Nawet gdyby Kalen chciał się pospieszyć, nie miał na razie dość sił na poprowadzenie statku. Ale wiedział, że wewnątrz pojazdu jest bezpieczny. Żaden obcy nie wedrze się przez zapieczętowane otwory. Znalazł zapasowy kanister z powietrzem i otworzył go.
Wnętrze zapełniło się gęstym, życiodajnym żółtym gazem. Przez kilka długich minut Kalen tylko oddychał i oddychał.
Potem przeturlał do Zgniatacza trzy największe orzechy kerla. Zgniatacz je rozłupał.
Kiedy Kalen zjadł, poczuł się o wiele lepiej. Dał się rozebrać Rozbierakowi z zewnętrznej powłoki. Druga skóra też była martwa, więc i tę Rozbierak rozpłatał na pół, ale trzeciej, żywej warstwy, już nie ruszył.
Kalen, jak nowy, wślizgnął się do kabiny pilota. Teraz już miał pewność, że obcy ulegli chwilowemu szaleństwu. Inaczej nie umiał sobie wytłumaczyć, dlaczego wrócili i oddali mu statek.
A wiec musi odszukać ich władze i podać im położenie planety. Niech znajdą swoich i wyleczą ich, raz na zawsze.
Kalen czuł się bardzo szczęśliwy. Nie odstąpił od zasad etyki mabogiańskiej, a to było najważniejsze. Jakże łatwo mógł im podrzucić na pokład bombę tetnitową, z precyzyjnie ustawionym zegarem. Mógł zniszczyć ich silniki. I miał takie pokusy.
Ale nie uległ im. Nie zrobił nic złego.
Sporządził tylko kilka substancji niezbędnych do ratowania własnego życia.
Kalen ożywił przyrządy i stwierdził, że wszystkie funkcjonują bez zarzutu. Płyn akceleracyjny zaczął się wlewać do kabiny z chwilą włączenia stosów.
Victor pierwszy dopadł włazu i wskoczył do środka. Wyrzuciło go z powrotem.
— Co jest? — zapytał Barnett.
— Coś mnie uderzyło — powiedział Victor. Ostrożnie zajrzeli do środka.
Zobaczyli misternie wykonaną śmiertelną pułapkę: wejście zagradzały połączone szeregowo przewody akumulatorów. Gdyby Victor oparł się o ścianę, zostałby momentalnie porażony prądem.
Przecięli obwód i weszli do środka.
Bałagan był nieopisany. Wszystko, co można było ruszyć z miejsca, zostało ruszone i rzucone byle gdzie. W kącie leżał zgięty łom. Silny kwas był porozlewany po podłodze, w kilku miejscach przeżarł ją na wylot. Stary kadłub”Niezłomnego 1” świecił dziurami.
— Kto by pomyślał, że to on nas tak załatwi! — odezwał się Agee.
Sprawdzali dalej. W pobliżu ogona tkwiła druga pułapka: drzwi do ładowni zostały zręcznie przymocowane do startera. Wystarczyło dotknąć, żeby z impetem odskoczyły na ścianę. Ktokolwiek by się tam znalazł, zostałby sprasowany na placek.
Znaleźli jeszcze szereg innych pułapek, o niejednoznacznym przeznaczeniu.
— Da się naprawić? - spytał Barnett. Agee wzruszył ramionami.
— Większość narzędzi została na”Niezłomnym II”. Może w rok da się jako tako połatać. Ale trudno przewidzieć, czy kadłub wytrzyma.
Wyszli na zewnątrz. Obcy statek właśnie odpalał.
— Co za monstrum! — powiedział Barnett, patrząc na poprzeżeraną kwasem powłokę swojego statku.
— Z obcymi nigdy nic nie wiadomo — zgodził się Agee. - Dobry obcy, to martwy obcy — podsumował Victor.”Niezłomny I” był teraz równie niezrozumiały i niebezpieczny jak”Niezłomny II”.
A”Niezłomnego II” nie było.
przekład: Jolanta Kozak
Rozdwojenie
Everett Barthold wykupił polisę ubezpieczeniową na życie nie bez zastanowienia. Najpierw dokładnie zapoznał się z warunkami, zwracając szczególną uwagę na zagadnienia łamania punktów umowy, rozmyślnych oszustw, machinacji z czasoprzestrzenią i zasad wypłacania odszkodowań. Sprawdził, na ile drobiazgowo towarzystwa ubezpieczeniowe badają sprawy przed wypłaceniem odszkodowania. Uzyskał wreszcie znaczną wiedzę na temat przypadków rozdwojenia — a to właśnie interesowało go szczególnie.
Kiedy uznał, że wie już wszystko, zaczął szukać towarzystwa ubezpieczeniowego, które spełniałoby jego wymagania. W końcu zdecydował się na Inter-Temporal Corporation, które w Teraźniejszości miało siedzibę w Hartford. Filie Inter-Temporal mieściły się w Nowym Jorku (w roku 1959), w Rzymie (rok 1580) i w Konstantynopolu (rok 1126). Oferowali więc swe usługi w całym obszarze czasowym, co było ważne dla realizacji całego planu.
Zanim Barthold złożył wniosek o polisę, przedyskutował swój projekt z żoną. Mavis Barthold była szczupłą, przystojną kobietą o przewrotnej kociej naturze.
— To się nigdy nie uda — stwierdziła natychmiast.
— Ależ to jest całkiem bezpieczne, kochanie — rzekł stanowczo Barthold.
— Resztę życia spędzisz pod kluczem.
— Nie ma mowy — zapewnił ją Barthold. - To nie może się nie udać… jeżeli mi pomożesz.
— Chcesz zrobić ze mnie swoje narzędzie — powiedziała żona. - Nie zgadzam się, kochanie.
— Moja droga, wydaje mi się, że chciałabyś mieć futro z autentycznych marsjańskich skartów. Chyba już niewiele ich pozostało przy życiu.
Oczy pani Barthold błysnęły. Mąż sprytnie ugodził w jej czuły punkt.
— Myślę też — rzekł z wolna Barthold — że sprawiłby ci przyjemność nowy poduszkowiec Daimlera, stroje z firmy Letti Det, sznur klejnotów ruum, willa na wenusjańskiej Riwierze…
— Wystarczy, kochanie! — pani Barthold z lubością patrzyła na swego przedsiębiorczego męża. Od dawna podejrzewała, że w tym niepozornym ciele bije dzielne serce. Barthold był niski, zaczynał łysieć, miał pospolite rysy, a zza rogowych okularów patrzyły łagodne oczy. Ale jego duch najlepiej czułby się w jakimś potężnym ciele pirata.
— Więc jesteś pewny, że to się uda? — spytała go.
— Zupełnie pewny, jeśli zrobisz to, co ci powiem, i przestaniesz się zgrywać.
— Dobrze, kochanie — powiedziała pani Barthold i pomyślała o blasku klejnotów ruum, o zmysłowym dotyku futra ze skartów.
Barthold poczynił ostatnie przygotowania. Wszedł do małego sklepiku, w którym na wystawie były różne rzeczy, ale wewnątrz handlowano czymś zupełnie innym. Wyszedł uboższy o kilka tysięcy dolarów, ale za to z małą brązową walizeczką, którą mocno ściskał pod pachą. Pochodzenie tych pieniędzy było nie do ustalenia. Zbierał je w drobnych banknotach przez kilka lat. Pochodzenie zawartości brązowej walizeczki również było nie do ustalenia.
Zdeponował walizeczkę w przechowalni bagażu, odetchnął głęboko i wszedł do biura Inter-Temporal Corporation.
Przez pół dnia lekarze opukiwali go i osłuchiwali. Wypełnił formularze i w końcu został zaprowadzony do gabinetu pana Grynsa, kierownika oddziału.
Gryns był uprzejmym, zwalistym mężczyzną. Szybko przejrzał papiery Bartholda, kiwając potakująco głową.
— Doskonale, doskonale — rzekł. - Wszystko wydaje się w porządku. Poza jedną sprawą.
— Co takiego? — zapytał Barthold, a serce zabiło mu gwałtownie.
— Kwestia dodatkowego ubezpieczenia. Nie jest pan zainteresowany pożarem albo kradzieżą? Może odpowiedzialność cywilna, wypadek albo choroba? Ubezpieczamy od wszystkiego, począwszy od kuli muszkietowej, a skończywszy na tak dokuczliwej dolegliwości jak chroniczny katar.
— Och — powiedział Barthold, a puls zaczął mu wracać do normy. - Nie, dziękuję. Teraz interesuje mnie tylko polisa na życie. Moje obowiązki zmuszają mnie do podróżowania w czasie. Chcę odpowiednio zabezpieczyć moją żonę.
— Oczywiście, proszę pana — rzekł Gryns. - W takim razie sądzę, że wszystko jest w porządku. Czy zna pan warunki tej polisy?
— Myślę, że tak — odparł Barthold, który przez cały miesiąc studiował formularze Inter-Temporal.