Stevie Rae, która potrafiłaby zasnąć, stojąc na głowie w środku zamieci śnieżnej, teraz pochrapywała leciutko po drugiej stronie pokoju. Nala, zwinięta w kłębek, umościła się na mojej poduszce. Nawet ona przestała na mnie narzekać i pomrukiwała teraz pogrążona w swoich kocich snach. Przez chwilę myślałam, czy nie powinnam zrobić jej testu uczuleniowego, tak często przecież kichała. Noszenie takiej ilości tłuszczu to dla kota nie lada wyzwanie.
Zamknęłam oczy i zaczęłam liczyć owce. Dosłownie. To podobno pomaga. Wyobrażałam więc sobie pastwisko i bramki, przez które przeskakiwały wełniste owieczki (bo chyba tak się liczy owce przed zaśnięciem). Po pięćdziesiątej szóstej kolejne liczby zaczęły mi się mieszać, tak że w końcu zapadłam w płytki sen, w którym owce miały na sobie klubowe biało-czerwone dresy drużyny Union. Ich pastuszka zaganiała je do bramek (przypominających miniaturowe bramki na boisku do gry w piłkę nożną), które owieczki zręcznie przeskakiwały. Ja we śnie unosiłam się nad tą owczą scenerią niczym bohaterska zwyciężczyni. Nie widziałam twarzy owej pastuszki, ale nawet oglądana z tyłu wydawała się wysoka i piękna. Miedziane włosy sięgały jej do pasa. Jakby wyczuwając, że jest obserwowana, odwróciła się i spojrzała na mnie oczami koloru zielonego mchu. Uśmiechnęłam się do niej. Jasne, że Neferet stała nad tym wszystkim, nawet w moim śnie. Pomachałam jej, ale zamiast odpowiedzieć mi tym samym, zmrużyła groźnie oczy, obróciła się gwałtownie i skoczyła. Warcząc jak dziki zwierz, złapała owieczkę, uniosła ją i paznokciem mocnym i długim jak szpon przecięła ofierze gardło wprawnym gestem, po czym przyssała się do krwawiącej rany zwierzęcia. Patrzyłam odwrócić wzrok, ale nie mogłam. Wkrótce ciało owieczki zaczęło lekko falować jak powierzchnia zaczynającej się dotować wody. Kilka razy zamrugałam i owieczka przeistoczyła się w Chrisa Forda, który szeroko otwartymi martwymi oczami patrzyła na mnie z wyrzutem.
Przerażona wstrzymałam oddech, w końcu oderwałam wzrok od całej tej krwawej sceny ze snu, ale straszna wizja jeszcze się nie skończyła, bo oto Neferet przeistoczyła się w Lorena Blake’a i to on pił teraz krew sączącą się z gardła Chrisa. Spoglądał na mnie z uśmiechem. Znów nie mogłam odwrócić wzorku. Patrzyłam ja zahipnotyzowana.
Drżałam w swoim śnie, gdy znajomy głos unosił się w powietrzu i płynął do mnie. Najpierw był to tylko szept, tak cichy, że nie mogłam rozróżnić słów, ale gdy Loren wypił ostatnią kroplę krwi, jego słowa stały się nie tylko słyszalne, ale i widzialne. Pląsały wokół mojej głowy otoczone srebrną poświatą, równie znajomą jak jego głos.
…Pamiętaj, ciemność nie zawsze oznacza zło, tak jak światło nie zawsze niesie dobro.
Z trudem rozwarłam powieki, usiadłam gwałtownie na łóżku, ciężko dysząc. Osłabiona, czując mdłości, spojrzałam na zegarek: dwunasta trzydzieści. Jęknęłam. Oznaczało to, że spałam tylko dwie godziny. Nic dziwnego, że czułam się podle. Cichutko poszłam do łazienki, którą dzieliłam ze Stevie Rae, tam ochlapałam sobie twarz, usiłując zmyć z siebie senność. Niestety nie udało mi się zmyć przygnębiającego wrażenia, jakie pozostawił po sobie koszmar senny.
Na pewno już bym nie zasnęła. Bezszelestnie podeszłam do okna i rozsunęłam lekko zasłony, by wyjrzeć na dwór. Szarość zwiastowała ponury dzień. Nisko zwieszające się chmury całkowicie przesłaniały słońce, a ustawiczna mżawka zacierała wszystkie kontury. Pogoda akurat odzwierciedlała mój nastrój, ponadto sprawiała, że mogłam znieść światło dzienne. Od jak dawna nie oglądałam światła dnia? Uświadomiłam sobie, że nie licząc z rzadka oglądanych świtów, to już miesiąc. Wstrząsnął mną dreszcz. Poczułam, że ani minuty dłużej nie mogę zostać wewnątrz tego pomieszczenia. Ogarnęła mnie klaustrofobia, czułam się jak w grobie.
Weszłam raz jeszcze do łazienki, gdzie otworzyłam szklany słoiczek z kremem, który mógł bez śladu pokryć cały tatuaż. Na samym początku pobytu w Domu Nocy myślałam z przerażeniem, że nigdy, ale to nigdy przedtem nie widziałam adepta. Wobec tego wyobrażałam sobie, że adepci są trzymani w zamknięciu czterech ścian budynku szkolnego przez cztery lata nauki. Wkrótce odkryłam prawdę – adepci cieszą się sporą wolnością, ale jeśli wychodzą poza teren szkoły, muszą przestrzegać dwóch bardzo ważnych zasad. Jedna to obowiązek maskowania Znaku, tak by pozostawał całkowicie niewidoczny, i nienoszenie żadnych insygniów świadczących o przynależności do danej klasy. Druga zasada, moim zdaniem ważniejsza, to konieczność pozostawania adepta w bliskości dorosłego wampira. Proces podlegania Przemianie jest dziwny i skomplikowany, nawet obecnie nauka nie wszystko potrafi ująć i wyjaśnić. Jedno natomiast jest pewne: jeśli adept pozostanie przez dłuższy czas pozbawiony kontaktu z dorosłym wampirem, proces Przemiany zostaje zatrzymany i adept umiera. Zawsze tak się dzieje. Tak więc wolno nam opuścić szkołę, pójść na zakupy czy coś w tym rodzaju, ale jeśli nasza nieobecność potrwa dłużej niż kilka godzin, organizm zacznie odrzucać Przemianę, co kończy się śmiercią. Nic dziwnego wiec, że zanim zostałam Naznaczona, myślałam, że nigdy nie widziałam adepta. Prawdopodobnie widziałam, ale po pierwsze: Znak był całkowicie przesłonięty, i po drugie: każdy adept wie, że nie może się włóczyć jak pozostałe nastolatki. Czyli byli wśród ludzi, ale zamaskowani i spieszący się do swoich spraw.
Zrozumiałe, dlaczego się maskowali. Przecież nie chodziło im o to, by wmieszać się w tłum i szpiegować ludzi, jak to sobie ci niemądrzy wyobrażali. Prawdą natomiast jest, że ludzie i wampiry współistnieją na zasadach kruchego pokoju. Rozgłaszanie, ze adepci właśnie wyszli ze szkoły i wybrali się na zakupy czy do kina jak normalne dzieciaki, byłoby niepotrzebnym szukaniem guza. Bez trudu mogę sobie wyobrazić, ci by powiedzieli ludzie pokroju mojego koszmarnego ojciacha. Pewnie to, że gangi młodocianych wampirów włóczą się po okolicy, dopuszczając się rozmaitych przestępstw. Och, straszny z niego dupek. Ale nie tylko on tak myśli. Bez wątpienia reguły wprowadzone przez wampiry miały głęboki sens.
Bez wahania zaczęłam wklepywać krem w policzki i czoło, by ukryć przed światem swój Znak, po którym by mnie rozpoznano. Zdumiewające, jak dokładnie krem pokrywał Znak. Kiedy stopniowo znikał z mej twarzy ciemniejący półksiężyc i girlanda niebieskich spiralnych linii okalających mi oczy, obserwowałam, jak pojawia się dawna Zoey, co wywołało we mnie mieszane uczucia. Owszem, wiedziałam, że mieniłam się nie tylko zewnętrznie, czego potwierdzeniem był tatuaż, ale zniknięcie Znaku Nyks okazało się szokujące. Poczułam, że czegoś mi brakuje, i zrobiło mi się z tego powodu żal.
Kiedy przypomniałam sobie tę chwilę, wiem, że powinnam była posłuchać swojego wahania i wrócić do łóżka, choćby z książką w ręku.
Tymczasem popatrzyłam na swoje dobicie i powiedziałam do niego: „Wyglądasz młodo”. Następnie wyciągnęłam dżinsy i czarny sweter. Jeszcze przez chwilę grzebałam w szafie (ostrożnie, by nie zbudzić Stevie Rae ani Nali, bo każda chciałaby mi towarzyszyć) w poszukiwaniu starej bluzy z kapturem i napisem Borg Invasion 4D, włożyłam ją na siebie, do tego wygodne czarne adidasy, kapelusz z emblematami OSU [2], bajeranckie okulary od słońca firmy Maui Jim i już byłam gotowa do wyjścia. Zanim zdążyłam się rozmyślić (co byłoby mądrym posunięciem), złapałam torebkę i wymknęłam się z pokoju.