Валодзя чакаў мяне на ўскрайку паляны. Убачыўшы мой бездапаможны выгляд, ён паблажліва ўсміхнуўся:
- Што, кажаш, горача? Не спыняйся толькі, а то прастудзішся.
Ён пайшоў побач са мною, па цаліку.
- Між іншым, у лыжах важна не столькі сіла, колькі тэхніка. Гэта на першы погляд усё проста, а тут ёсць свае сакрэты. Вось глядзі...
І Баравы стаў паказваць мне, як трэба трымаць корпус, як лепш адштурхоўвацца, каб не аддавала назад, вучыць правільнаму, рытмічнаму дыханню, якое было б не само па сабе, а ў суладнасці, у гармоніі з рухамі.
Мала-памалу я адчуў, што лыжы ўжо куды лепш слухаюцца мяне, што хоць іду я шпарчэй, а задыхаюся менш і што такая вось асэнсаваная, сінхронна-размераная хадзьба мне прыемная і дае сапраўдную фізічную радасць.
Потым мы доўга, з галёканнем, з амаль дзіцячым захапленнем каталіся з высокай - аж дух займае! - гары, выкачаліся па вушы ў снезе і прывалакліся на базу амаль пад вечар, галодныя, як ваўкі.
У горад вярталіся апошняй электрычкай. Седзячы ў цёплым, светлым вагоне, адчуваючы, як прыемная стомленасць разліваецца па ўсім целе, я з удзячнасцю падумаў пра Валодзю, які выцягнуў мяне на гэту прагулку. Упершыню за апошнія дні хоць на нейкі час я пазбыўся сваіх неадчэпных, балючых думак. І баюся гаварыць, але, здаецца, нешта зрушылася і ў маёй душы - упершыню за гэтыя дні варухнуўся, зацепліўся ўва мне кволы агеньчык цікавасці да навакольнага.
* * *
У Люды Барташэвіч зламалася асадка, і на перапынку яна сказала:
- Хлопцы, у каго ёсць запасная? Выручайце.
Як ні дзіўна, запасной асадкі ні ў кога не знайшлося.
- Магу даць аловак, - сказаў Мікола Верас. - Трэба толькі завастрыць.
Але і нажа ні ў кога не аказалася.
- Чаго ты перажываеш, Люда? - рагатнуў Кандрат Бугаёў. - Ёсць прычына, каб не пісаць лекцыю. Праўда, стараста?
- Ну, канечне, - азваўся Ігар Касцевіч, - ты дзеля гэтага гатовы і руку зламаць.
- І не я адзін. Унь і Зарэчны, па-мойму, глядзіць на канспекты без асаблівага захаплення.
- Дарэчы, Кірыла, - падышоў Ігар да Зарэчнага. - У цябе ж звычайна з сабою цэлая абойма аўтаручак. Няўжо сёння не ўзяў?
- Не ўзяў! - рэзка, хмура адказаў Зарэчны. - І наогул каму абыходзіць, што ў мяне ёсць і чаго няма?!
- Ладна, не чапайце яго. Хай сядзіць са сваімі абоймамі, - махнуў рукою ў бок Зарэчнага Толік Крывецкі. - Колькі яшчэ хвілін? Пяць? Я зараз збегаю ў кіёск...
Асадку Толік неўзабаве прынёс, канфлікт быў уладжаны, аднак эпізод гэты, здавалася б, дробны, малазначны, асадак пакінуў непрыемны. Па ўсім відаць, Зарэчны хоць і пачаў хадзіць на заняткі, але добрых намераў групы не зразумеў. Больш таго, затаіў на ўсіх крыўду, злосць. Значыць, Мікола Верас мае рацыю: сход - толькі пачатак барацьбы. Галоўнае і самае складанае наперадзе.
* * *
Валодзя Баравы арганізаваў сустрэчу з журналістамі цэнтральных выданняў. Да нас прыйшлі ўласныя карэспандэнты «Комсомольской правды», «Сельской жизни», «Огонька». Атрымалася харошая, карысная размова.
Не, госці не расказвалі нам нешта звышасаблівае, не адкрывалі нейкія невядомыя сакрэты, не давалі гатовыя рэцэпты, па якіх можна было б ствараць бліскучыя ўзоры публіцыстыкі. Яны гаварылі, здавалася б, простыя, звычайныя рэчы. Як кожны з іх прыходзіў у журналістыку, з якімі сутыкаўся цяжкасцямі, якія рабіў для сябе ўрокі, што яго хвалюе, непакоіць цяпер. Аднак слухалі мы іх, стаіўшы дыханне.
З расказу гасцей я зразумеў галоўнае: журналіст - гэта не толькі талент, але і праца. Вялікая, настойлівая праца на працягу ўсяго жыцця. І каб стаць сапраўдным журналістам, трэба выпрацаваць у сабе, прынамсі, тры якасці: абвостранае пачуццё новага, ненатольную прагу ведаў, арганічнае непрыняцце ўсяго кепскага, пошлага, амаральнага. Ні адна з гэтых якасцей, узятая сама па сабе, яшчэ не гарантуе поспеху. Толькі пры спалучэнні ўсіх трох можна разлічваць на сур'ёзную, плённую творчую работу.
Пакуль ішла размова, я ўпотай назіраў за Кірылам Зарэчным. Па яго напружаным, трохі разгубленым твары адчувалася, што многае з таго, што гаварылася тут, было для яго і нечаканым, і не зусім прыемным.
Зрэшты, сустрэча стала ўрокам і для кожнага з нас. Закрануўшы, як кажуць, за жывое, яна прымусіла зірнуць на сябе як бы новымі, больш патрабавальнымі вачыма, задумацца, ці ўсё мы робім для сваёй будучай прафесіі.
Валодзя Баравы прапанаваў прадоўжыць размову на гэту тэму на чарговым камсамольскім сходзе. Цікавы можа атрымацца сход!
* * *
Мароз. Вялікі мароз...
Прыгадалася родная вёска. Як там цяпер, у такую вось сівую, марозную раніцу? Што робяць дома? І як жывы паўстаў перад вачыма малюнак.