Ну вось яна, першая сустрэча па-за віртуальнасьцю. Няёмкая, як усе такія сустрэчы. Больш няёмкімі бываюць толькі першыя хвіліны пасьля сэксу. Параўнаньне зьнешнасьцяў, нагадваньне імёнаў. Бяру найцяжэйшую валізу і амаль бягу зь ёю нагару, абы адкласьці пачатак размовы на пазьней. Спускаюся па яшчэ адну. Чаго яны з сабою панабіралі? Яны што сюды, на стала? Цяжка ўсё-ткі дыхаць з такой вагой (я пра валізы) і такім смуродам. Але падміргваю гасьцям, маўляў, не бяды, хутка выветрыцца (хлусьня). Ўэлкам ту май апартмэнт.
Зь сенцаў ім насустрач адразу кідаецца, непрыемна аблізваючы насы, смурод маіх цыгарэт, паводле трываласьці параўнальны з сабачым на лесьвіцы. Між Сцылай і Харыбдай. Ну, затое ў цэнтры. Абое моршчацца, жонка нешта напаўголаса кажа мужу па-галяндзку (якіх толькі моваў у маёй хаце ні гучала, але галяндзкая ўпершыню) — той толькі моўчкі хавае вочы. Тады яна сама зьвяртаецца да мяне па-ангельску:
— Вы курыце дома?
— Толькі ў адным пакоі, — а гэта ўжо не хлусьня: ён у мяне адзін, затое вялікі.
— Пра курэньне ў вашай абвестцы не напісана, — ушчувае мяне госьця.
— Гэта я наўмысна, — зноў спрабую я пажартаваць. — Іначай да мяне ніхто б не паехаў.
Аднак дама кажа мне без усякіх сьмешак:
— Калі ласка, у нашым доме не курыце. Можаце курыць на дварэ ці ў дворыку, толькі ня дома.
— Што вы, ні ў якім разе. То бок ні ў якім разе дома. Вось тут у мяне купальня з прыбіральняй...
— Разам?
— Тут так паўсюль, што зробіш... Я таксама ня мог прывыкнуць. Але цяпер лічу, што так зручна. Вось у гэтай частцы гасьцёўні — кухня...
— Так, яе мы на фатаздымку бачылі. Яна нас цалкам задавальняе.
— Мяне таксама. Заўважце, як новая! — я ёю наўмысна нячаста карыстаюся...
— У вас няма мыйнай машыны?
— Пральнай? Ёсьць...
— Не, для посуду.
— Ды колькі таго посуду... Ён дарэчы вось тут. Я ем збольшага на канапе, але вы можаце ўжываць пісьмовы стол...
кажа: Мужчына ўрэшце не вытрымлівае і ўподсьмех
— Не пераймайцеся, мы пастараемся больш хадзіць па рэстарацыях. Файная ў вас кватэра, утульная — для двух старых сама тое.
— Ну што вы, старых... — думаю, як яшчэ лепей зрабіць ім камплімэнт, але пастанаўляю, што хопіць і гэтага. — Можа, вам якой гарбаткі ці кавы з дарогі?
— Мне кавы, калі можна, — адказвае жонка.
— А я гарбаты вып’ю, — падтрымлівае прапанову мужчына. Для мяне гэта выдатная нагода заняць рукі й паказаць, якая я ахайная сам-сабе-гаспадыня. Я яшчэ ня ведаю, што мяне чакае наперадзе. Але пакурыць мне карціць ужо зараз.
Сядаем за стол, я раздаю на траіх пітво й пячэньне.
— Як даляцелі? — пачынаю з абавязковага.
— А што тут ляцець, — махае рукой мужчына з гераічнай абыякавасьцю маёра Гагарына. — Вы ж таксама да нас самалётам?
Бяз гэтага пытаньня, вядома, нельга. Адказваю шчыра:
— Я б пайшоў пешкі, але адпачынак кароткі — таму машынай.
Пара насьцярожваецца. Ня можа зразумець, чаму я ўвесь час гэтак дзіўна жартую. Ну сказаў бы, што баюся лётаць самалётам, усе б зразумелі. Але ж пешкі? Хіба гэта сьмешна?
— У вас ёсьць машына?
— Няма. — Вырачаныя вочы. — Я паеду... стопам. Канец, я цалкам сапсаваў сваю рэпутацыю. Чалавек, які езьдзіць стопам у сорак гадоў? Як гэта называецца? Слушна: лузер.
Я спрабую выправіць памылку:
— То бок таксі...
І адразу ж усьведамляю, што гэта гучыць яшчэ больш абсурдна, чым «пешкі» ці «стопам». Асабліва з улікам таго, колькі ім каштаваў прыезд зь лётнішча. Галяндцы настолькі зьбітыя з тропу, што пастанаўляюць прыпісаць хаос у маёй галаве майму няведаньню ангельскай. Урэшце, якая ім розьніца.
— Значыць, вы выяжджаеце сёньня?
— Не, заўтра з раніцы.
Зноў няёмкая паўза. Яны пераглядаюцца, і гэтым разам слова бярэ мужчына, як старэйшы па званьні. Справа сур’ёзная:
— Калі не памыляюся, у нашым кантракце як пачатак абмену пазначаная ўжо заўтрашняя дата...
— Не памыляецеся, усё слушна. Я сёньня пераначую ў сябра.
Сужэнцы ківаюць галовамі з радасным разуменьнем. Спалохаліся ўжо, што давядзецца спаць са мной — яўным псыхапатам — у адной хаце, хай нават у маёй — можна ўявіць сабе, як яны цяпер хвалююцца за сваю! Трэба скарыстаць гэты момант для пералому ў гутарцы. Дастаю свой адзіны й галоўны козыр: ключы ад дому.
— Вось гэты ад ніжніх дзьвярэй, гэты ад кватэры... Гаспадар пра ўсё паінфармаваны й ня мае нічога супраць... Пошту забіраць ня трэба... Дзьверы на вуліцу лепш на ноч замыкаць на ключ, раён ня самы бясьпечны... Дый самі пільнуйцеся, калі будзеце позна вяртацца...
— Можаце не тлумачыць, мы ня першы раз у замежжы, — усьміхаецца мужчына. Я ў гэтым не сумняюся.
— Гэта наш трыццаць першы абмен! — з гонарам дадае жанчына.