— Тады i я шчыра, — ён усміхнуўся, але гэтая усмешка выйшла нейкая самотная. — Гаворыш вось так, мне ўсё гэта вельмі добра чуць, але... Але не хочаш, каб мы былі разам, былі муж i жонка...
— A хіба, мілы, нам цяпер блага? — як здзівілася яна, зірнула яму ў вочы, пацалавала ix у куточкі. — Ці мы абманваем каго, прыносім некаму пакуты? Не, не абманваем. Мы вольныя людзі... Але не гулякі-адзіночкі, не эгаісты ды пустазелле нейкае... У нас жа ёсць дзеці: у цябе сын, у мяне дачка. Мы любім ix i зробім усё, каб яны былі шчаслівыя.
— Але тваёй дачцэ я не бацька, а ты майму сыну не маці... Жывём паасобку, сваімі клопатамі. Толькі вось сустракаемся...
— Я разумею цябе, мілы... — сказала цяпер Рэгіна, пагладзіла яго па дужым плячы. — I я дзеля нашага будучага, дзеля цябе магу радзіць сына ці дачку...
— Але ўсё роўна не станеш маёй жонкай, не будзем жыць пад адной страхой? — самотна ўсміхнуўся ён.
— Так лепш, мілы, — адказала яна. — Станем мы жыць пад адной страхой, як ты кажаш, дык хутка надакучым адно аднаму, пачнём бачыць адно ў адным кепскае, спачатку моўчкі пакутаваць ад гэтага, а пасля i папікаць... А так мы кожны раз будзем сустракацца, як у першы раз, развітвацца — як назаўсёды... Ці як надоўга... А нашы дзеці, наша работа, нашы мары пра сустрэчу, пра нешта светлае ў нашым жыцці дадуць нам паўнату, радасць... Нашай платы нам хапае, мне гатуе, мые мама, ты схадзі ў кафэ, бялізну здавай мыць...
— Усё гэта так, — уздыхнуў ён. — Але нечага няма ў гэтым... Пакутліва, што жывеш, як дзік-бадзяга...
— Мяне чакай, жыві гэтай сустрэчай...
— A хіба я цябе не чакаю? Яшчэ як...
Яны з хвіліну памаўчалі.
— Ты пакрыўдзіўся, мілы? — спытала пасля Рэгіна.
— Не, — адказаў ён. — Але ўсё ж хто прыходзіў?
— Прынеслі сынаву тэлеграму з віншаваннем. Ляжыць ля тэлефона.
Сяргей з хвіліну зноў памаўчаў, ляжаў, гладзіў яе па шыі.
— Ідзі зірні, — ціха сказала яна, разумеючы, што ў яго цяпер на душы.
Сяргей з падзякаю пацалаваў яе ў шчаку, устаў, накінуў на сябе кашулю i пайшоў у калідор. А яна, застаўшыся тут, чула, як ён крочыў, узяў тэлеграму i заціх. Пашкадавала, што, можа, недзе чытае i ў яго падрыгваюць рукі, а пасля падумала, што не лягчэй i ёй: i яна вось мусіла дзеля любімага чалавека ўцячы ад любімай дачкі. Яна засумавала па сваёй светлавалосай дачушцы-красуні, падумала, што вось гэтак, знябыўшыся, сумуе дома без Сяргея, імкнецца да яго...
1977
Жонка, развітваючыся ў вагоне, i жартам, i ўсур'ёз паківала перад ягоным носам пальцам:
— Глядзі, каб тут без мяне ніякіх шураў-мураў!
Ён у адказ гэтаксама гулліва перасцярог:
— Глядзі, каб там без мяне ніякіх шураў-мураў!
— За мяне не хвалюйся, — запэўніла яна.
— А ты за мяне, — ва унісон ёй прамовіў ён.
— Я табе буду часта званіць. У любую хвіліну дня i ночы.
— На жаль, — пахітаў галавой ён, — я не ведаю тэлефона твайго дома адпачынку.
Пажартавалі, далі адно аднаму сямейны наказ; жонка паехала на поўдзень, a Міхась, бадай, упершыню за свае пятнаццаць гадоў сямейнага жыцця, застаўся дома адзін: сыноў яшчэ раней, на пачатку лета, калi скончылі вучобу ў школе, яны адвезлі ў вёску да ягонай маці.
Першыя дні ён амаль не адчуваў сваёй нечаканай мужчынскай волі: як i заўсёды, рана падымаўся, рабіў гімнастыку, абліваўся вадой, лёгка снедаў і, уплішчыўшыся ў перапоўнены аўтобус, ехаў на завод у канструктарскае бюро, карпеў над чарцяжамі альбо біў лынды, разгадваючы красворды ці трацячы нямала часу на балбатню на розных патрэбных i пустых сходах, абедаў у заводская сталоўцы, а пасля рабочага дня вяртаўся дадому, вячэраў, чытаў газеты, глядзеў тэлевізар i клаўся спаць. Мабыць, жыў так, як жылі многія тэхнакраты i іншыя насельнікі вялікага горада.
Але недзе праз тыдзень пачаў адчуваць: яму адзінока i сумнавата без жонкі i дзяцей, без таго хатняга тлуму, што часамі ўжо надакучаў. Як i дамовіліся з жонкай, падфарбаваў кухонныя сцены, адрамантаваў канапу, якую разгайдалі жвавыя сыны, падправіў крэслы i табурэткі, ды супакаенне не прыходзіла. Усё, што рабіў, было патрэбнае, але пачаў тачыць душу непакой: жыве ён вельмі ж звычайна i будзённа. Як ні круці, усе ягоныя клопаты пра рубель, кавалак хлеба i апратку ды пра машыну — яна для ўсёй сям'і ўяўляецца найбольшай марай ды найвялікшым шчасцем. Усе трызняць найперш ёю: ён, жонка, сыны. I дзеля чаго трэба яна ім? Каб было зручней ездзіць у вёску i больш прытарабаніць дадому ўсякага дабра. «Была б машына, — не раз, да слова, гаварыла жонка, — можна было б не купляць бульбу ў магазіне альбо на рынку, a прывезці з вёскі». Альбо: «Была б машына — з'ездзілі б па журавіны. Людзі вунь вёдрамі цягаюць, a ў нас i шклянкі журавін няма на капусту».