А панскі кот Буркун застаецца разам са сваёй мандалінай і са сваім горам. О, як ён спявае пад мандаліну, ажно сэрца разрываецца ад тых спеваў! Паны слёзы гаручыя праліваюць, слухаючы той спеў.
— Эх, пане Заблоцкі, — пранікнёна будзе казаць пан Кубліцкі, — вось гэта дык каханне! Мы такога нават па маладосці сваёй не ведалі!
— Вось гэта кот! — адгукаецца пан Заблоцкі. — Кот дык кот! А мы яго так мала шанавалі... А ў яго такое шырокае кацінае сэрца... Што толькі ў тым сэрцы не памясцілася... Нават гэтая рыжая кошка шалудзівая... Тфу! Нельга верыць жанчынам! А ката трэба трымаць да скону, пакуль не здохне! Гэй, Буркуне! Кідай мандаліну! Годзе скавытаць! Усе жанчыны ў свеце не вартыя аднаго твайго кіпця! Хадзі да нас! Маеш пажыццёвы пенсіён — пакуль лапы не выцягнеш!
Гэтак кот Буркун робіцца паўнавартасным шляхецкім сямейнікам. Яго глядзяць нават лепш, чым вядомага вам Гарцука. Купляюць для яго ў Смургонях адмысловыя каціныя кансэрвы — «Віскас», шатляндскі віскі, мышэй марынаваных, мышэй салёных, мышэй сушаных, мышэй вэнджаных, мышэй пражаных, мышэй фаршыраваных.
— Трэба яго як след падкарміць, — з пяшчотай кажа пан Кубліцкі. — Зусім усох ад кахання.
— Ну... — няпэўна адказвае пан Заблоцкі і лічыць, колькі талераў засталося на пражытак.
А кот Буркун перабірае струны на мандаліне і заводзіць любоўны раманс: — Закахаўся я... Мя-а, мя-а, мя-а...
ПОКАЗКА ВОСЬМАЯ ЛЯТУЧАЯ СВІНКА
— Калядкі далёка, кілбаскі высока...
Гэтак ні з таго ні з сяго пачынае спяваць пан Кубліцкі.
А пан Заблоцкі яго дакарае:
— Аніякіх калядак, аніякіх кілбасак у нас не будзе. Бо талеры трэба эканоміць. І яшчэ невядома, як рэпа ўродзіць.
— Трэба адкарміць свайго парсюка, вось што! — вырашае пан Кубліцкі. — Тады будзем і з кілбаскамі, і з кумпякамі, і з вантрабянкай, і з паляндвічкай, і з рулькамі, і з вушкамі!..
— Пан раіць купіць свінню? — з нейкай скрыўленай мінай запытваецца пан Заблоцкі.
— Так, свінню! — рашуча адказвае пан Кубліцкі. — А пан ведае, чым свіння тая харчуецца?
— Можа, мукой... Можа зеллем... Можа, памыямі... — пачынае варажыць пан Кубліцкі.
— А можа яшчэ чым горшым за памыі?! — грыміць голас пана Заблоцкага. — Яна такой брыдой часам жывіцца, што ў мяне язык не паварочваецца сказаць, якой!... Ды яшчэ ў калюжынах плюхаецца! Словам, гэта зусім не шляхецкае стварэнне!
— А калі... а калі... а калі... купіць шляхетную свінню? Свінню, якая б не жывілася тым брыдкім, пра што казаў пан Заблоцкі? Далікатную свінню, якая б ела тое, што паны ядуць?
— Дзе ж знайсці такую далікатную свінню? — вырываецца ў пана Заблоцкага.
Адказ ужо гатовы: такія свінні, калі і прадаюцца дзе-небудзь у белым свеце, дык толькі ў Смургонях. Адным словам, трэба зноў шукаць рыжа-лысага.
Яны яго хутка знаходзяць у тым самым шынку. Як, па якой прыкмеце? Ды яны бачаць чалавека, у якога чупрына колеру морскай хвалі і барада колеру морскай хвалі. — Перафарбаваўся... — шэпча пан Кубліцкі. — Дальбог, перафарбаваўся. Нашто звычайнаму чалавеку фарбавацца ў такі колер?
І на гэта немагчыма аніяк запярэчыць.
— Нам свінню, — рашуча патрабуе пан Заблоцкі.
— Якая панам патрэбная свіння? — спакойна запытваецца былы рыжа-лысы. Як быццам усё жыццё адно свіннямі гандляваў.
— Такую... Далікатную. Каб не ела абы-чаго... Таго самага... Самі разумееце, пане. Каб не сорамна было яе ў шляхецкай гаспадарцы трымаць.
— Я ўсё разумею, панове, — спакойна адказвае рыжа-лысы. -І ўсё ж такі... Свінні, перапрашаю, маюць звычку вішчаць, рохкаць, кугікаць і галасіць, асабліва калі яны, перапрашаю, у плот ушчэмяцца. Вам патрэбная такая свіння? — Не, не і не! — паспешліва адказвае пан Кубліцкі. — Нам не трэба такая свіння, якая рохкае. Нам патрэбная свіння, якая шчабеча, нібы птушка, і выводзіць усялякія рулады, як салавей. Адным словам, нам патрэбная мілагучная свіння. — Зразумела, панове, — спакойна кажа рыжа-лысы, а папраўдзе — колеру морскае хвалі. — Цяпер я ведаю, што вам патрэбна. Вам патрэбная лятучая кітайская свіння. Але гэта вельмі дорага. Сама свіння не дужа дарагая, але яе трэба ў клетцы трымаць. А клеткі, самі разумееце, цяпер дарагія. А без клеткі прадаць свінню я не магу, бо без клеткі яна ўцячэ ад вас.