- Прыйдзеш заўтра па гэтым адрасе, атрымаеш форму. І вось яшчэ што, - Жамяра скрыва глянуў на Адасёвы каўтуны, - абавязкова зайдзі ў цырульню, а то ў нас наконт гэтага строга.
Інструктар па фізычнай культуры з асалодаю зацягнуўся “Варнай” і, правёўшы далоньню па шчацэ, нібыта прыкідваючы, ці не пара галіцца, прамовіў:
- Ну, а зараз не перашкодзіць і ўзбадзёрыцца!
І Адась, якому ўжо мроіліся грашовыя прэміі, адгулы і квіткі на дармавы харч, кінуўся за інструктарам ў густую імжыстую цемру.
“Ивушка зелёная», шыкоўная кавярня ў цэнтры новага мікрараёну, грымела папулярнымі песьнямі ў рытме халі-галі, прывабна сьвецячы ў цемры барвовай лямпачкай сыгналізацыі. Лямпачка тая ўдзень і ўначы гарэла над уваходам і, відаць, з тае прычыны “Ивушка” атрымала сваю неафіцыйную назву “Бычынае вока”.
Гэтым вечарам у дзьверы кавярні нецярпліва пастукалі. Прыдзьвернік Пятровіч, лаючы надвор’е і застарэлую касталоміцу, з вохканьнем падышоў да дзьвярэй. Ён ужо зьбіраўся быў патузаць аборку, на якой вісела шыльда “Месцаў няма”, але, згледзеўшы праз шыбу Жамяру, таропка павярнуў ключ.
- Га! Спартсмэны… Штосьці сёньня запазьніліся.
- Справы, Пятровіч, справы, - інструктар прасьлізнуў у прачыненыя дзьверы і, кіўнуўшы на спадарожніка, які нерашуча тупаў ля ўваходу, дадаў: - Гэты са мной.
Адась ужо заносіў нагу над парогам, як адчуў раптам штуршок у сьпіну. Хлопцы, што дагэтуль мірна курылі зводдаль, таксама рынулі ў дзьверы, але тыя з трэскам зачыніліся. Небаракі паказвалі чырвоныя кніжачкі, даводзілі, што яны журналісты і запрошаныя сюды на творчую сустрэчу, але прыдзьвернік быў няўмольны.
- Ведаю я вас… журналістаў, - прасіпеў Пятровіч, і невыразная лаянка знадворку пакрылася шоргатам ягоных тэпцяў.
О, дзіўны і поўны таямнічай інтрыгі сьвет вечаровай кавярні!
Колькі нясьмелых душ станавіліся тут безразважна сьмелымі, колькі зьнявераных у каханьні перажывалі тут сваю другую маладосьць, асавела паглядаючы на смуглявыя ногі афіцыянтак, і ўсьлед за героем Талстога хто толькі не казаў тут сам сабе: “Не, жыцьцё ня скончанае”
Так, жыцьцё ня скончылася, яно толькі пачынаецца, і, натхніўшыся гэтым адкрыцьцём, хто з нас, шаноўныя, ня кідаўся наталяць прагу жыцьця ў баксёрскіх рухах палымянага “шэйку”. Чые толькі абцасы не мазгаталі па наваскаванай падлозе “Ивушки”! Дробным макам сыпалі тут чаравікі заезджых лектараў і камандзіраваных, імпэтна лёталі танныя туфлікі і паўкеды навучэнак і навучэнцаў мясцовага палітэхнікума, адчайна грукалі вастраносыя, з загнутымі мыскамі “коры” слухачоў праскораных курсаў электралінейшчыкаў і, урэшце, выхаднымі днямі на скочным майдане зьяўляліся боты кіраўнікоў ніжэйшага зьвяна сельгасарцеляў, якія нехлямяжа бухалі, намагаючыся зьвязаць мудрагелістыя па “барыні” з простым рытмам “леткі-енкі”.
У гэты бліскучы сьвет і даў нырца аглушаны і спанталыжаны “атлет-цяжкавагавік”. І хаця дагэтуль бываць у вечаровых кавярнях Адасю не даводзілася, за сьпінай дасьведчанага трэнэра ён пачуваў сябе, нібыта ў калідоры роднага інтэрнату.
- Адаме, дарагі, мы сёньня ж правядзём першую трэніроўку, - паведаміў інструктар выхаванцу, калі яны добра падсілкаваліся.
- Табе дастаткова будзе авалодаць толькі адным прыёмам – “сядло”, і да цябе будзе страшна падыходзіць. Чуеш? Я зраблю зь цябе першакляснага барацьбіта! – Жамяра вісеў на Адамавай шыі і даволі дрэнна варочаў языком: - Ты чуеш?..
Але Адась ужо нічога ня чуў. Думкі ягоныя паланіла яна – бялявая дзяўчына ў стракатых штанах. Дзяўчына сядзела за суседнім столікам і з адсутным выглядам слухала чорнага даўгялу, які падсеў да яе.
- Божухна! – прашаптаў Адам. – Якое гэта шчасьце – прытуліць да сябе гэтую красуню!
Недзе пад стольлю загуло, засьвістала, пачуўся гучны дробат і нехта ўзрадаваным голасам паведаміў: - Для нашых дарагіх гасьцей Наталі і Вагана сьпявае салістка ансамблю Анджэла Шамшура!”
Кульнуўшы восьмую чарку, Адам асьмеліўся.
- Ана нэ танцуэт, - адказаў за дзяўчыну даўгяла, пасьміхаючыся з-пад сваіх чорных вусікаў.
Да свайго стала Марштрупа вярнуўся пастарэлі і асунуты. Абхапіўшы далонямі голаў, ён самотна паглядаў на танцораў.
Дзяўчына стала сьпінай да Адася, гэткая зграбненькая і харошая, і на яе сьпіне, якраз там, дзе была сушпілка станіка, ляжала валасатая рука даўгялы.
- Міленькая, - прашаптаў Адась, і ўваччу паплылі постаці бялявай дзяўчыны, афіцынткі Люсі, галасістай сьпявачкі Шамшуры, і ўжо немагчыма было аднавіць з усіх гэтых зыкаў і неўсьвядомленых парываньняў душы сапраўдную карціну сьвету. Ён парываецца бегчы, яго трымаюць, просяць суняцца… Навошта яго трымаюць? Няўжо яны не разумеюць, што яму трэба ехаць на Данбас, да Ілоны? Пах бэнзыну на момант праясьняе розум: за мокраю шыбай плывуць размытыя плямы ліхтароў, потым усё зьнікае, і душу спавівае такая жаданая ціша.