* * *
Выйшла замуж Святлана Карэліна. Амаль два тыдні яе не было на занятках. А ўчора яна нарэшце паказалася. Уся сур'ёзна-дарослая, у рухах - стрыманасць, плаўнасць, а погляд нейкі бы стомлены, млявы, поўны любові і пяшчоты...
Бедны Баравы! Я ўяўляю, як цяжка бачыць усё гэта яму, калі нават у самога нешта скрабе пад сэрцам.
* * *
Галя... Апошнім часам я не-не дый лаўлю сябе на тым, што думаю пра яе. Больш таго. Кожны раз, калі мы бачымся, я адчуваю, што мне гэта прыемна. Я міжволі стараюся падабацца ёй.
Навошта мне гэта? Усё роўна ж я кахаю не яе - іншую...
* * *
Насупраць нашага пакоя жывуць сімпатычненькія «біялагіні». Тыдзень назад мы надумалі пажартаваць з іх. Павесілі ўнізе, у вестыбюлі, аб'яву аб тым, што ў іхнім пакоі прадаюцца квіткі на канцэрт Маі Крысталінскай (яна якраз на тым тыдні выступала ў Менску, і дастаць квіткі было проста немагчыма).
Народ да суседак паваліў валам. Не паспяваў выйсці з пакоя адзін, як другі ўжо стукаў у дзверы. Дзяўчаты спачатку здзіўляліся: «Якія квіткі? Які канцэрт?», потым пачалі злаваць: «Колькі можна хадзіць! Кіньце недарэчныя жарты!» І, нарэшце, даведзеныя да адчаю, замкнуліся на ключ і нікому больш не адчынялі. Ля дзвярэй сабраўся абураны натоўп, які мо з гадзіну не даваў дзяўчатам спакою.
Мы ледзь не лопнулі ад смеху. Нарагаталіся колькі ўлезла.
Пасля гэтага мінуў дзень, другі... Мы ўжо сталі забывацца на свой учынак. Думалі, што і суседкі пра яго забыліся. І от учора, калі мы селі вячэраць, стукае нехта ў нашы дзверы. Адчыняем - на парозе незнаёмы хлопец з туфлем у руках.
- Прашу прабачэння, хто тут у вас рамантуе абутак?
- Абутак? - падхапіўся адразу Алесь. - Го-го-го! Ёсць тут адзін... шавец! У-унь той дзядзя.
І паказвае рукою на Кандрата Бугаёва.
Мы так і пакаціліся з рогату.
Хлопец разгублена патаптаўся ў парозе і падаўся назад да дзвярэй.
Не паспелі дасмяяцца, як зноў заходзіць нейкі хлопец - і зноў з туфлем. Што за праява! Толькі за трэцім разам здагадаліся мы нарэшце збегаць уніз. Так і ёсць! Вісіць у вестыбюлі вялікая маляўнічая аб'ява: «У пакоі № 82 кваліфікаваны майстар робіць дробны тэрміновы рамонт абутку. Карыстайцеся новым відам бытпаслуг!»
Ах, каб на вас паляруш! А мы-то думалі, што суседкі нічога не ведаюць.
Цяпер хлопцы ламаюць галаву, што б яшчэ такое прыдумаць.
* * *
Сядзелі ў доўгім прывакзальным скверы. Галя ехала на выхадны дзень да бацькоў у вёску, я падахвоціўся яе праводзіць. Узялі квіток і, чакаючы цягніка, сядзелі на лаўцы, жартавалі, смяяліся.
- Закурыць ёсць? - нечакана пачуўся над намі грубы, развязны голас.
Я ўзняў галаву. Здаравенны расхрыстаны бамбіза стаяў побач. П'яная аскаленая морда глядзела на мяне.
- Няма, не куру.
- А ўсё-такі?
- Няма, табе кажуць! - не вытрымала Галя.
Морда павярнулася:
- А-а, цыпачка... Я цябе ўжо недзе бачыў. На вакзале бываеш?
- На вакзале? Чаго?
- Знаем чаго. Ну-ну... - бамбіза працягнуў руку да Галінага падбародка.
Я ўстаў. І ў тую ж секунду ў вачах у мяне як бы што ўспыхнула - яркае і балючае. Я нават не адразу здагадаўся, што мяне ўдарылі.
- Ты што-о?!
- Не наравіцца? - бамбіза скрыгатнуў зубамі і намерыўся замахнуцца яшчэ раз.
- Ану, адыдзі, падонак!..
- Жэня, не звязвайся! - Галя ўхапілася за пінжак і цягнула мяне назад. Бамбіза панура наступаў. Правая рука яго нешта выцягвала з кішэні. «Нож!» - мільганула думка, і я адразу адчуў усярэдзіне непрыемны халадок.
Не ведаю, што было б далей, але тут якраз на алеі паказалася двое мужчын, і бамбіза імгненна знік.
Усё адбылося так нечакана і да крыўднага прыкра.
На душы было агідна. Ад усведамлення свайго бяссілля. Ад таго, што нейкі падонак зняважыў цябе, ударыў, а ты нічога не мог зрабіць. У гэтыя хвіліны мне хацелася стаць кім хочаш - міліцыянерам, дружыннікам, баксёрам, - толькі б змагацца з рознай поскуддзю, якая яшчэ так атручвае наша жыццё.
* * *
Ніколі яшчэ не адказвала яна так хутка. Тры дні назад паслаў пісьмо, а сёння - адказ. Я нават не чакаў.
Але на гэты раз такая неспадзяваная аператыўнасць не абрадавала мяне - насцярожыла. І, беручы ў рукі канверт, на якім стаяла кароткае, крыўднае «Палескаму», я ўжо ведаў, што прыемнага ў пісьме будзе мала.
Так яно і аказалася.
«Я зараз гэтак расстроена, я проста не магу. Хто так мог выдумаць! Я нават не знаю, што табе пісаць.
Так, я была з Іванам Пятровічам адзін вечар. Але ты ды і ніхто іншы нічога не знае, што я яму гаварыла. Калі б знаў і той, хто табе гэта напісаў, вы абодва нічога не гаварылі б.
Як ты толькі мог так мне напісаць? А потым яшчэ хочаш, каб я прыехала ў Менск...»