказаць: «Відаць, нейкую палітыку ўбачылі...» Алесю пра тое, што яго не павесілі, паведаміў Хобатаў. У камісіі было дзевяць чалавек. Што за людзі? Алесь не ведае і не вельмі гаруе: «Бог з імі! Мяне хоць на з’езд абралі за актыўнасць! Цяпер малюю для валожынскага музея. Працую і гэта — галоўнае».