На перапынку да нас забегла Ніна Аляксандраўна, заклапочана пацікавілася:
- У вас хоць усе?
- У асноўным... - невыразна, сабе пад нос буркнуў Кастусь Беленькі.
- Што значыць «у асноўным»?
- Няма Кірылы Зарэчнага, - адказаў замест Беленькага Ігар Касцевіч.
- Як жа так? - занепакоена павярнулася да Касцевіча Ніна Аляксандраўна. - Дзе ён, хто ведае?
Касцевіч паціснуў плячыма.
- Зарэчны нічога не казаў.
- Зноў гэты Зарэчны! Колькі можна цярпець! - захвалявалася група.
Галоўнае, дамовіліся ж на гэтым сходзе заслухаць Зарэчнага. І вось табе на! Ён не з'явіўся на сход зусім.
Ніна Аляксандраўна напусцілася на Беленькага:
- Гэта Вы вінаваты! Чаму як камсорг не папярэдзілі Зарэчнага?
- Я персанальна запрашаць кожнага не збіраюся. Усім было аб'яўлена яшчэ два тыдні назад.
Ніна Аляксандраўна ўзрушана захадзіла па пакоі.
- Як жа нам цяпер быць? - занепакоена спыталася ў яе Люда Барташэвіч.
- Не ведаю... Рашайце самі.
Сход мы вырашылі праводзіць. І пытанне аб паводзінах Зарэчнага з парадку дня не знімаць. Спачатку, праўда, той-сёй быў засумняваўся, ці варта аб усім гэтым гаварыць пры намесніку дэкана, выносіць, так сказаць, смецце з хаты, але Ніна Аляксандраўна супакоіла:
- Нічога страшнага. Наадварот, вы пакажаце сваю прынцыповасць, камсамольскую патрабавальнасць.
Сход адкрыў Кастусь Беленькі і, пасля таго як парадак дня быў зацверджаны, даў слова Ігару Касцевічу.
- Таварышы! - як заўсёды спакойна, упэўнена пачаў Ігар. - Сёння мы павінны разгледзець адно вельмі няпростае і, я сказаў бы, не зусім прыемнае пытанне. Мы павінны абмеркаваць няправільныя паводзіны камсамольца Кірылы Зарэчнага. Шкада, канечне, што на нашым сходзе няма самога Зарэчнага, але раз група вырашыла пытанне больш не адкладваць, хачу сказаць наступнае.
Я заўважыў, як бровы намесніка дэкана здзіўлена папаўзлі ўверх і ён паглядзеў на Ніну Аляксандраўну. Тая шэптам пачала яму нешта тлумачыць, і ён у знак згоды заківаў галавой. Пасля гэтага Анатоль Паўлавіч з падкрэсленаю ўвагаю стаў слухаць Касцевіча.
- Хачу сказаць наступнае... - Ігар памаўчаў, нібы збіраючыся з нялёгкімі думкамі, і казаў далей: - Зарэчны - хлопец, канечне, разумны, здольны. Аб гэтым сведчаць яго нарысы, якія ён апублікаваў у апошні час у рэспубліканскіх газетах. Аднак гэты ранні і адносна лёгкі поспех і ўскружыў, як мне думаецца, яму галаву. Зарэчны ўявіў сабе, што ён ужо ўсяго дасягнуў, што яму неабавязкова хадзіць на заняткі, лічыцца з думкаю таварышаў. Як стараста я спрабаваў быў пагаварыць з Зарэчным, растлумачыць яму, што дысцыпліна для ўсіх адна, але ён, нават не даслухаўшы, заявіў: «Народжаны лётаць - поўзаць не ўмее». І пайшоў.
Шумок абурэння прабег па аўдыторыі. Бровы намесніка дэкана зноў здзіўлена падскочылі ўгару, ён крутнуў галавою і, дастаўшы з кішэні асадку, чыркнуў нешта сабе ў блакнот.
- Што я хачу, таварышы, сказаць? - Ігар Касцевіч абвёў усіх уважлівым позіркам. - Канечне, Кірыла Зарэчны вінаваты. Але, напэўна, у нечым вінаваты і ўсе мы. Калі шчыра прызнацца, то мы ні разу з ім не пагаварылі, як трэба было пагаварыць - строга, патрабавальна. Кірыла ж фактычна проціпаставіў сябе групе. Асабліва гэта праявілася на бульбе.
- Пра бульбу дазвольце сказаць асобна... - паднялася Люда Барташэвіч. - На бульбе Кірыла Зарэчны паводзіў сябе асабліва абуральна...
Невялічкая запісная кніжка нервова затанцавала ў яе дрыготкіх пальцах. Чамусьці заўсёды, калі Люда моцна хвалюецца, яна абавязкова дастае з сумкі сваю сінюю запаветную кніжку і ні на міг не выпускае яе з рук, нібы ў гэтай кніжцы ёсць нейкая сіла, што надае ёй смеласці, упэўненасці.
- Так, абуральна, - паўтарыла Люда, справіўшыся са сваім хваляваннем. - Падмануўшы групу, што выконвае нейкае даручэнне старшыні, Кірыла не хадзіў на работу, а збіраў у гэты час матэрыял для свайго нарыса. Пасля таго як на камсамольскім сходзе мы папярэдзілі яго, стаў выходзіць на поле, але працаваў абы-як, норму не выконваў. Што ж да нашай задумы паставіць у калгасе канцэрт, Зарэчны не толькі наадрэз адмовіўся прыняць у ім удзел, але і адкрыта высмейваў саму задуму. І нават не прыйшоў у клуб. Што пасля гэтага можна гаварыць!..
Зноў шумок хвалявання прабег між радоў. Захваляваліся і ў прэзідыуме. Ніна Аляксандраўна з прыкметнай разгубленасцю глядзела то на нас, то на намесніка дэкана. Відаць, яна не чакала, што гаворка павернецца так крута.