Але святло аднавіла рух, сонца, выразна акрэсленае і пазбаўленае цеплыні, схілілася на захад, які трошкі паружавеў, а на ўсходзе тым часам паўстала шэрая хваля, гатовая паволі абрынуцца на велічную прастору. Завыў першы сабака, і яго далёкі крык узняўся ў паветра, якое адразу яшчэ болей пахаладнела. Тады Жанін заўважыла, што ў яе ляскаюць зубы.
—Мы зараз падохнем,— сказаў Марсэль. — Ты здурнела. Хадзем назад.
I ён неяк нязграбна ўзяў яе за руку. Разам парахманеўшы, яна адвярнулася ад парапета і пайшла за ім. Стары араб на лесвіцы нерухома глядзеў, як яны спускаюцца ў горад. Яна ішла, нікога не заўважаючы, прыгнечаная нечакана вялізнаю стомай, ледзьве цягнучы сваё цела, цяжар якога здаваўся цяпер невыносным. Захапленне, якое яе ахапіла, ужо некуды знікла. Цяпер яна адчувала сябе надта вялікай, надта аб'ёмнай і таксама — надта белай для гэтага свету, у якім апынулася. Толькі дзіцё, маладая дзяўчына, сухарлявы мужчына і ўвішны шакал былі тымі адзінымі, хто мог бязгучна ступаць па гэтай зямлі. А што тут магла яна, апроч як дацягнуць да чарговага сну, дацягнуць да смерці?
I яна сапраўды неяк дацягнулася да рэстарана, ідучы наперадзе мужа, які ўвесь час маўчаў і толькі зрэдку жаліўся, што стаміўся, і яна, квола змагаючыся з апанаваўшай яе прастудай, пачынала ўжо сама адчуваць, як у яе падымаецца тэмпература. Потым яна дацягнулася і да ложка, у якім да яе далучыўся Марсэль, адразу пагасіўшы святло і так ні пра што не спытаўшы. Пакой быў ледзяны. Жанін адчувала, як па целе разліваецца холад і адначасова расце гарачка. Ёй было цяжка дыхаць, кроў пульсавала ў жылах, але не грэла, і ў ёй пачынаў разрастацца незразумелы страх. Яна павярнулася на старым ложку, і той зарыпеў пад яе вагой. Не, яна не хоча хварэць. Яе муж ужо спаў, і яна таксама павінна заснуць, так, павінна. За акном-байніцай чуліся прыглушаныя шумы горада. Старыя грамафоны ў маўрытанскіх кавярнях гугнява выціналі мелодыі, якія яна цьмяна ўгадвала скрозь лагодны гоман натоўпу. Трэба спаць. Але яна ўзялася пералічваць чорныя намёты; нерухомыя вярблюды паплылі за павекамі, і раптам яе душу закруціў вір бязмежнай самоты. Ну навошта, навошта яна сюды прыехала? 3 гэтым пытаннем яна заснула.
Трошкі пазней яна прачнулася зноў. Вакол панавала поўная цішыня. Толькі на ўскраінах горада ў маўклівай начы хрыпла брахалі сабакі. Жанін здрыганулася. Яна перакруцілася на другі бок, адчула побач цвёрдае плячо мужа і раптам, у паўсне, прытулілася да яго. Не могучы цалкам заснуць, яна плыла ў паўдрымоце, з падсвядомаю прагнасцю ўхапіўшыся за гэтае плячо, як за самы надзейны ратунак. Яна нешта шаптала, але з яе вуснаў не злятала ніводнага гуку. Яна нешта шаптала, але сама не разбірала што. Яна толькі адчувала цяпло, якое ішло ад мужа. І так ужо дваццаць гадоў, кожную ноч, з ягоным цяплом, заўсёды ўдваіх, нават у хваробе, нават у дарозе, вось як цяпер... Дый што яна рабіла б дома, адна? Дзяцей няма! Можа, ёй не стае гэтага? Яна не ведала. Яна проста ішла за Марсэлем, і ўсё; ёй падабалася адчуваць, што яна камусьці патрэбная. Адчуванне сваёй неабходнасці — гэта была адзіная радасць, якую ён ёй дарыў. Ён наўрад ці яе кахаў. У кахання, нават калі яно з дамешкам нянавісці, не настолькі пануры твар. Але які твар у кахання? Яны кахаліся ў цемры, навобмацак, не бачачы адно аднаго. А ці ёсць іншае каханне, апроч начнога, каханне, здольнае крычаць пра сябе пасярод белага дня? Гэта ёй было невядома, затое яна ведала, што патрэбна Марсэлю і ёй самой патрэбная гэта патрэбнасць, што яна жыве ёю ноччу і днём, асабліва ноччу, кожную ноч, калі ён не хоча заставацца адзін, не хоча старэць, не хоча паміраць, з гэтай упартасцю ў твары, якую яна пазнавала часам у тварах іншых мужчын — адзіным агульным выразе ўсіх гэтых вар'ятаў, якія хавалі сваё вар'яцтва пад маскай разумнасці, пакуль не даходзілі да шаленства і не кідаліся ў роспачы да жаночага цела, каб, няхай без жадання, схавацца ў ім ад той жудасці, якую для іх уяўлялі самота і ноч.
Марсэль крыху паварушыўся, нібыта каб адсунуцца ад яе. Не, ён яе не кахаў, ён проста баяўся ўсяго, што не было ёю, і ім абаім даўно ўжо трэба было б расстацца, каб да канца сваіх дзён спаць у адзіноце. Але хіба хто-небудзь здольны заўжды спаць адзін? Так робяць толькі нямногія, каго іх пакліканне ці бяда адарвалі ад іншых, і цяпер яны кожны вечар кладуцца ў ложак сам-насам са смерцю. Марсэль так ніколі не змог бы, не, толькі не ён, кволае, безабароннае дзіцё, якое заўсёды палохаў боль,— яе дзіцё, вось праўда, дзіцё, якому яна патрэбная і якое якраз у гэты момант ціхенька заенчыла. Яна крыху мацней прыціснулася да яго, паклала руку на ягоныя грудзі. I у думках паклікала тым ласкавым імем, якім некалі ахрысціла ў найвышэйшы момант кахання, якое зрэдчас і цяпер яны ўжывалі паміж сабою, але ўжо не задумваліся аб тым, што кажуць.