НЕ ПЯРЭЧЫЛА...
Ветрык шустры змоўк, заціх.
Спяць кусты прырэчныя.
Мне казаў:
— Ты лепш за ўсіх,—
Не пярэчыла.
Потым вочы называў
Спелымі парэчкамі.
Потым губы цалаваў,—
Не пярэчыла.
Адпіхнуць яго шкада:
Слабая парэнчына
I сцюдзёная вада,—
Не пярэчыла.
ЗАСТОЛЬНАЯ ОДА КАЗЛУ
Казлу, які абгрыз лазу i паказаў гэтым
лепшы метад вырошчвання вінаграду,
у старажытнасці быў пастаўлены помнік.
Выпадку нечаканы гром —
Ісці, знайсці лазу
I выціснуць з даспелых грон
Вясёлую слязу.
Шукай, упартасць, зноў i зноў!
Пасмейцеся, багі!
Валіла стома смертных з ног,
Вадзіла у бакі.
Іскрыстай песні корань сох,
Гарчэў палын дарог.
I ўзбунтаваўся грозны сок,
Заціснуты ў астрог.
Стагнаў,
хаця не знаў хвароб,
Шалеў
у сто залеў.
Зняў пробу першы вінароб
I першы захмялеў.
Сакрэт святога рамяства
Адолеў для вякоў.
Хадзіла кругам галава,
Спявала ўсё вакол.
Падужацца
i знаць, i голь
Хмель клікаў —
хто каго?!
Пасля ўжо словам
«алкаголь»
Абразілі яго.
Майстэрства цяжкія азы,
Як i майстры,
ў гадах.
Імкнула памаладзь лазы
Абвіць нябесны дах.
Ты цешыўся,
што так расла,
Наіўны Дыяніс.
Я п'ю за бараду казла,
Які лазу абгрыз.
Прыземлены, пачаў расці
Буйнейшы вінаград.
Хаця казёл аб адкрыцці
Здагадваўся наўрад.
Рог не ўцяжарылі вянком,
Адказвала спіна —
I адкрывальніку кійком
Аддзячылі спаўна.
Нашчадак
ніву славы
жне.
Казла не без падстаў
На стол узнялі на ражне,
Пасля —
на п'едэстал.
Ім закусілі — паўбяды,
Са збродлівых братоў
Ляпілі хмарку барады
I чаркі капыткоў.
Пазнялі ўсе грахі з казла,
І помнік дождж абмыў —
Як маршал, толькі без жазла,
Ён, бронзавы, застыў.
І валадар сівых дзяржаў,
Адтуль, з сівых вякоў,
Вакх
да сябе у світу ўзяў
Рагатых сваякоў.
І прадзедаў маіх наўздзіў
Ля роднага сяла
Па багне, п'яных, чорт вадзіў
Стрыечны брат казла.
Ды крыўдзіцца на лёс адно
Увесь казліны род —
Па барадзе цякло віно,
А не папала ў рот.
Чарэпай,
шчодры вінадар,
Як вока поўны коўш!
Застолле смягне —
хмель, удар,
Дажджом прайдзіся ўздоўж!
Настрою дзіўная шкала:
Ртуць чаркі ўверх,
то ўніз.
Дык зноў —
за бараду казла,
Які лазу абгрыз?!
ВЯСНОВАЯ ЗАМАЛЁЎКА
Лёгкая хмурынка, як паром,
Праплыла па небе неабсяжным.
Свой даклад вясновы
робіць гром
Голасам кіруючым, паважным.
Пачынае з дасягненняў ён
(Выступае год ужо каторы!).
З любасцю лагодны, ўзнёслы тон
Слухае нябесная кантора.
Раптам загрымеў —
i ўшыр, i ўдоўж
Прабіраць узяўся абібокаў:
Уцірае акуляры дождж,
А прагноз маніць —
не моргне вокам.
Алілуйшчык слухае:
— Эх, брат,
Свой бы вопыт перадаў я грому,
Як на цэлы дзень рабіць даклад,
Не сказаўшы крыўднага нікому.
А перастрахоўшчык спалатнеў:
— Можа, й праўда дождж разленаваўс
Ды рызыкаваць навошта мне,—
I хутчэй
страхой застрахаваўся...
ЯК УДАСКАНАЛЬВАЛІ АЛОВАК
— Мы недахопы разбяром
Ды люба так, ды міла.
I засядала рацбюро,
I думала, й дыміла.
Мы рваліся ў прарыў, сябры,
Наш тэлефон алёкаў.
Ды застаюцца канчары —
Агрызкі ад алоўкаў.
Шукаць не будзем мудраца!
Як грыфель сэканомім?
Мы не паставім да канца
Яго ў алоўку новым.