Старшыня ўсміхнуўся:
- Ну, добра. Я, бадай, пайду. Калі што якое - раніцай я заўсёды ў канторы. Да пабачэння!
Вось так у нас з'явіўся яшчэ адзін клопат - канцэрт.
* * *
Звычайна я пішу вечарам, калі ўсе нашы разбрыдуцца хто куды і ў хатцы на «курыных ножках» застаёмся толькі мы ўдвух - я ды Толя Крывецкі. Толя ўвесь вечар, уздзеўшы на нос масіўныя акуляры, варочаецца ў саломе, чытае.
Я ж тым часам бяру адзіную ў хаце лаўку, прымошчваюся з ёю да святла і запісваю ўражанні пражытага дня.
На гэты раз, пакуль ёсць колькі вольных хвілін, запісваю раніцай.
Учора вечарам хлопцы павалаклі мяне ў клуб. На танцы. Да гэтага я ўпарта адмаўляўся. З кім там танцаваць - адны дзеці, сёмы ды восьмы класы. Алесь Шульга, аднак, запэўніў, што калі я пайду, то не пашкадую.
- Па-першае, там ёсць некалькі сімпатычных туземак. - З лёгкай рукі Алеся туземкамі мы называем тутэйшых вясковых дзяўчат. - А па-другое, - паведаміў ён далей, і ў ягоных вачах заскакалі чарцяняты, - па-другое, адна з іх ужо цікавілася табою. А дзе гэта, кажа, ваш чорненькі, кучаравы, што не відаць?
Словам, пайшоў я.
Танцы былі ў калгасным клубе. Каб мець аб ім уяўленне, скажу, што гэта яшчэ даволі новая, прасторная будыніна, але вельмі ж ужо няўтульная, заняхаеная. Відаць, як адкрылі некалі гэты клуб, так ніхто тут больш і не прыбіраў. На парудзелых ад сырасці сценах шэраг партрэтаў, некалькі сельскагаспадарчых плакатаў - вось і ўсё, так сказаць, мастацкае афармленне. Падлогу падмялі і памылі ўжо нашы дзяўчаты.
У клубе, аднак, было людна. Па адзін бок залы сядзелі і стаялі школьнікі, вясковая моладзь (многія з іх працуюць у горадзе або на чыгунцы, а вечарам прыязджаюць дадому). Па другі бок - наша гвардыя, у цэнтры якой з баянам на каленях - Фіма Слуцкі.
Ля парога, як і ў кожным вясковым клубе, тоўпіліся, блазнавалі падшыванцы.
- Ідзі сюды, - пацягнуў мяне ўбок Шульга. - Бачыш, вунь там, ля акна, сядзяць тры дзяўчыны? Дык вось тая, што з касой цераз плячо, пра цябе пыталася.
Я міжволі залюбаваўся дзяўчынай - чарнявая, стройная, з доўгай, аж да пояса, касой, яна сапраўды была прыгожая.
- Ну што, падабаецца? - па-змоўніцку падміргнуў мне Алесь і ляпнуў па плячы. - Дзейнічай, стары!
Фіма зайграў вальс.
Першым праз усю залу прайшоў Кандрат Бугаёў. Ён запрасіў адну з тых дзяўчат, якіх толькі што паказаў мне Алесь. Другую ўзяў Ігар Касцевіч. Засталася адна «мая». Прызваўшы ўсю сваю смеласць, я рашуча накіраваўся да чарнявай.
Разгаварыліся мы надзіва хутка і лёгка. Я ўжо нават не помню, што я ёй першае сказаў, нешта, мусіць, папытаўся, і яна ахвотна пачала расказваць пра сябе - аб тым, што вучыцца ў адзінаццатым класе, што будзе паступаць на філфак універсітэта і што жыве непадалёку ад нашай хаткі.
- А я вас ужо бачыла, - нечакана сказала яна і ўсміхнулася.
- Дзе ж?
- У канторы калгаса. Там мая мама працуе, бухгалтарам. А вы прыходзілі са сваім таварышам нешта выпісваць?
- Цікава, чаму ж мы не бачылі вас?
- А я сядзела збоку за шафай. Вось вы і не бачылі. А я ўсё бачыла.
Калі яна ўсміхалася, на шчоках выступалі дзве прывабныя ямачкі, і гэта рабіла яе яшчэ больш сімпатычнай. Мне захацелася раптам сказаць ёй што-небудзь прыемнае.
- Вам вельмі пасуе каса.
Яна засаромелася.
- А сяброўкі мне раяць, каб я адрэзала. Кажуць, цяпер гэта не модна.
- Яны проста зайздросцяць вам. І не думайце нават, бо калі адрэжаце, скажу, каб не прымалі ва ўніверсітэт.
Яна шчыра, неяк па-дзіцячы звонка засмяялася.
Потым мы танцавалі яшчэ і яшчэ. А калі закончыліся танцы...
Мяне завуць. Бягу на работу. Дапішу вечарам.
* * *
Пішу зноў раніцай. Вечарам не было калі. Аднак па парадку.
У той першы вечар пасля танцаў я правёў Ларысу дадому. На вуліцы яна стала адразу нейкая маўклівая, задуменная.
Калі падышлі да веснічак, сказала:
- Вось я і дома, - памаўчала і не вельмі рашуча прыбавіла: - Ну, я пабягу, а то мама сварыцца будзе.
Але я адчуў, што ў гэтыя хвіліны ёй куды больш хочацца пастаяць разам са мною пад зорным небам, чым ісці ў душную хату спаць.
Мілая, наіўная дзявочая тактыка! Я ўсміхнуўся і прыняў умовы гэтай адвечнай гульні.
- А што, твая мама такая строгая?
- У-у, хай толькі калі запознішся...
- Ага, дык ты, значыць, часта познішся? Так, так...
- Ну, хто табе сказаў, што часта! - зусім шчыра, як бы спалохана сказала яна. - Проста бывае іншы раз... Ну, на школьным вечары ці яшчэ дзе.
Але мне ўжо не хацелася кідаць ролі разгневанага Атэлы.