— За адно я герой, — усміхнуўся. — За тое, што заваяваў цябе. Хоць, наадварот, заваявала мяне ты.
— Герой, мілы, — пацалавала яго ў шчаку. — Зухаваты, смелы, дужы, пяшчотны...
— Ты не кляла мяне за тое наша, не асуджала сябе?
— Можна сказаць шчыра, амаль не. Сама цяпер скажу табе: я хачу цябе.
— Але ж...
— Я ведаю, што кажу, — нядаўна, калі пераапраналася, змусіла яго адвярнуцца, а цяпер, любоўна пазіраючы яму ў вочы, паволі скінула з сябе халат i ўсё астатняе, нічога не саромеючыся i хочучы як мага мілей падарыць яму сябе.
— Ты больш цудоўная i чароўная, чым я ўяўляў цябе, калі вярнуўся да свядомасці, — прашаптаў ён, лашчачы яе позіркам. — Якая спрытная галоўка! Шыя! Якія пакатыя плечы! Якія стромкія i белыя грудзі, вось з гэтымі задзірыстымі смачкамі! Якія круглыя клубы! Гэта ўсё хараство толькі для мяне?
— Толькі для цябе, — яна нібы купалася ў ягоных захапляльных словах, проста i ў той жа час незвычайна радуючыся.
— Зіна, я не магу стрымацца. Штосьці мацней за маю волю...
— I не стрымлівайся, нам трэба пазнацца якраз цяпер...
Ён быў трапятлівы, але далікатны, пяшчотны, намагаючыся не праяўляць буйнасць страсці, не толькі, як той раз, спатоліць сваю пажаднасць. Пазнаўшы пагрозу смерці i цану жыцця, кахаючы яе, ён больш думаў пра яе, i яна адчувала гэта вельмі чуйна, таксама трымцела ад страсці, аддавалася ўсім целам, ведаючы, што ёй патрэбен якраз ён, яе «журавель». Міжволі пацёк час, у вушах звінелі чароўныя званочкі, a ў заплюшчаных вачах успыхвалі слепкія маланкі, a калі ён знясілена, з асаблівай пяшчотаю прыпаў да яе грудзей, i ў яе плоці пайшлі-пакаціліся вогненныя хвалі, узгарачаючы i лашчачы ўсё цела, яна адчула тое, чаго не зведала раней: ужо не толькі плоць, але i душа яе злучаецца з душой гэтага дарагога ёй чалавека...
4.
Зіна i Міша жывуць цяпер у Мінску, маюць двухпакаёвую кватэру, дваіх дзетак, радыя i шчаслівыя, хоць у ix, як i ва ўсіх, хапае сваіх клопатаў i турбот.
1993
1.
...Калі я падняў тэлефонную трубку i звыкла прамовіў, што слухаю, жаночы голас запытаў:
— Сымон, сын Аляксандра?
— Я, — адказаў, усё яшчэ пасучы вачыма рукапісны радок на папяровым лісце, каб паспець сёння ж дапісаць сваё, як лічыў, вельмі важнае эсэ i аддаць яго на перадрук рэдакцыйнай машыністцы. Жанчына, што званіла, здалася не чужая, але я не вельмі пазважаў на знаёмую інтанацыю: за столькі гадоў журналісцкай працы прывык i слухаць іншых, i рабіць у гамане сваё.
— А гэта я, Сеня...
Вось цяпер я ажно ўздрыгнуў — якраз ад гэтага пяшчотнага «Сеня»: іменна так, ласкава, некалькі гадоў таму пачала называць мяне адна дарагая мне жанчына...
Ускінуў галаву, a ўсхваляванае сэрца спачатку рэзка ўстрапянулася, а пасля часта i дробна застукала радасна ды прыемна: гэта ж...
— Не пазнаў? — i хвалюючы, i гарэзны паўшэпт у трубцы.
— Пазнаў! — усклікнуў я. — Рэня! Але як ты нечакана, нават дзіўна знікаеш i заяўляешся! Дзе ты цяпер?
— Тут, у вашым Менску. На аўтобусным вакзале.
— На якім? На старым? На новым?
— Ты — што, хочаш пабачыцца?
— А ты? Не?
Змаўчала, але ў трубцы добра было чуваць яе ўзбуджанае дыханне.
— Рэня, прашу, не знікай, — занепакоіўся я. — Дазволь сустрэцца i хоць хвілінку зірнуць у твае добрыя вочы! Я нават не ўяўляю, якая ты цяпер. Гэта ж столькі ўжо часу мінула, калі ты пакінула запіску i пайшла з нашай кватэры!
— Не шмат, але i не мала, — усміхнулася яна. — Пяць гадоў, сем месяцаў, тры тыдні, чатыры дні i шэсць гадзін...
— Значыць, ты не забылася пра ўсё тое наша!— светла расчуліўся я.
— А ты, Сеня?
— I я, Рэнечка, усё-ўсё памятаю. Дык дзе ты? Так хочацца зірнуць на цябе хоць краем вока!
— Не баішся? Я цяпер зусім не тая. Мажная i цяжкая цётка.
— Для мяне ты i цяпер будзеш маладая i вабная. Я ж нашмат старэйшы. Я — дзед ужо. Майму ўнуку паўтара года.
2.
Праўда, мы не бачыліся столькі часу, колькі так дбайна налічыла Рэня.
Пазнаёміліся тады, калі быў я разведзены i гады два зноў халасцякаваў, i трэба шчыра прызнацца, нягодна. Рэдакцыйная мітусня, частыя выпіўкі на рабоце, у камандзіроўках i ў мяне дома, як правіла, з няўдачнікамі, п'яная «разумная i смелая» кухонная балбатня з вечара да раніцы, цяжкое ачухванне, безграшоўе, па некалькі дзён непамыты посуд у ракавіне ды замочаная бялізна ў ванне, a ўрэшце лёгкія, але малаўсцешныя, а то i прыкрыя любошчы з малавядомымі распусніцамі — вось што пачало ўсталёўвацца ў маім жыцці ўсё больш i больш. Канечне, зусім невыпадкова мая сястра-гараджанка, бачачы, як я пакаціўся з горкі ўніз, хацела зноў ажаніць мяне, каб я трапіў пад пільны i строгі жаночы назірк ды на бязлітасны суд з немінучай караю; калі ж я, стрэлены верабей, ухіліўся ад яе разведзеных сябровак, якія не столькі хацелі мяне ашчаслівіць, колькі праглі пакінуць сваю невялікую кватэру сталым дзецям i перабрацца жыць да мяне, каб, можа, у адзін спрыяльны час вытурыць i стаць гаспадыняю майго жылля, — дык вось сястра сказала мне рэзка, але шчыра: «Баішся яшчэ раз апячыся — што ж, пачакай, не заводзь сям'ю. Але ведай: тваё цяперашняе казацтва да дабра не давядзе. Табе трэба прыстойная жанчына. Калі хочаш якраз такую, дык магу параіць адну. Простая маладзічка, прыёмшчыца-майстра ў гадзіннікавай майстэрні,але маладзейшая за цябе на гадоў дзесяць, паглядная. Муж яе ў турме, гады два ўжо, i яшчэ будзе там гадоў пяць. Дык яна на гэты час не супраць пазнаёміцца з добрым мужчынам. Спадабаешся ёй — будзеш i абласканы, i дагледжаны...»