- Поўны мужчына, а поўны мужчына!
Зразумеўшы, што гэта да яго, Адась прабег у залю.
Працавалі дзьве яшчэ даволі маладыя майстрыхі. Маладзейшая спрытна апавіла вакол Адасёвай шыі прасьцірадла, запытальна паглядзела на наведніка.
“Грёзу” зрабіце…
- Чаго, чаго табе зрабіць? – цырульніца энэргічна задыхала. – Ты, малец, гляджу, дужа разумны, дык ты лепей з жонкай разумнічай, а ў мяне вунь колькі кліентаў.
Адась увабраў голаў у плечы і паправіўся:
- Кароткая стрыжка з праборам…
Ж-жык – першая пасма ўпала на прасьціну, парушыўшы нечапаную чысьціню белай асноведзі.
- Мой жа ўчора Мішу лыжы купіў, - падала голас старэйшая, якая стрыгла пад бокс рудога наведніка, - але, кажа, атрымаеш двойку – пасяку ўсе лыжы!
- А я ўчора да Веркі на цілівізер хадзіла, - адгукнулася Адасёва, - Абадзінскага паказвалі.
- Верчын жа муж ці нармальны быў?
- Цьвярозы, і аванс да капейкі прынёс…
- Ідзі ты!
Старэйшая ўключыла машынку, гудзеньне якой выклікала зубны боль, а маладая, памацаўшы кірпаты нос, голасам, поўным роздуму, прамовіла:
- Ці прывезьлі гэта маянэз у дваццаць шосты?
Праз колькі хвілін Адась ужо ведаў, што Верчын муж п’е і што Верка хадзіла скардзіцца ўчастковаму, што ў краму меліся завезьці маянэз і што Сазоніха круціцца зь нейкім вайскоўцам.
На запытаньне майстрыхі, ці трэба асьвяжыць, Адась папрасіў зрабіць гэта адэкалёнам “Возможно…”, пасьля чаго майстрыха пачырванела і, схапіўшы флякон з надпісам “дэзынфэкцыя”, націснула гумовую грушу.
Гарэза-ветрык лашчыў стрыжаную галаву, і, напэўна, з тае прычыны галава зрабілася назвычай лёгкай, а думкі прасьветленымі і чыстымі. Вуліца Лумумбы, па якой ішоў Адась, была знаёма да драбніц. На гэтай вуліцы месьціліся гастраном, Палац культуры чыгуначнікаў, у якім, як сьведчыла афіша, сёньня чыталася лекцыя “Ці ведаеш ты закон?”, пункт прыёму шклатары і, нарэшце, кніжны шапік, дзе ён набыў аднойчы лятарэю і выйграў паэтычны зборнік “Атава”.
Адшукаўшы дом пад нумарам 25, Адась у нерашучасьці спыніўся перад абабітымі бляхай дзьвярыма. Керхануўшы ў руку, ён нясьмела пацягнуў клямку, ступіў на парог і сутыкнуўся з прысадзістым хлопцам, моцна скроенае цела якога дыхала дужасьцю і здароўем, а квадратныя сківіцы надавалі маладому твару валявыя рысы.
- Таварыш Маршрутаў? – вочы незнаёмца сьвяціліся радасьцю сустрэчы, а натрэніраваная рука ледзь не раструшчыла пальцы.
- Вы, часам, ня “клясык”? – запытаўся хлопец, калі яны ўвайшлі ў разьлеглы, спрэс застаўлены бляшанымі кубкамі пакой. Адась, не зусім разумеючы, аб чым гаворка, махнуў рукою.
- Ды які там клясык!
- Так, усе кінуліся ў вольную, не дадзім рады сабраць збольшага прыстойную сэкцыю, - уздыхнуўшы, хлопец паглыбіўся ў нетры вялізнага шыфаньера, а госьць тым часам агледзеўся. Позірк ягоны спыніўся на трох партрэтах, што віселі на сьцяне і над якімі буйнымі літарамі было пазначана, што гэта славутыя волаты. Адась падышоў бліжэй і прачытаў подпісы. З усіх трох ён чуў толькі пра Йвана Паддубнага, двое другіх – Іван Заікін ды Іван Шамякін, былі яму невядомыя.
“Напэўна, гэта і ёсьць сапраўдныя клясыкі”, - падумаў Адась, але спытаць не наважыўся.
- А вы, гляджу, ці ня ў “цяжы” выступаеце? – пачулася з шыфаньеру.
Адам пачухаў за вухам, заклапочана глянуў на трох Іванаў, што пасьміхаліся яму з партрэтаў, і адказаў неакрэсьлена:
- Пакуль што ня ведаю.
- Скідваць зьбіраецеся? Тады я вам не зайздрошчу.
Канчаткова спанталыжаны, Адась з трывогаю падумаў, ці не адразу ж давядзецца скідваць “тое” невядома што, але хлопец прабачальным тонам працягваў:
- Барцовак вашага памеру, на жаль, няма, адны “мухачыныя”. Знайшоў вось тут самыя вялікія, ды і тыя хутка разьлезуцца.
Ён працягнуў Адаму трыкатажную апранаху ды пару дзіўных чаравікаў. Новасьпечаны атлет загарнуў набытак у газэту і сьпехам разьвітаўся з прысадзістым хлопцам.
Дома Адам нацягнуў на сябе спартовае ўбраньне – мяккія скураныя чаравікі без абцасаў і штосьці падобнае да дзіцячых майтак са шлейкамі. І калі чаравікі прыйшліся як па мерцы, то майткі аказаліся задужа цесныя – сядзець у іх яшчэ можна было, а вось стаяць даводзілася прыгнуўшыся. Калі ж ён паспрабаваў выпрастацца, адзежына пагрозьліва затрашчала.