— Зіна! — здзівілася ў бухгалтэрыі яе сяброўка Алеся. — Ты сёння незвычайная!
— Я, дзяўчаты, — адказала з усмешкай, — зведала каханне з першага позірку, ноч любові ўсёперамагальнай...
— З кім?
— З лётчыкам.
— Ты выходзіш замуж?
— Выходжу. Наперадзе ў мяне рамантычнае падарожжа ў азіяцкія горы!
Але пазней здарылася тое, пра што часамі думала: лётчык прыслаў ёй толькі адну тэлеграму («Дзякуй за ўсё. Люблю. Навечна твой».), а потым заціх, не адказаў ні на першы, ні на другі яе ліст. Праз месяц уведала i іншы сюрпрыз: цяжарная. Усвядоміла: калі народзіць, дык, канечне ж, ёй прыйдзецца гадаваць дзіця адной. Мусіць, яна была для таго малойца толькі адной са спакусных, i ён узяў сваё. Можа, ён жанаты ўжо чалавек, мае дзяцей.
Насуперак Алесі (тая: «Журавель лятае высока, а лётчык яшчэ вышэй!..»), маці («Дзеўка, з дзіцем табе будзе цяжэй выйсці замуж!») не адчаілася i не засмуцілася: ёй далося тое, з-за чаго яны развяліся з мужам. Ёсць у яго з іншай дзіця, цяпер вось будзе яно i ў яе ад іншага. Яна будзе маці, жанчына як жанчына. Можа, нават i добра, што бацька яе дзіцяці будзе далёкі чалавек, дык яна не хваліла яго, але i не кляла. Хопіць сіл, здароўя i ўсяго іншага, каб падняць сваю крывінку на ногі, а там...
А там, праз месяцы тры, нечаканая тэлеграма ад Жураўлёва: «Ляжу пасля невялікай драпіны ў ташкенцкім шпіталі. Калі кахаеш, прыязджай. Я толькі твой».
Усё перавярнулася ў яе душы: ён — зусім не такі, як яна падумала пра яго ў сваёй сумоце, а, канечне ж, быў у Афганістане i вось там паранены — тады ўжо другі год ішла грамадзянская вайна ў той далёкай краіне i адтуль, як чула i сама бачыла, часта прывозілі труны i з маладымі забітымі мінчукамі...
3.
Шпіталь яна знайшла хутка.
Але калі ішла пад спякотным, вельмі ж плаўкім i яркім паўднёвым сонцам, бачыла на алеях на лаўках каротка пастрыжаных параненых у бальнічных піжамах i белых салдацкіх кашулях ды ў тапачках, нямала напужалася: а раптам не пазнае свайго лётчыка — у самалёце ўспамінала-ўспамінала ягоны твар i так не ўявіла добра. Ды баялася, што ў яго, можа, зусім не «драпіна», можа, моцна скалечаны.
Ды трывога яе была дарэмная. Як толькі ўбачыла на лаўцы сярод чорнавалосых русявага, з блакітнымі вачыма i кірпаносага, праўда, схуднелага i белага, дык ажно ўстрапянулася сэрца: ён і, дзякуй Богу, з рукамі ды нагамі! I Жураўлёў, трымаючы адну руку на падвязцы, падхапіўся, засвяціўся ўвесь:
— Зіна!
Не зважаючы на люднасць, яны прыпалі адно да аднаго i надоўга замёрлі ў душэўным пацалунку. Ёй адважвала руку напакаваная валізачка, але ні яна не здагадвалася апусціць яе долу, ні ён не здаўмеўся ўзяць яе вольнай рукою, якой пяшчотна гладзіў яе па плячах.
Калі разлучылі вусны, яна ўжо заслёзненымі вачыма ўбачыла: ён не толькі ззяе, a шчаслівы.
— Хлопцы, — апярэдзіў яе, паварочваючыся да чорнавалосых. — Мая жонка. Зіна.
— Возьми чемодан у супруги, дорогой, — усміхнуўся адзін з ix.
Жураўлёў борздка ўзяў яе валізку.
— Можа, табе няможна падымаць цяжар? — занепакоілася яна.
— Хутка буду насіць цябе на руках! — радасна шапнуў ёй на вуха.
Пасля, калі яны апынуліся адны ў ягонай палаце, калі дзверы былі замкнёныя на аддадзены «жураўлю» чорнавалосымі хлопцамі ключ, а за вокнамі паволі ўжо гусціліся цені, ён, скупа расказаўшы, як іхнюю часць нечакана перакінулі ў Афганістан, як быў там збіты ў небе i прастрэлены навылёт з аўтамата, калі спускаўся з пакінутага самалёта на зямлю на парашуце, паказаў ордэн, калі яна не раз i не два заходзілася ад страху i паплакала, — дык вось ён, тулячы яе, ужо ў кароткім халаціку i ў тапачках, пацешыўся:
— А ты яшчэ папрыгажэла! I папаўнела крыху.
— А чаму ж мне не папаўнець? — усміхнулася, ладуючы голаў на яго грудзіне. — Было ж ад чаго...
— Ды ты цяжарная?
— Цяжарная.
— Ад мяне?
— Больш ніхто не апусціўся перада мной проста з неба i не пакахаў з першага позірку!
Ён i адной рукой сціснуў так, што яна ажно крактанула.
— Я шчаслівы. А ты?
— I я, герой мой.
— Які я герой, любая мая. Гэтая вайна страшная, i не трэба было нам туды лезці, распальваць яе. Нічога мы там не даб'емся, будзем толькі вінаватыя за пралітую іхнюю i сваю кроў...
Ён, вайсковец, гаварыў пра тое, пра што зусім іначай талдычылі з Крамля i пісалі ў газетах, пра што іначай думала i яна, ёй нават было вусцішна, але яна слухала i не перапыняла: гэта гаварыў той, хто быў там i, канечне ж, цудам ацалеў, хто, урэшце, бацька яе дзіцяці.