Я сеў ля стала, яна - ля акна, насупраць. Я глядзеў на яе і не мог адвесці вачэй. Якая ж яна ўсё-такі прыгожая! Цёмна-зялёныя з прыжмурам вочы, доўгая каштанавая каса, сакаўныя, такія недасягальныя вусны!
Надзя распытвала пра школьны вечар. Я сказаў, што сустрэчы як след не прадумалі і не арганізавалі, таму людзей было мала і мала хто выступаў. Раней такія вечары праходзілі куды больш цікава.
- А я чула, што ты выступаў таксама, - яна зірнула на мяне з гуллівай хітрынкай, - і што ўсім вельмі спадабалася.
У голасе яе мне пачулася іронія, і твар мой успыхнуў.
- Ты, відаць, пераблытала мяне з Іванам Пятровічам. Ён сапраўды здорава гаварыў.
- А што, хіба Іван Пятровіч таксама выступаў? - нечакана і шчыра здзівілася яна і засмяялася. - Цікава...
- Чаго ты? - не зразумеў я прычыны яе ажыўлення.
- Ды так, - махнула яна рукою, робячы абыякавы выгляд, але не вытрымала, зноў усміхнулася нечаму свайму, патаемнаму, аб чым у гэты момант думала, але гаварыць мне не хацела.
* * *
Дзіўна! Кожны раз перад спатканнем з Надзяй я думаю: «Ну, цяпер-то я ўсё і скажу, і папытаюся. Хопіць!» А сустрэнуся - і быццам мову ў мяне адбірае. Неяк умее яна стварыць такую атмасферу, што адчуваеш: нельга зараз ні аб чым пытацца, нельга нічога гаварыць.
Так яно і цягнецца. Ні многа ні мала - чацвёрты год.
* * *
Учора шыбуем мы з Грышам Ярашэвічам па вуліцы, а насустрач нам - Надзя!
- Куды гэта вы разагналіся? - засмяялася яна. - Ледзь з ног мяне не збілі.
- У клуб, - ахвотна азваўся Грыша. - Сёння харошы фільм. Пайшлі з намі.
- Ой, што вы, хлопцы! Я ж толькі на пяць хвілін. Выйшла падыхаць, мне ж яшчэ нельга многа хадзіць.
Грыша пайшоў у кіно адзін. Гэта той самы Грыша, які заляцаўся раней да Надзі. І ўтрэскаўся быў, мусіць, не на жарты, бо не зводзіў з яе вачэй, сноўдаўся за ёю як цень. Надзя хоць і ўцякала ад яго кожны раз, але было відаць, што ёй гэта прыемна. Я, вядома, не мог абыякава цярпець такое. Прыйшлося сказаць Грышу, каб ён пакінуў свае дарэмныя заляцанні, інакш гэта можа кепска скончыцца. Той агрызнуўся: «А ты не палохай!..» Скончылася ўсё тым, што аднойчы вечарам удвух з маім сябрам Ванем Ліпскім мы наскочылі на Грышу, калі той падпільноўваў Надзю каля веснічак яе дома, і надавалі таўхалёў.
Прыгадаўшы ўсё гэта цяпер, я ажно засмяяўся.
- А помніш, Надзя, як мы некалі з-за цябе адлупілі Грышу?
- Ну! - засмяялася яна. - А я тады думала, чаго гэта ён раптам перастаў нават вітацца са мной? Толькі пасля ўжо мне Ваня прызнаўся, што вы яго, беднага, набілі. Гэта ж трэба дадумацца!..
Апошняе яна сказала пяшчотна-дакорліва і ўдарыла лёгенька пальчаткаю мне па вуху.
- А што? - прыняў я жартаўлівы тон. - Я і цяпер гатовы надаваць кожнаму, хто паспрабуе на цябе паквапіцца!
- Ой-ой! І не пабаішся? І не сорамна будзе?
- Не-е... Не пабаюся, - і ўжо сур'ёзна сказаў: - Толькі біцца цяпер я ўжо не стану.
- Чаму ж? - папыталася яна нецярпліва і трошкі насмешліва.
- Проста мы выйшлі ўжо з таго ўзросту, калі нешта можна даказваць з дапамогаю кулакоў. Цяпер...
Я завагаўся: гаварыць далей ці не гаварыць, і, мусіць, так і не сказаў бы нічога, калі б яна не падахвоціла:
- Ну, ну... Што цяпер?
- Цяпер я думаю так. Калі ў цябе... нешта... ёсць да мяне... то чаго мне каго баяцца? Калі ж няма, то... то тут, мне здаецца, нічым не паможаш. Так ці не?
- Канечне, канечне, - сказала яна паспешна, і ўжо да самага дому ішла нейкая ціхая, задуменная. Ля веснічак мы прыпыніліся. Надзя прапанавала:
- Пойдзем да нас.
І зноўку я апынуўся ў яе невялічкім, такім утульным пакойчыку. І зноўку я слухаў яе, прагна глядзеў ёй у вочы, і мне было невыказна хораша і прыемна. Здавалася, што ўсё вакол - і рэчы, і час - перасталі існаваць. Была толькі яна і нейкая шчаслівая, высокая музыка, што нараджалася ў сэрцы і перапаўняла ўсю маю істоту.
Надзя расказала, што нядаўна да яе прыходзіў Іван Пятровіч, сядзеў цэлы вечар і ўсё прызнаваўся ў каханні.
Дык вось чаму яна так загадкава тады ўсміхнулася! Мне было і прыемна, што яна дзеліцца са мною нават такімі рэчамі, і разам з тым на душы вырастала трывога. Думалася: як мала я ведаю пра яе, як рэдка мы сталі бачыцца. Вось яна прызналася мне пра Івана Пятровіча, а хто ведае, колькі яшчэ хлопцаў заляцалася да яе там, у чужым горадзе, і, не дай Бог, можа, нават цалавалі...
Развіталіся мы а трэцяй гадзіне ночы. Выйшлі ў паўзмрочны пярэдні пакой. На падлозе ляжаў яркі квадрат месячнага святла. Яна закінула рукі за галаву, папраўляючы касу. Яе высокія грудзі туга азначыліся пад кофтачкай. Я не вытрымаў і прытуліў Надзю да сябе. Ох, як мне хацелася пацалаваць яе!