26.11.2016. Сніўся Уладзімір Караткевіч. Ён сядзеў з валізай каля ПетраПаўлаўскага сабора і раздаваў з яе грошы. Я падышоў да Караткевіча, і ён мне даў кніжку вершаў «Быў. Ёсць. Буду».
26.11.2016. На 91-м годзе жыцця памёр Фідэль Кастра. Я ў свой час у архітэктурна-будаўнічым тэхнікуме вучыўся з кубінцамі. Некаторыя з іх ведалі Фідэля. Яны пра яго расказвалі, як пра героя, і часта крычалі: «Віва Кастра! Віва Куба!» Я слухаў моўчкі. У мяне ў галаве са школы былі свае героі і там месца для Фідэля не было.
27.11.2016. Ездзіў у Пінск да сына. Цяпер ён у часці працуе на камп’ютары. Нядаўна быў два тыдні на мяжы. Зноў хоча. Яму падабаецца быць на прыродзе. Для мастака гэта добра. Цяпер у часці больш як 170 навабранцаў. Рыхтуюцца да прысягі. Даведаўся, што палова службы называецца «гарой». Максіму яшчэ тры месяцы ісці пад гару. Я ўзгадаў для яго радкі Барадуліна: «Далёка бачыў на гары — Ідзі з гары спакойна». Максім усміхнуўся.
Дамоў вяртаўся ў аўтобусе, поўным студэнтаў, якія ехалі ад бацькоў на вучобу. Навокал было цёмна, як у небе. Пад колы кідаўся мокры снег. Каля мяне сядзеў хлопец і ўсю дарогу слухаў са смартфона нейкую дурную музыку. Ці будзе ён служыць у войску? Хутчэй за ўсё не. «Адкосіць» ці працягне вучыцца і вучыцца да дваццаці сямі гадоў. Хай вучыцца. Г алоўнае, каб быў толк.
28.11.2016. У Музеі Янкі Купалы ўдзельнічаў у прэзентацыі кнігі «Марыя Захарэвіч. Талент, адухоўлены любоўю», якая выйшла ў «Мастацкай літаратуры» да 80-годдзя народнай артысткі Беларусі. Можна было набыць кнігу і атрымаць аўтограф. Я за аўтографамі не бегаю, і таму было для мяне нечаканасцю, калі Захарэвіч падпісала кнігу (першы аўтограф артысткі) і падарыла мне: «Светламу, сонечнаму Спадару Віктару ў знамянальную падзею, якую мы разам стварылі. Дзякуй вялікі за ўсё! Няхай нябёсы заўсёды спрыяюць Вам! Марыя Захарэвіч з удзячнасцю». Свята ў музеі доўжылася амаль тры гадзіны. Прыемна было чуць ад Марыі Георгіеўны, што яна прачытала майго «Пугачоўскага цырульніка» і ёй ён прыйшоўся па душы. Нават цытавала радкі. Валянціна Скарынкіна, віншуючы Марыю Георгіеўну і перадаючы слова мужу, назвала свайго Уладзіміра Максімавіча Вовам. Гэта прагучала вельмі міла. Як заўсёды запамінальна выступалі Анатоль Вярцінскі і Васіль Зуёнак. Потым, ідучы да аўтобуснага прыпынку, я стаў сведкам, як Анатоль Ільіч і Васіль Васільевіч, як сапраўдныя паэты, у недазволеным месцы перайшлі вуліцу. Дай бог ім яшчэ сотні і сотні няспешных кіламетраў з дому і дадому.
30.11.2016. З неба сыплецца і сыплецца снег. І белы свет робіцца сапраўды белым. Ты ідзеш па снезе, як цень, які ўстаў на ногі і пайшоў шукаць сонца, каб не знікнуць...
30.11.2016. З Міёнай хадзілі на Мухлю гуляць. Хлопцы да нашага прыходу зляпілі вялікага снегавіка. Міёне ён, відаць, не спадабаўся, бо яна адразу на яго напала і паваліла. Пасля гэтага мы спрабавалі некалькі разоў зляпіць новага, але тут жа падбягала Міёна і разбурала яго. І толькі калі снегавічка зляпіла студэнтка Арына, Міёна каля яго прыпынілася і лізнула ў нос.
Снежань
1.12.2016. А палове на дванаццатую ў выдавецтва прыйшла Раіса Баравікова. Прынесла «Казкі астранаўта». Праз хвілін дзесяць за ёй прыйшоў Алесь Разанаў. Прынёс перастворанага Францыска Скарыну «Маем найбольшае самі». Раіса Андрэеўна і Алесь Сцяпанавіч землякі. З Бярозаўскага раёна. У наступным годзе ім будзе па 70 гадоў. Абняліся. Пацалаваліся. І тут жа, як сястра і брат, пачалі гаварыць пра родныя мясціны, пра землякоў, на нейкі час забыўшыся куды і чаго прыйшлі.
1.12.2016. Жалеза раз’ядае іржа, а людзей зайздрасць. Нічога тут новага няма. І я не паўтарыў бы гэтую прапісную ісціну, калі б, выносячы смецце, каля кантэйнера не пабачыў кучу іржавых цвікоў...
2.12.2016. Па дрэве скача сініца і на зямлю з галінак сыплецца снег. Прыгожа. Я гляджу на птушку і думаю: «Яна спецыяльна скача, каб сыпаўся снег, ці проста скача і снег сыплецца?» І тут жа сабе даю адказ: «Калі сініца паэтка, то яна спецыяльна скача, каб з галінак на зямлю сыпаўся снег.»
2.12.2016. У бібліятэцы імя Цёткі тэатр «Арт.С» прадстаўляў паэтычнаміфалагічны праект «Сакральная Беларусь», які на гэты раз быў прысвечаны зоркам. Сабралася шмат слухачоў. Многім давялося стаяць. Імпрэза пачалася з мяне. Маё выступленне было нечакана дапоўнена Юрам Несцярэнкам песняй з «Чырвонага ліхтара». Аказваецца, што Юра са Зміцерам Бартосікам стварылі шмат песень на вершы з маёй даўняй кнігі. На жаль, альбом яшчэ не запісаны.