- Ну, а якая ваша ўлюбёная песьня? – падала голас жанчына.
Круглатвары, які сядзеў у нізкім фатэлі, задуменна правёў пальцам па скроні.
- Мая ўлюбёная песьня “Анджэла”, я нават дачку сваю назваў Анджэла…
Тым часам нехта з жыхароў уключыў электрабрытву, і інтэрнацкі “Тэмп-6” азваўся натужлівым выцьцём.
Калі перашкоды скончыліся, тэлевізар жаночым голасам паведаміў, што зараз прагучыць песьня амаль трагічнага гучаньня, і круглатвары ізноў зьявіўся на экране. Укленчыўшы перад бялявай жанчынай, ён роспачна заламаў рукі і пранікнёна зацягнуў: “Льёт ли тёплый дождь, падает ли снег…”
Гэта была знакамітая “Ўсходняя песьня”, якую ў жаночым інтэрнаце насупраць круцілі амаль безь перадыху. Адам заклапочана выцягнуў шыю, але даслухаць “Усходнюю” не давялося – яго тузанулі за пінжак.
- Марштрупа, дзе ты бадзяешся? – даўгалыгі Пецька з інструмэнтальнага стаяў за сьпінай і еў булку, - Цябе там нейкі фраер чакае.
Тулячы да грудзей слоік, Адам борздка пашыбаваў па сходах.
Нішто гэтак не ўзьнімае чалавека і нішто яго гэтак не катуе, як чаканьне невядомага. Адам Марштрупа жыў гэтым чаканьнем. Кожнага ранку, прачнуўшыся а сёмай, ён прыспана глядзеў у вакно, за якім (у залежнасьці ад пары году) пунсавела дзяньніца, займаўся няўтульны шэры сьвітанак альбо зеўрала апраметная цемра, і ва ўскудлачанай галаве ягонай прачыналіся цьмяныя надзеі і мары. Адаму мроіліся паркетныя залі, выбухі шампану, чароўныя дзяўчаты, зь якімі ён кружляў пад музыку “Ўсходняй”, з высокай нябачнай столі на іхнія галовы сыпаліся рознакаляровыя зоркі, і цэлы сусьвет раскручваўся наўкол у шалёным вогнепырскім віры.
Як і астатнія насельнікі інтэрнату, Адам Марштрупа меў права марыць аб шчасьці. Але ішлі дні, міналі тыдні, сыходзілі месяцы, а ў жыцьці Адамавым нічога не мянялася. Яго атачалі ўсё тыя ж падрапаныя сьцены, ён па-ранейшаму спаў на рыплівым ложку з панцырнай сеткай, а вечарамі смажыў на пазычаным здоры ўсё тую ж цыбулю, ад якой тхнула на тры паверхі. І вось зараз, падымаючыся па сходах, Адам адчуў, як у сэрца кальнула трапяткое прадчуваньне: “Вось яно!”
Адчыніўшы дзьверы, Адам убачыў таго, каго менш за ўсё меркаваў убачыць: на ягоным ложку сядзеў інструктар па фізычнай культуры і спорту Алег Жамяра. Жамяра гэты быў Адамаў аднагодак, аднак пасьпеў тым часам ажаніцца з дачкою дырэктара таварнай базы і атрымаць двухпакаёўку з асобным санвузлом.
Схамянуўшыся, госьць ускочыць з ложка і, схапіўшы Адася за руку, пачаў яе моцна і шчыра трэсьці.
- Адам Ігаравіч, калі не памыляюся?..
- Іванавіч, - нясьмела паправіў разгублены Адам.
Утаймаваўшы прыпадак радасьці, госьць паглядзеў на заседжаную двухкрылымі лямпачку і як бы між іншага запытаў:
- Дарэчы, якая ў цябе вага?
Пачуўшы, што ў Адасю “сто пяць з трусамі”, ён натхнёна пацёр рукі, запалым ад хваляваньня голасам прамовіў:
- І ня сорамна, Адам Іванавіч, - глыбокі ўздых, - валодаць такой унікальнай вагой і ўхіляцца ад актыўных заняткаў спортам, гэта… - хвілю госьць падбіраў патрэбныя словы і, не знайшоўшы нічога вартага, скончыў: - проста не спартыўна!
Адась зразумеў усё: яго прыйшлі запісваць на ўдзел у масавым аздараўленчым кросе “Сьцяжына здароўя”.
- Не магу я, таварыш інструктар. Атлусьценьне, нэўрозы… У мяне й даведка…
- Ды пачакай ты, далібог, - інструктар незадаволена скрывіўся, - сядзіш тут, як тхор у нары, замест таго каб абараняць спартыўны гонар заводу. А ці ведаеш ты, калека вандроўны, што толькі адным сваім удзелам у абласным першынстве ты забясьпечыш нам першае месца ў…
Інструктар асекся. Позірк ягоны, сьлізгануўшы па адтуліне душніка, засяродзіўся на ложку Адасёвага суседа па пакоі. Сусед спаў, з галавой захінуўшыся байкавай коўдрай, і звонку тырчэлі толькі жоўтыя пяткі ды белая матузы споднікаў. Наблізіўшы твар да Марштрупы, Жамяра таямніча і страшна выдыхнуў:
- Ёсьць справа!
Паволі цярусіць дождж. Скрозь бязладзьдзе, непраглядзьдзе і непраладзьзе гарадзкой ускраіны сунуцца двое. Той, на галаве ў якога мадняцкі балоньневы барэт, сігануўшы праз лужыну, супыняецца, вылівае ваду з чаравіка.
- Дык вось, за апошнія пяць гадоў у гэтай вагавай катэгорыі першынство не разыгрывалася, бо папросту не было з кім разыгрываць. Такім чынам, твой удзел у спаборніцтвах будзе абмяжоўвацца толькі парадам адкрыцьця. Ты чуеш? Дзе ты?
Непадалёку пачулася гучнае боўтаньне, занепакоенае “Тута!, і суразмоўца выплыў зь цемры. Насунуўшы чаравікі і закурыўшы, Жамяра (а гэта быў, зразумела, ён) дастаў з кішэні нататнік, штосьці напісаў у ім і, выдраўшы аркушык, працягнуў Адасю.