Маўчала вёска, заснежаная, сонная.
Маўчалі дрэвы, задумлівыя, пяшчотна-пушыстыя.
Маўчала неба, агромністае, таямнічае.
Маўчалі і мы з Надзяй, перапоўненыя нечым крыштальна-чыстым, радасна-трапяткім.
Калматыя белыя матылі кружыліся вакол і паволі, нячутна падалі на зямлю. І здавалася, што гэта мы плаўна і лёгка плывём кудысьці ў сінечу, прывабную і салодка-жахлівую, да нейкай далёкай, але выразнай, чароўнай музыкі.
Гаварылі толькі рукі, ласкавыя, чуйныя...
Як многа могуць сказаць рукі!
* * *
Упершыню мы расставаліся хораша.
Цэлы вечар яна была добрая, ласкавая, гаваркая. І мне хацелася смяяцца, плакаць ад шчасця, рабіць нешта незвычайнае, адчайна-смелае і прыемнае для яе.
- Надзейка, хочаш, я дастану табе зараз самую яркую, самую далёкую зорку?
Я гаварыў словы, ужо тысячы разоў паўтораныя на зямлі, і - дзіва! - яны не здаваліся мне чужымі, банальнымі. Народжаныя ў маім сэрцы, напоўненыя маім пачуццём, гэта былі мае словы, зусім новыя, шчырыя і моцныя.
- Хочаш, я ўзмахну рукою - і загучыць музыка. Проста з неба, з гэтых вось правадоў, з кожнай галінкі...
- Ну, што ты ўсё выдумляеш, - пяшчотна-дакорліва гаварыла яна і ўсміхалася.
- Тады давай я хоць пераскочу гэты плот. Сёння я ўсё магу!
- Дурненькі, ну... - хораша гарнулася яна да мяне.
- Не дурненькі, а шчаслівы... - шаптаў я, цалуючы на лбе пасмачку яе валасоў. - А шчаслівыя людзі заўсёды трохі ненармальныя...
У звонкай марознай цішыні пачуліся недзе ля клуба шумныя і бязладныя галасы, віск дзяўчат. Скончыўся вячэрні сеанс... Як хутка, як незаўважна прамільгнуў час!
- Табе пара, Жэня... - сказала яна ціха і з сумам. - Спознішся на аўтобус.
- Ну і няхай! За адну хвіліну з табой я гатоў пасля цэлую гадзіну ісці пехатою. Каб ты ведала, Надзя, як не хочацца мне сёння расставацца з табою, ехаць у далёкі, чужы без цябе горад. Хай бы яшчэ быў хоць адзін дзень!..
- І праўда, як хутка прайшлі вакацыі.
- І зноў мы раз'едземся амаль на паўгода... Мне так нешта трывожна. Я баюся, што хто-небудзь іншы...
- Не бойся. Усё будзе добра.
Яна глядзела на мяне ясна і проста. І новая хваля гарачай любасці да яе агарнула маё сэрца.
- Надзейка, і калі прыйдзе ўжо такі час, што не трэба будзе больш разлучацца, што мы будзем заўсёды-заўсёды разам?
- А калі б ты хацеў? - яна папраўляла пасмачку валасоў і пазірала на мяне з-пад рукі з хітрынкаю.
- Хоць заўтра!
- О-о, які ты хуткі! - засмяялася яна і лёгка штурхнула мяне далонямі ў грудзі. - Ну, табе пара...
І пайшла.
А я яшчэ не мог крануцца з месца, нібыта баючыся разліць тое светлае і цудоўнае, што перапаўняла маю душу.
* * *
І зноў лекцыі.
І зноў жыццё набірае прывычны, паскораны рытм. І хочаш не хочаш, а разам з усімі ты кожны дзень некуды спяшаешся, імчышся, бяжыш... І суткі, якія там, у вёсцы, несканчона доўгія, пачынаюць зноўку рабіцца да адчаю малымі і цеснымі.
Праўда, як для каго. Кандрату Бугаёву і Алесю Шульгу скардзіцца на гэта, відаць, не даводзіцца. На лекцыі яны асабліва не рвуцца - прыходзяць звычайна на апошнюю пару, уволю паспаўшы. Пасля абеду вяртаюцца ў інтэрнат і, лежачы ў ложках, строяць планы на вечар - куды рушыць.
Не можа пакуль увайсці ў прывычны рытм і Міхась Заранок. Ён прыехаў з вакацыяў нейкі ўвесь размякла-шчаслівы і цяпер паволі, неахвотна вяртаецца ў шэрую прозу студэнцкіх будняў. Сваё вымярэнне часу і ў Валодзі Баравога. Звычайныя граніцы дня і ночы для яго не існуюць. Ён жыве ад верша да верша. Цяпер яго апанаваў незвычайны творчы ўздым. Ён піша кожны дзень, піша на лекцыях, вечарам у інтэрнаце, начамі. Піша, быццам баючыся, што, калі ён хоць на хвіліну не дасць волі сваім пачуццям, якія нахлынулі на яго, сэрца не вытрымае і разарвецца.
Мы ж з Міколам Верасам з першага дня селі за кніжкі. Між намі даўно пачалося ўжо нешта накшталт маўклівага, але ўпарта-зацятага спаборніцтва.
* * *
У групе - новенькая. Святлана Карэліна. Светлая, стройная, як бярозка. Нейкая ўся задуменна-таямнічая, лёгкая, як незямная. Апранута модна, але не крыкліва, з густам.
Святлану перавялі да нас з вячэрняга аддзялення, і цяпер нашы хлопцы не ведаюць, каму дзякаваць за гэту прыемную неспадзяванку.
Усе раптам сталі прыходзіць у адчайна адпрасаваных касцюмах, пры гальштуках. На лекцыях штохвілінна - то адзін, то другі знаходзяць якую-небудзь патрэбу, каб павярнуцца назад, кінуць позірк на новенькую.
Рэзкая перамена адбылася з Валодзем Баравым. Ён прыкметна спахмурнеў, як бы аб чым глыбока задумаўся. На перапынках узрушана-заклапочана ходзіць па калідоры і курыць, курыць... Я пачынаю разумець прычыну такога загадкавага настрою.