Што зробіш? Значыць, сваё сапраўднае шчасце я не сустрэў яшчэ. Значыць, мой журавель недзе яшчэ чакае мяне. І як бы мне ні было цяпер цяжка, я веру ў гэта, веру, што ўрэшце адшукаю сваю запаветную птушку...
З гэтымі думкамі, супакоены, прасветлены, я засынаю.
* * *
Мы якраз узяліся накрываць навагодні стол, калі ў пакой зазірнуў дзяжурны:
- Палескі, цябе там унізе чакаюць.
«Хто б гэта мог быць?» - здзіўлена думаў я, збягаючы па прыступках.
У вестыбюлі, дзе ўжо стаяла высокая пушыстая ёлка, упрыгожаная бліскучымі цацкамі, нікога, аднак, не было. Толькі купка дзяўчат-першакурсніц заканчвала падвешваць на доўгіх нітках кавалачкі ваты. «Разыгралі, ці што?» - хацеў я павярнуцца ўжо назад і ў гэты момант пачуў:
- Жэня!
З-за ёлкі, сарамліва ўсміхаючыся, выйшла...
- Ларыса! - здзіўлена выгукнуў я і абрадавана пайшоў ёй насустрач. - А я гляджу - няма нікога, думаў, пажартавалі хлопцы...
- Гэта я знарок схавалася: убачыш ці не?
Яна глядзела на мяне гулліва, гарэзліва. На пачырванелых ад марозу шчоках весела смяяліся дзве знаёмыя ямачкі. Ніколі б не падумаў, што мне так прыемна, так радасна будзе ўбачыць яе зноў.
- Лорка, якая ж ты малайчына, што прыехала! Знайшла нас адразу?
- Канечне! - ужо больш смела сказала яна, як бы падбадзёраная тым, што я так шчыра абрадаваўся яе прыходу. - У мяне ж тут, непадалёку, брат жыве, і я заўсёды іду да яго міма вашага інтэрната.
- Дык ты ў брата сёння ўжо была?
- Ага.
- Ну і цудоўна! Пайшлі тады наверх. У нас ужо і стол накрыты, усё гатова...
- Не, не! - амаль спалохана закруціла галавою Ларыса. - Я толькі на хвіліначку. Павіншаваць з Новым годам... Мяне ж там чакаюць.
- Ну як жа так? - разгубіўся я, адчуваючы, як радасць мая імгненна ападае, гасне. - Хто цябе там чакае?
- Як - хто? Брат, яго госці. Я ж выбегла толькі ў краму, на хвіліначку.
- Ну і чорт з ёй, з гэтай крамай! Абыдуцца. Давай вось зараз патэлефануем, што ты не зможаш прыйсці, - і ўсё.
- Куды патэлефануем? Там жа і тэлефона няма. І пасля - нялоўка, нядобра будзе, калі не прыйду. Я ж нічога нікому не сказала...
- Ай! - нахмурыўся я ад нечаканай прыкрасці. - Ну няўжо ты не магла прыйсці раней, днём? Мы б пра ўсё дамовіліся. А так?
- Жэнька, ну не крыўдуй. Я хацела прыйсці, але...
- Што «але»?
- Пасаромелася...
- Ну вось, а цяпер што рабіць?
- Нічога. Я ж у Менску буду ўсе вакацыі. Убачымся заўтра.
Яна так хораша, так ласкава і так вінавата глядзела на мяне, што я не вытрымаў, усміхнуўся зноў:
- Ну, ладна. А заўтра прыйдзеш?
- Прыйду... - кіўнула яна галавой, і позірк яе сказаў мне куды больш, чым словы.
Па лесвіцы наверх я ляцеў як на крылах. Прадчуванне нечага незвычайнага, радаснага, шчасліва-чароўнага ажыло, затрапятала ў маёй душы.
Перад дзвярыма свайго пакоя я прыпыніўся, зірнуў на гадзіннік.
Да Новага года заставалася некалькі хвілін.