Але давай падумаем. Зрабіўшы гэта, ці змагу я ператварыцца ў лебедзя? Ці змагу я прымусіць людзей адчуць сябе саўдзельнікамі злачынства? А ці трэба гэта? Ясна адно — я магу толькі стаць распуснікам, кінутым на волю лёсу. Маё злачынства будзе камічнае, і таму мяне апраўдаюць — вось і ўсё. Паміж кінафільмам і рэальнасцю існуе, відаць, розніца. Усё роўна нічога не зробіш, — каб перамагчы сапраўдны твар, другога сродку няма. Я ведаю, гэта, безумоўна, віна не аднае маскі, справа, найхутчэй, ува мне самім... Але тое, што тоіцца ўва мне, ёсць ва ўсіх другіх людзях, гэта нешта агульнае, і таму я не жадаю ўвесь цяжар віны ўзвальваць на свае плечы... Абвінаваціць аднаго мяне не ўдасца... Я ненавіджу людзей. Я не маю намеру апраўдвацца перад кім бы там ні было!
Хада набліжаецца...
Болей ніколі пісаць не змагу. Пісаць трэба, відаць, калі нічога не здараецца.
Зноскі
[1] Сэнсэй — вежлівы зварот да старэйшага, паважанага чалавека.
[2] Сёдзі — у японскай хаце рассоўныя перагародкі, абцягнутыя папераю.
[3] Ё-ё — цацка з двух паўшар’яў, звязаных ніткаю. Ніжняе паўшар’е апускаюць уніз, нітка скручваецца, і яно ўзлятае ўгору.
[4] «Аповесці пра Гэндзі» — японскі раман XI стагоддзя.