Ale czemu ktoś miałby tym symbolem ozdabiać butelkę?
W Kalenie czaszka budziła uczucie szacunku. O to zapewne chodziło producentom. Otworzył butelkę i powąchał.
Woń była ciekawa. Przypominała zapach…
…roztworu do oczyszczania skóry!
Nie zwlekając, Kalen wylał na siebie całą zawartość butelki. Bał się żywić nadzieję, czekał tylko, co będzie. Gdyby udało mu się przywrócić skórę do porządku…
Tak jest, płyn zawarty w butelce z czaszką był łagodnym środkiem czyszczącym. A do tego miał przyjemny zapach.
Kalen wylał kolejną butelkę na swój pancerz i poczuł, jak zbawczy płyn wsącza się głębiej, jego ciało, spragnione odżywki, chciwie wołało o jeszcze. Opróżnił trzecią butelkę.
Przez dłuższy czas Kalen tylko leżał i czuł jak wsącza się w niego życiodajny płyn. Skóra rozluźniła się i uelastyczniła. Czuł w sobie nowy zastrzyk energii, nową wole życia.
Będzie żył!
Po kąpieli Kalen zbadał konsoletę statku; miał nadzieję, że zdoła dolecieć starym pudłem na Mabog. Natychmiast wyłoniły się trudności. Z niewiadomej przyczyny, urządzenia kontrolne nie były zabezpieczone w oddzielnym pomieszczeniu. Zastanawiał się, dlaczego. Niemożliwe przecież, żeby te dziwne stworzenia cały swój statek uczyniły komorą deceleracyjną. Niemożliwe. Nie mieli nawet dość miejsca na pojemniki z płynem.
Było to niepokojące, ale niepokojące było jak dotąd wszystko, co dotyczyło obcych. Tę trudność Kalen był w stanie przezwyciężyć. Kiedy jednak poszedł obejrzeć silniki, stwierdził brak kluczowego ogniwa, które usunięto ze stosów. Mechanizm był bezużyteczny.
Pozostawało tylko jedno wyjście: musi odzyskać swój statek.
Ale jak?
Nerwowo przemierzał pokład. Etyka mabogiańska zabraniała zabijać inteligentne życie i nie było w tej kwestii żadnego”ale”. Pod żadnym pozorem — nawet w obronie własnego życia — nie wolno było zabić. Było to mądre prawo, które dobrze przysłużyło się Mabogianom. Dzięki ścisłemu jego przestrzeganiu, Mabogianie przez trzy tysiące lat unikali wojen, za to osiągnęli wysoki poziom rozwoju cywilizacji — co byłoby niemożliwe, gdyby dopuścili wyjątki od reguły. Każde”ale” może zaszkodzić najzdrowszej nawet zasadzie.
Nie mógł złamać prawa.
Ale czy wobec tego ma tu umierać bez walki?
Kalen spojrzał pod nogi i stwierdził ze zdumieniem, że rozlany płyn czyszczący powyżerał dziury w pokładzie. Cóż za nietrwałe urządzenie — byle płyn kosmetyczny potrafi je zniszczyć! Sami obcy wobec tego też muszą być słabi.
Wystarczyłaby jedna bomba tefiitowa.
Podszedł do okna. Chyba nikt nie stał na straży. Kalen pomyślał, że na pewno zajęci są przygotowaniami do startu. Nic prostszego jak przemknąć się wśród traw do samego statku…
A na Mabogu nikt by się nie musiał dowiedzieć prawdy.
Kalen, ku własnemu zdumieniu, stwierdził, że już bezwiednie pokonał połowę odległości między pojazdami. To ciekawe, ile potrafi zrobić ciało bez udziału umysłu.
Wyjął bombę i podczołgał się o następne dwadzieścia stóp bliżej.
W końcu przecież — w dalszej perspektywie — to zabójstwo niczego nie zmieniało.
— Jeszcze nie jesteś gotowy? — zapytał Barnett o dwunastej w południe.
— Chyba już jestem — odpowiedział Agee. - Bardziej gotowy już nie będę.
Barnett kiwnął głową.
— My z Victorem przytroczymy się pasami w kabinie załogi. Startuj z najmniejszym przyspieszeniem. Barnett wrócił do pomieszczenia załogi. Agee podopinał pasy i nerwowo zatarł ręce. Zdawało mu się, że pozaznaczał wszystkie podstawowe urządzenia. Powinno się było udać. Miał nadzieję, że się uda.
Bo przecież była ta szafa, i łapa z nożem. Kto zgadnie, z czym jeszcze wyskoczy szalony pojazd?
— Gotowi! — zawołał Barnett z kabiny załogi. - Dobra. Jeszcze z dziesięć sekund.
Zamknął i zabezpieczył śluzy. jego własne drzwi zamknęły się automatycznie, odcinając pilota od reszty załogi. Z lekkim uczuciem klaustrofobii, Agee włączył stosy. Na razie wszystko szło doskonale.
Na podłogę wypełzła cienka strużka oleju. Agee uznał to za wyciek z obluzowanego złącza i nie przejął się zbytnio. Powłoki kontrolne pracowały jak marzenie. Agee wcisnął kurs i ustawił przyrząd kontroli lotu.
I wtedy poczuł, że coś uderza o jego stopę. Spojrzał w dół i ze zdziwieniem odnotował prawie trzycalową warstwę gęstego, cuchnącego oleju na pokładzie. Solidny wyciek. Agee’emu nie mieściło się w głowie, żeby taki porządny statek mógł mieć taką wadę. Odpiął pasy i zaczął szukać źródła wycieku.
Znalazł je bez trudu. W pokładzie były cztery małe ujścia i każdym z nich gładko, równomiernie, bił strumień oleju.
Agge wcisnął guzik otwierający drzwi kabiny, ale drzwi ani drgnęły. Odrzucając panikę, Agee starannie obejrzał drzwi.
Powinny były się otworzyć. Nie otwierały się.
Olej już prawie sięgał jego kolan.
Agee uśmiechnął się idiotycznie. Go za głupiec z niego! Kabinę pilota zamykało się z konsolety. Zwolnił blokadę i wrócił do drzwi.
Nadal nie chciały się otworzyć.
Agee szarpał je z całych sił, ale drzwi były niewzruszone. Wrócił do deski rozdzielczej. Kiedy znaleźli statek, oleju nie było. Co znaczy, że gdzieś musi być odpływ.
Zanim znalazł odpływ, olej sięgał mu do pasa. Potem znikł prawie natychmiast. A kiedy tylko olej znikł, drzwi otworzyły się z łatwością.
— Co jest? — zapytał Barnett. Agee powiedział mu.
— A wiec to tak wygląda jego sposób! — powiedział cicho Barnett. - Dobrze wiedzieć.
— Sposób na co? — spytał Agee, czując, że Barnett traktuje całą sprawę zbyt lekko.
— Sposób na to, żeby wytrzymać przyspieszenie przy starcie. To mnie dręczyło. Przecież na pokładzie nie ma nic na kształt łoża czy leżanki. Nawet krzeseł nie ma — do czego tu się przypasać? Dlatego on pływa sobie w oleistej kąpieli, której kurki włączają się automatycznie z chwilą gotowości maszyny do lotu.
— Ale dlaczego drzwi nie dawały się otworzyć? - pytał dalej Agee.
— To przecież oczywiste — uśmiechnął się Barnett. - Nie chciał, żeby mu olej zalał cały statek. Albo żeby przypadkiem nie spłynął z pokładu.
— Nie możemy startować — zawyrokował Agee.
— A to dlaczego?
— Ponieważ nie jestem szczególnie mocny w oddychaniu olejem. Dopływ oleju włącza się automatycznie razem z mocą i nie ma siły, żeby go wyłączyć.
— Rusz głową — poradził mu Barnett. - Wystarczy, że zablokujesz otwarty odpływ: co się naleje, to natychmiast spłynie.
— Rzeczywiście, to mi nie przyszło do głowy — przyznał ze skruchą Agee.
— No to do roboty.
— Chciałbym się najpierw przebrać.
— Nie. Oderwij ten cholerny statek od ziemi.
— Ale, kapitanie…
— Ruszaj — rozkazał Barnett. - Zdaje mi się, że ten obcy coś kombinuje.
Agee wzruszył ramionami, wrócił do kabiny pilota i zapiął pasy.
— Gotowi?
— Tak, ruszaj wreszcie.
Agee zablokował odpływ i olej rozpoczął bezpieczną cyrkulacje, nie wznosząc się ponad poziom butów pilota. Bez dalszych komplikacji Agee uruchomił resztę przyrządów.
— Jazda.
Nastawił na minimalne przyspieszenie i dmuchnął w opuszki palców — na szczęście.
Wcisnął start.
Kalen z głębokim żalem patrzył na swój oddalający się statek. Bombę tetnitową nadal trzymał w ręku.
Zdążył dojść do statku, przez parę sekund nawet pod nim stał. Po czym odczołgał się z powrotem do wraku obcych. Nie zdobył się na podłożenie bomby. Parę godzin nie wystarczyło na pokonanie kilkusetletnich uwarunkowań.