“Ну, з асабістам рэч зразумелая. Дарваўся чалавек да паважнай справы. Абрыдла, відаць, салдацкія лісты чытаць ды слухаць, аб чым асабовы склад у прыбіральні балбоча. Але ж Абакумчык! Што яго прымусіла так шчыраваць?” – лейтэнант прайшоўся па склізкай, толькі што вымытай падлозе афіцэрскай ядальні, сеў за крайні стол і абхапіў рукамі скроні. Абед даўно скончыўся, у залі было пуста, і толькі ў супрацьлеглым куце, пад сховай лапушыстага фікуса сядзелі два маладзёны і сёрбалі піва. Аматары піва суцішна гаманілі, круцілі стрыжанымі галовамі, цікуючы афіцыянтку, але тая не ішла.
- Капа! – гукнуў неўзабаве адзін з маладзёнаў, і залатая Капіна галоўка вытыркнулася з проймы кухонных дзьвярэй.
- Капа, яшчэ па куфлю! – хорам гракнулі маладзёны, але афіцыянтка ў іхны бок нават не зірнула. Паправіўшы прычоску, таропка зацокала ў канец залі. Вось ужо месяц, як Капіталіна не давала ў аддзел ніякай інфармацыі і, адчуваючы сваю віну, шыбавала ледзь ня подбегам, у пяты мо раз папраўляючы наколку ў хвалістых валасах.
- І хто ж такія? – баднуў галавой лейтэнант, паказваючы ў бок лапушыстага фікуса.
- Курсанты. На стажыроўку прыехалі, - паведаміўшы гэта, Капа панурыла вочы, пракудліва тарганула плечуком.
- А-а… наша зьмена, - лейтэнант зірнуў з-пад брывоў на лапушысты фікус, пасьміхнуўся і шматзначна кашлянуў у жменю. – Ну, дык нясі што-небудзь, з галадухі паміраю.
Капа крутнулася на абцасіках, трывожным пахам парфумы павеяўшы на лейтэнанта.
- Сучка! – уголас вымавіў лейтэнант. Выцягнуўшы сурвэтку, ён чыркнуў на ёй адно толькі слова “Ўдарнік” і, прыціснуўшы цыдулку сальніцай, выйшаў зь ядальні.
З прачыненых дзьвярэй кінатэатру (адчылілі з выпадку задухі) гугнявым рэхам перабрэхваліся мужчынскія і жаночыя галасы: ва “Ўдарніку” чацьвёрты дзень запар круцілі “Першую пальчатку”. Капа стаяла на звычайным месцы, ля ўваходных дзьвярэй і нецярпліва ляпала адна аб другую халявамі гумовых боцікаў.
- Цябе сягоньня не пазнаць, - прашаптала Капа, ступіўшы насустрач лейтэнанту. Капін голас прымусіў лейтэнанта сумецца, сарамліва прыкрыць рукамі прапаліны на баках ватоўкі. Захоўваючы кансьпірацыю, лейтэнант вытрас з бота ўяўны каменьчык, азірнуўся і гэткім жа ціхім голасам выдыхнуў:
- Працуем…
Па вечарах лейтэнанту даводзілася “працаваць” у піўнушках – запісваць размовы падпітых інвалідаў.
– Тут справаздача за месяц, - Капа тыцнула ў лейтэнантаву руку скрутак абгортачнай паперы. – Асабліва нічога цікавага. Адно што курсанты… Ну, там я напісала.
- Якія яшчэ курсанты? – у лейтэнантавым голасе гучала выкрывальніцтва.
- Ну… хлопцы… што піва пілі, - Капа перасмыкнула нафарбаванымі вуснамі і, каб яшчэ больш распаліць лейтэнанта, гарэзьліва хіхікнула.
- Капа, нам трэба пагаварыць…
- Трэба, - пагадзілася дзяўчына, закаціла вочы, мерачыся пачуць звычайныя мужчынскія дакоры, але пачула нешта зусім іншае.
- Куды гэта Абакумчык зьехаў? І ўвогуле… узвалілі на мяне ягоныя справы, - блытана замармытаў лейтэнант, але, адчуўшы, што гаворыць ня тое, ужо больш рашуча запытаўся: - Дзе Абакумчык?
- Абакумчык? Знаёмае прозьвішча. Ці ня той гэта, што ў нядзелю за абед на заплаціў? Касавокі такі. Чатырнаццатага году нараджэньня… ураджэнец Смаленскай губерні… - Капіталіна блазнавала. Памяць у агента была выключная: цытаваць жыцьцяпісы яна магла хоць да ночы.
Лейтэнант азірнуўся, расшпіліў ватоўку, выцягнуў з нутраной кішэні храбусткі цэляфанавы пакет.
- Панчохі… Ленд-лізаўскія… Са штучных валокнаў.
Прыхаваўшы пакет у сумачку, Капа разам пасур’ёзьнела.
- Куды зьехаў – ня ведаю. Яго Лубянка выклікала, - дзяўчына бліснула бялкамі вачэй, паказваючы, дзе знаходзіцца Лубянка. – Палкоўнік хацеў Абакумчыка ў нейкую небясьпечную камандзіроўку выправіць, ды ў таго сувязі… адкруціўся.
- Ці не ў Прыбалтыку камандзіроўка? – усхвалявана прамовіў лейтэнант, адваротным бокам прыпальваючы папяросу.