— Tamtędy, o tam. Patrzcie, głupcy, jeszcze go nie widzicie?
Bandyci znowu zaczęli strzelać. Reader biegł, potykając się o nierówności terenu. Minął troje dzieci bawiących się w szałasie.
— Tutaj jest! — rozwrzeszczały się dzieciaki. - Tutaj jest!
Reader jęknął i biegł dalej. Dopadł schodów budynku i zobaczył, że to kościół.
Gdy otwierał drzwi, pocisk trafił go w kolano.
Upadł i wczołgał się do środka. Telewizorek w jego kieszeni przemawiał głosem Mika Terry’ego:
— Co za zakończenie, proszę państwa, co za zakończenie! Reader został trafiony! Został trafiony, proszę państwa. Czołga się teraz, cierpi, ale nie rezygnuje! Nie, Jim Reader!
Reader leżał w przejściu między ławkami, niedaleko ołtarza. Docierał do niego — ożywiony głos dziecka, które mówiło:
— Wszedł tutaj, Mr. Thompson. Jak się pan pospieszy, to jeszcze go pan złapie.
Czyż kościół nie był uważany za sanktuarium; zastanawiał się Reader, czyż nie gwarantował azylu?
Drzwi otworzyły się gwałtownie i Reader zdał sobie sprawę, że na ten obyczaj nikt tu nie zważa. Zebrał się w sobie i wpełzł za ołtarz, a stamtąd, przez tylne drzwi kościoła, wyczołgał się na zewnątrz.
Znalazł się na starym cmentarzu. Pełzał między krzyżami i gwiazdami, mijał marmurowe i granitowe płyty, mijał groby z kamienia i proste, drewniane tablice pamiątkowe. O nagrobek, tuż przy jego głowie, roztrzaskał się pocisk, obsypując go gradem kamiennych odprysków. Doczołgał się nad krawędź świeżo wykopanej mogiły.
Oszukali go, myślał. Wszyscy ci mili, przeciętni normalni ludzie. Czy nie mówili, że jest ich reprezentantem? Czy nie przysięgali ochraniać siebie samych? Ale nie, oni go nienawidzili. Czemu tego nie dostrzegł? Ich bohaterem był zimny, zaślepiony rewolwerowiec, Thompson, Capone, Billy Kid, Young Lochinvar, Cyd, Cuchulain, człowiek bez ludzkich pragnień i obaw. Czcili go, tego bezdusznego, nieprzejednanego robota rewolwerowca i pragnęli poczuć jego stopę na swej twarzy.
Reader spróbował się poruszyć i osunął się bezradnie do otwartego grobu. Leżał na plecach, patrząc w błękitne niebo. Niebawem, zamajaczyła nad nim czarna sylwetka, plamiąc swą obecnością czysty błękit. Szczęknął metal. Zjawa wolno brała go na cel.
I Reader na zawsze stracił wszelką nadzieję.
— STÓJ, THOMPSON! — zaryczał wzmocniony głos Mike Terryego. Rewolwer zadrżał.
— Jest sekunda po piątej! Tydzień minął! JIM READER WYGRAŁ!
Rozpętała się istna burza wiwatów wznoszonych przez publiczność zgromadzona w studio.
Ludzie z gangu Thompsona w ponurych nastrojach zebrali się nad grobem. - Wygrał, przyjaciele, wygrał! - krzyczał Mike Terry. - Spójrzcie państwo, spójrzcie na ekrany swoich telewizorów! Przybyła policja. Zabierają Thompsonów od ich ofiary — ofiary, której nie potrafili zabić. A wszystko dzięki wam, Dobrzy Samarytanie Ameryki. Spójrzcie państwo, opiekuńcze ręce podnoszą Jima Readera z otwartej mogiły, która stała się jego ostatnim azylem. Jest tam Dobra Samarytanka Janice Morrow. Czyżby to początek romansu? Zdaje się, że Jim zasłabł, proszę państwa. Podają mu środek pobudzający. Wygrał przecież dwieście tysięcy dolarów! Zamienimy teraz kilka słów z Jimem Readerem!
Zapadła chwila milczenia.
— To przykre — odezwał się Mike Terry. - Proszę państwa, przykro mi, ale nie możemy teraz usłyszeć Jima. Badają go lekarze. Jedna chwileczkę…
Ponownie zapadła cisza. Mike Terry otarł czoło z potu i uśmiechnął się.
— To zmęczenie, proszę państwa, straszliwe zmęczenie. Lekarz mówi mi… No tak, proszę państwa, Jim Reader chwilowo nie jest sobą. Ale to tylko chwilowo! Sieć JBC wynajmuje najlepszych psychiatrów i psychoanalityków w kraju. Zrobimy wszystko co w ludzkiej mocy dla tego dzielnego chłopca. Wszystko na nasz koszt.
Mike Terry zerknął na zegar wiszący w studio.
— No tak, proszę państwa, zbliża się pora zakończenia naszego programu. Proszę obejrzeć zapowiedź naszego następnego, wielkiego widowiska grozy. I proszę się nie martwić. Pewien jestem, że Jim Reader bidzie niedługo z nami.
Mike Terry uśmiechnął się i mrugnął okiem w kierunku widowni.
— Na pewno wyzdrowieje, proszę państwa. Przecież wszyscy trzymamy za niego kciuki!
przekład: Jacek Manicki
Ciało
Profesor Meyer otworzył oczy. Zobaczył trzech młodych specjalistów, pochylonych nad nim z wyrazem niepokoju. Pomyślał przede wszystkim, że trzeba być tak młodym jak oni, żeby odważyć się na przeprowadzenie takiej operacji. Młodym i nonszalanckim, przesiąkniętym wyłącznie teoretycznymi wiadomościami. Trzeba na to być precyzyjnym i niezawodnym jak automat, mieć stalowe nerwy i palce z żelaza.
Te myśli zafrapowały go do tego stopnia, że dopiero po dobrej chwili zdał sobie sprawę, że operacja się udała.
— Jak się pan czuje, panie profesorze?
— Wszystko jest w porządku?
— Może pan mówić?
Patrzyli na niego z niepokojem.
Profesor przełknął ślinę, dotknął swego nowego podniebienia końcem nowego języka, a potem rzekł drętwym głosem: — Myślę… zdaje mi się…
— W porządku! — wrzasnął Cassidy. - Feldman! Obudź się!
Feldman zeskoczył z polowego łóżka i zaczął gorączkowo szukać okularów.
— Już się zbudził?! Powiedział coś?!
— Tak, powiedział! Mówi jak anioł! Udało się! Feldman znalazł wreszcie okulary i podbiegł do stołu operacyjnego.
— Mógłby pan nam jeszcze coś powiedzieć, panie profesorze? Wszystko jedno co?
— Jestem… jestem…
— Mój Boże! — zawołał Feldman — chyba zemdleję. Tamci trzej wybuchnęli śmiechem. Otoczyli Feldmana i potężnie klepali go po plecach. Z kolei on się roześmiał, lecz śmiech przeszedł mu wkrótce w gwałtowny napad kaszlu.
— Dokąd poszedł Kent?! — zawołał Cassidy. - Powinien tu być. Dziesięć godzin siedziałem nad tym oscyloskopem. Ale dokąd on teraz polazł?
— Po sandwicze — wyjaśnił Lupowicz. - Jest! Kent! Kent! Udało się!
Wszedł Kent, obładowany dwiema papierowymi torbami, z połową sandwicza w ustach. Połknął go pospiesznie.
— Powiedział coś? Co powiedział?
Za plecami Kenta rozległ się gwar. Z tuzin mężczyzn tłoczyło się po drzwiami.
— Każcie opróżnić salę! - zawołał Feldman. - Dzisiaj żadnych wywiadów. Gdzie ten cholerny policjant? Policjant torował sobie przejście wśród dziennikarzy i tarasował drzwi własnym ciałem.
— Słyszeliście, chłopcy, co wam powiedziano?
— To bezprawie! Profesor Meyer należy do świata! — Jakie były jego pierwsze słowa?
— Co powiedział?
— Naprawdę zamieniliście go w psa?
— Jakiej rasy?
— Może poruszać ogonem?
— Powiedział, że czuje się świetnie — oświadczył policjant, wciąż barykadując drzwi. - A teraz idźcie stąd!
Fotografowi udało się prześliznąć pod jego ramieniem. Spojrzał na profesora Meyera, rozciągniętego na stole operacyjnym i wybełkotał:”Rany boskie”. Nastawił aparat.”Niech pan spojrzy tutaj!”
Kent przesłonił ręką obiektyw w tej samej chwili, w której błysnął flesz.
— Co pan robi?! — zaprotestował fotograf.
— Niech się pan nie skarży, ma pan zdjęcie mojej ręki — sarkastycznie powiedział Kent. - Niech je pan powiększy i wystawi w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. A teraz wynoś się pan, jeśli chcesz mieć całe kości!