Жнівень

Hіна Мацяш Жнівень

Жнівень: Лірыка.— Мн.: Маст. літ., 1985,- 78 с., іл.

Рэцэнзент Уладзімір Васілевіч 

© OCR: Камунікат.org, 2011 год

© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2011 год

ЛЮБОЎ

Той час, які прасякнуты табою...—
Адно ў той час бываю я жывою.

Адно тады напэўна знаю я:
Не марна доля доўжыцца мая.

Не марна выпрабоўвае сурова:
Ты — зерне ў ёй.
Астатняе — палова.

МАРНАСЦЬ

Ёсць справа,
Ёсць клопат,
А ёсць мітусня,
Ёсць тое,
Што выявіцца ў непадкупнасці дня
Лухтою:

I рэчы, якімі сябе атачыў,
I жалі,—
Бо вымерлі пеўчыя птушкі душы,
Сканалі.

Дай бог развярэдзіцца жорсткай нудзьбе
Па промню!..
Якая жанчына кахала цябе!..
Ці ўспомніш?

* * *

Прыпыніся на хвіліну,
Чалавек.
Прыглушы машыну вечнай спешкі
I пад засенню жалезнага ламачча,
Як калісьці пад зялёным дрэвам,
Ты прысядзь,
прымруж свае павекі.
Хоць на момант ціха засяродзься,
Прыгадай свой шматвяковы ранак:
Колькі жыў ты —
ты абараняўся.
Абараняўся
ад звяроў драпежных.
Абараняўся

Жахлівыя калісьці бліскавіцы
Пакорнай хваляй цыркавога ззяння
Тваю руку ўладарную цалуюць,—
Як пераможна гэтая рука
Тармосіць расчасаныя загрыўкі
Прыручаных драпежнікаў!..

Як дзёрзка
Рука твая цяпер не камень з прашчы
Кідае,
А, дапытлівая, ўзносіць
У таямнічы Космас караблі!..

Дзівоснае відовішча,
ці праўда?
Папляскай,
Чалавек,
У ладкі,
Папляскай сам сабе!

А вунь глядзі, глядзі —
Над полем
Лунае ў вышыні шуляк,
I каменем спадае ўніз,
I зноў узлунвае ў нябёсы,
I ў кіпцюрах яго —
Палёўка...

Ды толькі —
што гэта?
Шуляк,
Здабычу з'еўшы, мёртвы сам Дадолу падае:
палёўка
Зрабілася жывой атрутай
Табой затручанага поля...
Папляскай,
Чалавек,
у ладкі, Папляскай сам сабе!..
А вунь — глядзі, глядзі —
Бяжыць рака,
Табой спрамлёная,
бяжыць яшчэ, віруе,
Ды ўжо замест гарлачыкаў—
Цвіце
Разводдзе плямаў масляных —
I б'ецца
Канальна
рыба ў тых зіхоткіх кветках,
I ракі ачмурэлыя на сушу
Паўзуць
з атручанай
табой
ракі...

Папляскай,
Чалавек,
у ладкі...
А можа стацца так, што ў нетрах у жалезных,
Якімі ты сябе натхнёна атачыў,
Не толькі архідэй зоркападобных,
A пырніку, a крапівы не ўбачыш,
A лісціка трыпутніку не знойдзеш
Да ранкі развярэджанай прыкласці — Бо тэта ж дробязь,
толькі пустазелле...

Нібыта сам ты, цэласны, магутны,
Не з дробязей складаешся,
не з клетак,
Нібыта сам —
не частачка Прыроды...

Дзе позірк твой блукае,
Чалавек?
Ты ж сапраўды i кмелівы, i дужы,
Ты ж сапраўды дапытлівы i спрытны,
I працаваць ты, i любіць умееш,
I нават на самаахвярнасць здольны!

Чаму ж ты ад садоў Семіраміды
Ідзеш да творанай жыўцом пустыні?

Абараняўся ты, a стаў драпежны,
I вось — палюеш на сабе падобных,
I адсякаеш рукі піяністу,
I вырываеш вочы мастаку,
Ca стадыёна чыніш лагер смерці,
Сабор ператвараеш у казарму!..
Ты ўстаў.
Ты азіраешся...
Ты болей
Не хочаш воплескаў у гонар свой,
Не хочаш!..
У засені жалезнага ламачча
Праклюнулася каліва надзеі.

ЛЮДСКАЯ ДОЛЯ

Такая ўжо нашая доля —
Не ведаць адхлання
Ад болю за ўсіх нас,
Ад болю
I ад спачування.